Ετικέτα: Χανιά

Τον Απρίλιο του 2025, η οικογένεια του Κώστα Μανιουδάκη υπέβαλε υπόμνημα στην Εισαγγελία Εφετών Χανίων ζητώντας να δοθεί τέλος στην 9μηνη καθυστέρηση του ανακριτή, ο οποίος δεν έχει προχωρήσει σε καμία ενέργεια όσον αφορά την ανάκριση των 4 μπάτσων-δολοφόνων του Κωστή.

Με αφορμή την υποβολή του υπομνήματος, την Πέμπτη 22 Μαΐου πραγματοποιήσαμε μικροφωνική συγκέντρωση έξω από τα δικαστήρια Χανίων, από τις 11:00 το πρωί. Σκοπός μας ήταν να επαναφέρουμε από την πλευρά μας στον δημόσιο χώρο της πόλης την υπόθεση της κρατικής δολοφονίας του Κώστα Μανιουδάκη, επισημαίνοντας για ακόμα μία φορά τον ρόλο της δικαστικής εξουσίας στην (συγ)κάλυψη των κρατικών εγκλημάτων.

Η συγκέντρωση διήρκησε σχεδόν δύο ώρες, και στηρίχτηκε από τουλάχιστον 20 άτομα, μέλη της οικογένειας και αλληλέγγυο κόσμο. Καθ’ όλη τη διάρκεια, φροντίσαμε να κάνουμε αισθητή την παρουσία μας στην πλατεία Δικαστηρίων, και πέριξ, με το έντυπο υλικό μας. Φροντίσαμε να μιλήσουμε με όσα άτομα μπήκαν ή βγήκαν από τα δικαστήρια, με όσο κόσμο έτυχε να περάσει κοντά από τη συγκέντρωση· να πληροφορήσουμε τους λίγους που δεν γνώριζαν, και να ενημερώσουμε για τις τελευταίες εξελίξεις τον κόσμο που ξέρει πολύ καλά πως το απόγευμα της 1ης Σεπτεμβρίου 2023 οι μπάτσοι των ΤΑΕ Σούδας Στέλιος Λιανιδάκης, Μανώλης Γεωργιάδης, Κωνσταντίνα Μόσχου και Ιωσήφ Τσιχλάκης ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου τον Κώστα Μανιουδάκη.

Η αστυνομική παρουσία ήταν μηδαμινή κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης. Η συνθήκη αυτή έχει εξασφαλιστεί από την ευρεία κοινωνικοποίηση του αγώνα μας, και την έχουμε συναντήσει στις περισσότερες από τις δημόσιες συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις όλους αυτούς τους μήνες. Εξάλλου, το υπουργείο καταστολής και η τοπική αστυνομική διεύθυνση γνωρίζουν πως δεν έχουν την κοινωνική νομιμοποίηση να αντιπαρατεθούν στα ίσια με τη συνέλευση. Επιλέγουν να παρεμβαίνουν στον δημόσιο χώρο τις νυχτερινές ώρες, όταν νομίζουν πως κανένα μάτι δεν τους βλέπει, σβήνοντας τον λόγο της συνέλευσης από τους τοίχους της πόλης και κυρίως το όνομα του Κώστα Μανιουδάκη, άμεσα αφού τα εντοπίσουν. Νομίζουν πως με αυτόν τον τρόπο θα καταφέρουν να αποκαταστήσουν την εικόνα της αστυνομίας στα μάτια της τοπικής κοινωνίας και να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη της. Όμως, η δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη, όπως και οι άλλες υποθέσεις που έχουν αναδειχθεί τα τελευταία χρόνια -εμπλοκή του υψηλόβαθμου αξιωματικού, και πρώην προέδρου της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Χανίων, Ξανθουδάκη, σε κύκλωμα εκβιασμών, εμπλοκή αστυνομικών στο τροχαίο που στοίχισε τη ζωή στον 22χρονο Παναγιώτη Καρατζή- δεν μπορούν να διαγραφούν από τη συλλογική μνήμη. Και εμείς, βέβαια, δεν πρόκειται να το επιτρέψουμε!

Λίγη ώρα πριν την προγραμματισμένη συγκέντρωση, βρέθηκε έξω από τα Δικαστήρια αγροτικό των ΤΑΕ, με τον Μανώλη Γεωργιάδη σε υπηρεσία.

«Μάθετε και κάτι ακόμα που πολλοί δεν γνωρίζουν: δουλεύουν ακόμα και προκαλούν έντονα.
Στις 22/05/2025 είχαμε τη διαδήλωση για τον άντρα μου. Έχοντας μαζί μου τον μικρό μας γιο, πήγα να παρκάρω πίσω από τα δικαστήρια και εκεί βλέπω δύο αγροτικά των ΤΑΕ. Τρία άτομα απ’ έξω και ένα μόνο δεν είχε κατέβει, ήταν στη θέση του οδηγού. Πριν καλά καλά φτάσω κοντά τους, ήμουν σίγουρη 100% ότι ήταν ένας από τους δολοφόνους του άντρα μου. Τον αναγνώρισα αμέσως, όπως τότε, την 1η Σεπτεμβρίου 2023 στο κέντρο υγείας Βάμου, όταν πήγα να δω τον νεκρό σύζυγό μου. Έβαλα χειρόφρενο και του όρμισα φωνάζοντας “δολοφόνε!”. Ούρλιαζα, χτυπούσα το αυτοκίνητο, ήμουν εκτός εαυτού. Του έλεγα ότι θα τιμωρηθεί για το κακό που μας έκανε. Μετά γύρισα να δω τον γιο μου. Είδα ότι ήταν πολύ φοβισμένος και σταμάτησα. Ο δολοφόνος του άντρα μου είχε το θράσος να έρθει προς εμένα!! Με ποιο δικαίωμα ακούμπησαν πάνω στον Κωστή;; Τον χτύπησαν, τον σκότωσαν!. Θέλουμε δικαιοσύνη, μας πνίγει το άδικο!! Όσο δεν υπάρχει δικαιοσύνη, τόσο μας εξοργίζει! Δεν γυρίζει ο άνθρωπός μου, θέλουμε απλά να γαληνέψει η ψυχή του και να απαλύνει η δική μας!!!»

~Μαρία

σύζυγος Κώστα Μανιουδάκη

Στη δυναμική αντίδραση της Μαρίας, ο Γεωργιάδης απάντησε με νέα υπερασπιστική γραμμή: Ο Κώστας Μανιουδάκης έχασε τις αισθήσεις του στο χωράφι, έπεσε και χτύπησε με το κεφάλι σε μια πέτρα, εξ ου και τα τραύματα που οδήγησαν στον θάνατό του. Στη συνέχεια της είπε ότι «δεν θα πάρετε λεφτά από το κράτος» και «θα τα πούμε στα δικαστήρια».

Το αφήγημα των μπάτσων δολοφόνων έχει αλλάξει αμέτρητες φορές: Από την αρχική διαρροή της είδησης ως «αιφνίδια ανακοπή 58χρονου στον ΒΟΑΚ», τις κατοπινές αναφορές στο δελτίο του Star ότι ο Κώστας Μανιουδάκης «αντιστάθηκε στον έλεγχο και ξαφνικά λιποθύμησε» (28/01/2024), μέχρι τις καταθέσεις των τεσσάρων δολοφόνων πως ο Κωστής «έχασε τις αισθήσεις του και χτύπησε στον προφυλακτήρα του αυτοκινήτου». Όπως είχαμε επισημάνει από τις πρώτες μέρες της δολοφονίας, οι καθυστερήσεις στο δικαστικό κομμάτι της υπόθεσης εξυπηρετούν αποκλειστικά το «μαγείρεμά» της, δηλαδή οι αρχές να κερδίσουν χρόνο, να επεξεργαστούν τα νέα στοιχεία, τις εξελίξεις και τις μαρτυρίες, και να διατυπώσουν ένα αφήγημα με όσο το δυνατόν λιγότερες αντιφάσεις. Η νέα εκδοχή του Γεωργιάδη έρχεται σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο. Γελιούνται οι δολοφόνοι αν ελπίζουν πως με φτηνά ευφυολογήματα και επικοινωνιακές τρίπλες θα επισκιάσουν μια αλήθεια που η τοπική κοινωνία γνωρίζει, συζητά και υποστηρίζει.

Στις 06 Ιουνίου πραγματοποιήθηκε η ακρόαση αναφορικά με το αίτημα της οικογένειας, κατά την οποία κατατέθηκε στην εισαγγελία εφετών για ακόμα μία φορά το υλικό που αποδεικνύει πως ο θάνατος του Κωστή Μανιουδάκη είναι κρατική δολοφονία. Ο μέχρι πρότινος αρμόδιος για την υπόθεση ανακριτής, Δημήτρης Μπαλαγιάννης απέφυγε να ασχοληθεί. Με τη μετάθεσή του το Ηράκλειο, αρχίζει ένας νέος κύκλος κωλυσιεργίας. Οι καθυστερήσεις και οι χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες, συνήθεις και κάποτε εσκεμμένες πρακτικές της δικαστικής εξουσίας, προσδοκούν στην εκτόνωση της έντασης και της κινητικότητας των άμεσα θιγόμενων, του αλληλέγγυου κόσμου, αλλά και του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου που αντιστέκεται στη αυθεντία και παντοδύναμία των εκτελεστικών κρατικών αρχών. Ταυτόχρονα, δίνεται η δυνατότητα μπάτσους-δολοφόνους να συνεχίσουν και να επαναλάβουν την απάνθρωπη πρακτική τους που εμπεριέχει κακοποίηση και εγκλήματα για τα οποία απολαμβάνουν την κάλυψη που τους παρέχει το κράτος και η δικαστική εξουσία. Η καθυστέρηση του ανακριτή έχει σήμερα ως αποτέλεσμα να εμπλουτίζουν την υπερασπιστική τους αφήγηση αλλάζοντας διαρκώς τα υπερασπιστικά τους επιχειρήματα. Η καθυστέρηση του ανακριτή έχει σήμερα ως αποτέλεσμα οι τέσσερεις δολοφόνοι του Κωστή να κυκλοφορούν ένστολοι, ένοπλοι και ελεύθεροι να απειλούν όσους ζητούν δικαίωση. Οι μπάτσοι δολοφόνοι του Κωστή δεν έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα παρά το γεγονός ότι κατηγορούνται για το κακούργημα της «ανθρωποκτονίας με ενδεχόμενο δόλο σε ήρεμη ψυχική κατάσταση από κοινού». Υπηρετούν κανονικά στο σώμα, έμμισθοι και ένοπλοι, συνεχίζοντας να κάνουν «τυχαίους ελέγχους» σε περαστικό κόσμο ή οχήματα: Τον τελευταίο μόνο μήνα έχουμε δει τον Γεωργιάδη και τη Μόσχου σε υπηρεσία στα Δικαστήρια, και τον Γεωργιάδη σε μπλόκα στην οδό Κωτσάκη (κάθετη της Ακρωτηρίου).

Ο χρόνος δεν αποδυναμώνει την επιθυμία και τον αγώνα μας για δίκαιη έκβαση αντιθέτως ενδυναμώνει το πάθος μας και την όρεξη μας να αντισταθούμε σε όποια συγκάλυψη και να αγωνιστούμε για την υπεράσπιση της αξιοπρέπειας, της αλληλεγγύης, της ελεύθερης βούλησης και δυναμικής παρουσίας στη διεκδίκηση των ζωών μας.

Να τεθούν άμεσα σε διαθεσιμότητα οι 4 μπάτσοι-δολοφόνοι του Κωστή.

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Ανοιχτή συνέλευση για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη

anoixti4kmanioudakis.noblogs.org

anoixti_kmanioudakis_xania@espiv.net

Ιούνιος 2025

Πώς οι μπάτσοι και οι τοπικές αρχές εμμένουν να αφαιρούν τον πολιτικό λόγο από τους τοίχους της πόλης

Από την πρώτη στιγμή της σύστασής της, η ανοιχτή συνέλευση για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη έχει φροντίσει να κάνει ξεκάθαρο πως οι μπάτσοι των ΤΑΕ Σούδας Στέλιος Λιανιδάκης, Μανώλης Γεωργιάδης, Κωνσταντίνα Μόσχου και Σήφης Τσιχλάκης δολοφόνησαν τον Κώστα Μανιουδάκη.

Ο αγώνας μας από την πρώτη στιγμή βρέθηκε αντιμέτωπος με τον πολυεπίπεδο μηχανισμό συγκάλυψης που στήθηκε για να αποκρύψει το γεγονός ότι ο θάνατος του Κώστα Μανιουδάκη είναι στην πραγματικότητα ακόμα μία κρατική δολοφονία. Η ανοιχτή συνέλευση κατάφερε να αποδομήσει αυτόν τον μηχανισμό σημείο προς σημείο, επιτυγχάνοντας ακόμα και ο δημόσιος ιατροδικαστής -ο οποίος αρχικά έτεινε να ευθυγραμμιστεί με την αστυνομική αφήγηση- να βγάλει πόρισμα στο οποίο αναγνώριζε πως τα χτυπήματα στο σώμα του Κωστή προήλθαν από θλων όργανο, και σίγουρα δεν προέκυψαν από πτώση εξ ιδίου ύψους. Η πίεση που άσκησε η κοινωνικοποίηση του αγώνα μας έχει οδηγήσει την υπόθεση στο στάδιο της ποινικής δίωξης των 4 μπάτσων για «ανθρωποκτονία από πρόθεση με ενδεχόμενο δόλο σε ήρεμη ψυχική κατάσταση από κοινού». Είναι προφανές, δηλαδή, πως ακόμα και τοπικοί εκπρόσωποι του κρατικού μηχανισμού αναγνωρίζουν αυτό που όλη η πόλη ξέρει: τον Κώστα Μανιουδάκη τον σκότωσαν οι μπάτσοι.

Η δημοσίευση των ονομάτων των 4 μπάτσων δολοφόνων στόχευσε να αντιστρέψει το καθεστώς συγκάλυψης και να αναδείξει τους φυσικούς αυτουργούς που φέρουν την κύρια ευθύνη. Αν και είναι μια κίνηση που προσανατολίζεται σε τέσσερα πρόσωπα, κατά βάθος στοχεύει τον απρόσωπο κατασταλτικό μηχανισμό: Αποτελεί ένα κοινωνικό-πολιτικό ανάχωμα απέναντι σε ένα συγκεκριμένο μοτίβο προστασίας, κάλυψης και εν τέλει ατιμωρησίας, που δίνεται από το ελληνικό κράτος στους εντεταλμένους φονιάδες του. Υπενθυμίζει πως όλοι όσοι στελεχώνουν αιματοβαμμένους μηχανισμούς είναι υπόλογοι, και δεν θα επιτρέψουμε να χαθούν στην ανωνυμία τους. Είναι μια κίνηση απόδοσης δικαιοσύνης από τα κάτω, με δεδομένη τη δομική ανισοτιμία μεταξύ των εκτεθειμένων στην κρατική βία από τη μία, και των ένστολων κρατικών υπαλλήλων από την άλλη.

Η δημοσιοποίηση των ονομάτων ενεργοποίησε τον αντιδραστικό μηχανισμό της αστυνομίας, που έλαβε άμεσα εντολή να απομακρύνει από τον δημόσιο χώρο το σχετικό έντυπο υλικό της συνέλευσης (κείμενα, αυτοκόλλητα, αφίσες). Στην πόλη των Χανίων, η αφαίρεση και η καταστροφή αφισών και αυτοκόλλητων ξεκίνησε από τις 05 Ιουλίου 2024 -την ημέρα της πανελλαδικής αφισοκόλλησης- και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα: ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η εικόνα ενός πληρώματος από τα αγροτικά των ΤΑΕ να ξύνει με σπάτουλες, μέσα στη νύχτα, τα αυτοκόλλητα που κολλήθηκαν κατά την τεράστια απεργιακή πορεία της 28ης Φεβρουαρίου για τα Τέμπη. Ο μηχανισμός αυτός έχει κινητοποιήσει μπάτσους όλων των υπηρεσιών, και περιλαμβάνει επεμβάσεις της ΔΙ.ΑΣ. σε γειτονιές που πραγματοποιούνται αφισοκολλήσεις, συλλήψεις μελών της συνέλευσης από την τροχαία με την πρόφαση της «παράνομης αφισοκόλλησης», μέχρι και μηνύσεις για συκοφαντική δυσφήμηση από τους 4 μπάτσους δολοφόνους¹.

Μέρος αυτού του μηχανισμού υπήρξε και η πίεση από την αστυνομία προς τη δημοτική αρχή, να μεριμνήσει για την απομάκρυνση των αφισών με τα ονόματα των μπάτσων δολοφόνων. Στον δήμο Χανίων, εξάλλου, υπήρχαν ήδη ευήκοα ώτα, μιας και η στάση του όσον αφορά την πολιτική αφισοκόλληση είχε ήδη αλλάξει από την περασμένη άνοιξη: Η αρχή έγινε με τις αφίσες που κατήγγελλαν τον γενοκτονικό πόλεμο του Ισραήλ στα παλαιστινιακά εδάφη, και εξέφραζαν την αλληλεγγύη τους στην παλαιστινιακή αντίσταση. Αυτές οι αφίσες φαίνεται πως «προκαλούσαν» αφενός τους σιωνιστές τουρίστες -που αποτελούν εν δυνάμει στρατηγικούς επενδυτές στο real estate του νησιού- και αφετέρου τους νατοϊκούς φονιάδες -των οποίων η παρουσία στην πόλη γίνεται όλο και πιο έντονη και συχνή τον τελευταίο 1,5 χρόνο.

Η αφίσα με τα ονόματα των 4 μπάτσων δολοφόνων κατέστησε ακόμα πιο επιτακτική για τα «αφεντικά της πόλης» τη λήψη μέτρων ώστε να εξαφανιστεί ο πολιτικός λόγος από τον δημόσιο χώρο: Γνωρίζουμε πως οι υπάλληλοι της καθαριότητας του δήμου έχουν πλέον την εντολή να αφαιρούν από τους κάδους όλες τις αφίσες, ενώ έχουν προσληφθεί εργολαβικά συνεργεία, που αφαιρούν τις αφίσες από τα «κλασικά» σημεία αφισοκόλλησης του κέντρου, λίγες μόνο ώρες αφού κολληθούν. Η πρόθεση του δήμου ξεκαθαρίστηκε επίσημα, μετά την κατακραυγή για αφαίρεση αφισών που καλούσαν στην απεργιακή πορεία για τα Τέμπη. Εκεί, λοιπόν, ο αντιδήμαρχος Καθαριότητας και Πρασίνου, Μιχάλης Τσουπάκης, ξεκαθάρισε πως «δεν κατεβαίνουν οι αφίσες των Τεμπών, κατεβαίνουν όλες οι αφίσες, όποιες και να είναι, όταν είναι σε στύλους ή άλλα σημεία όπου δεν επιτρέπεται. Υπάρχουν αδειοδοτημένοι χώροι όπου μπορεί να γίνεται αφισοκόλληση, είναι τα σταντ του δήμου». Παρέλειψε, βέβαια, να αναφέρει στις δηλώσεις του πως μέχρι πρότινος δεν εφαρμοζόταν η ίδια πολιτική, πως οι «αδειοδοτημένοι χώροι» είναι ελάχιστοι, και πως αυτή η διαχείριση ενισχύθηκε μετά από την πίεση της αστυνομίας για τις αφίσες με τα ονόματα.

Οι δηλώσεις του αντιδημάρχου, όπως και η επιλογή εξαφάνισης του πολιτικού λόγου από τους τοίχους της πόλης, είναι μέρος της ευρύτερης «αναπτυξιακής» στρατηγικής του δήμου. Με πρωτοστάτη τον δήμαρχο, Παναγιώτη Σημανδηράκη, ο δήμος Χανίων λειτουργεί για να εξυπηρετεί την πόλη-θέρετρο. Μεριμνεί για την καταστροφή και ανοικοδόμηση μεγάλου μέρους του δημοσίου χώρου: Κατά τους μήνες εκτός της τουριστικής σεζόν, η πόλη αποσυμφορείται από τουρίστες, «αναπνέει», και οι κάτοικοί της -θεωρητικά- έχουν τη δυνατότητα να την απολαύσουν. Τα τελευταία χρόνια, όμως, η δημοτική αρχή «αξιοποιεί» αυτό ακριβώς το διάστημα για την περίφραξη και ανοικοδόμηση μεγάλου μέρους του δημοσίου χώρου, με στόχο να το παραδώσει «αναβαθμισμένο» για τουριστική κατανάλωση «όταν ανοίξει ο καιρός». Προς την ίδια κατεύθυνση υλοποιείται η επέκταση του εμπορικού τμήματος της πόλης και η μετατροπή της σε τεράστιο open mall, στο πρότυπο της πλατείας 1866. Ο δημόσιος χώρος έχει αξία όταν γεμίζει σταντ και τραπεζοκαθίσματα. Σε αυτόν τον σχεδιασμό ακόμα και τα προαύλια σχολείων εξυπηρετούν ως χώροι στάθμευσης.

Για τον δήμαρχο και τους συνεργάτες του, η πόλη είναι πλαστελίνη που (ανα)πλάθεται για να ικανοποιήσει το κέφι των τουριστών και των νατοϊκών. Σε μια τέτοια πόλη, λοιπόν, οι «παραφωνίες», ο ανταγωνιστικός λόγος, ο ίδιος ο κοινωνικός ανταγωνισμός οφείλουν να απομακρύνονται διαρκώς από το δημόσιο πεδίο, και να στερούνται την ορατότητά τους. Το γεγονός ότι η δημοτική αρχή δεν έχει πάρει την παραμικρή θέση για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη, ενώ «έχει βουίξει ο τόπος», είναι απολύτως χαρακτηριστικό της παραπάνω θέσης, και καθόλου τυχαίο. Η αφαίρεση των αφισών -και γενικότερα του πολιτικού λόγου- εξασφαλίζει την αποστειρωμένη εικόνα της πόλης, που οι άρχοντες κρίνουν ως προϋπόθεση για την «αρμονική» τουριστική κατανάλωση του τόπου, ενώ ταυτόχρονα ανακουφίζει την πίεση της αστυνομίας.

Ο αντιδήμαρχος Μιχάλης Τσουπάκης είναι γνωστός για τη θέση του στο ζήτημα του ποιοι άνθρωποι «χωράνε» στη δημόσια θέα της πόλης και ποιοι όχι: Ήταν ο ίδιος που, πριν από περίπου ενάμισι χρόνο, δήλωνε δημόσια, κατά τις διαβουλεύσεις του γνωμοδοτικού συμβουλίου του δήμου αναφορικά με ζητήματα της Σπλάντζιας, ότι αφαιρέθηκαν τα παγκάκια από την πλατεία γιατί «ήταν άχρηστα, αφού τα είχαν καταλάβει άστεγοι με τις κουβέρτες τους». Εκτιμούμε πως είναι ο ίδιος που διατάζει την αφαίρεση των παγκακίων, που εξακολουθούν να τοποθετούνται στην πλατεία από κόσμο του κινήματος, και προορίζονται για την κάλυψη των αναγκών όλων των ανθρώπων που τη χρησιμοποιούν. Πλέον, γνωρίζουμε πως με την ιδιότητά του, είναι αυτός που βγαίνει μπροστά και αναλαμβάνει την ευθύνη της εντολής αφαίρεσης του πολιτικού λόγου από τον δημόσιο χώρο της πόλης. Αντιλαμβανόμαστε πως για χάριν της αστυνομίας και της τουριστικής αποστείρωσης της πόλης-θέρετρο, ο ίδιος όπως και ο δήμαρχος, τοποθετούν εαυτούς απέναντι από τα κινήματα, τα σωματεία και τους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες της πόλης.

Ο μηχανισμός που περιγράφουμε βλέπουμε ότι αναβαθμίστηκε τους τελευταίους πέντε μήνες. Η νέα διεύθυνση στο μπατσομέγαρο, ο αστυνομικός διευθυντής, Νικολάου, όπως και ο διοικητής της Ασφάλειας, Σγουρός, δεν έχουν έρθει για να μειώσουν τα τροχαία, όπως άφησε να εννοηθεί ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Το κατασταλτικό επιτελείο θέλει να αξιοποιήσει την εμπειρία τους από το μητροπολιτικό κοινωνικό περιβάλλον, καθώς έχει αντιληφθεί πως στην τοπική κοινωνία εδώ και καιρό τίθεται έντονα ζήτημα απονομιμοποίησης της αστυνομίας: Από την εμπλοκή του υψηλόβαθμου αξιωματικού, και πρώην προέδρου της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Χανίων, Ξανθουδάκη, σε κύκλωμα εκβιασμών, την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη, ως την εμπλοκή αστυνομικών στο τροχαίο που στοίχισε τη ζωή στον 22χρονο Παναγιώτη Καρατζή, η «εμπιστοσύνη» στη μπατσαρία έχει κλονιστεί σε πολλά επίπεδα.

Προκειμένου, μάλιστα, να (ανα)δείξει τη νομοταγή της εικόνα, η διεύθυνση της αστυνομίας Χανίων αυτές τις μέρες έθεσε σε διαθεσιμότητα μπάτσο της τροχαίας μετά από καταγγελία για εκβιασμό, δωροληψία και παράβαση καθήκοντος. Την ίδια στιγμή οι μπάτσοι δολοφόνοι του Κώστα Μανιουδάκη, που κατηγορούνται για το κακούργημα της «Ανθρωποκτονίας με ενδεχόμενο δόλο σε ήρεμη ψυχική κατάσταση από κοινού», υπηρετούν κανονικά στο σώμα, έμμισθοι και ένοπλοι, συνεχίζοντας να πραγματοποιούν «τυχαίους» ελέγχους, με τη δικαστική αρχή να μην έχει κάνει σε καμία κίνηση για να προχωρήσει η ανακριτική διαδικασία εδώ και 9 μήνες.

Το δίδυμο Νικολάου-Σγουρός έχει επιφορτιστεί με την αποκατάσταση αυτής της εμπιστοσύνης, εφαρμόζοντας παράλληλα το αθηναϊκό κατασταλτικό δόγμα στον δρόμο, όπως είδαμε καθ’ όλη τη διάρκεια των κινητοποιήσεων της 28ης Φλεβάρη: Πρώτη εμφάνιση δικάβαλων ΔΙ.ΑΣ., διμοιρία ΜΑΤ που επιχείρησε να ακολουθήσει το αναρχικό μπλοκ στην απεργιακή πορεία, κορδόνι διμοιριών ΜΑΤ που φυλούσε το κτίριο της Νομαρχίας στη βραδινή συγκέντρωση.

Όσον αφορά τον αγώνα ενάντια στη συγκάλυψη της κρατικής δολοφονίας του Κώστα Μανιουδάκη, η στρατηγική που έχουν καταστρώσει συμπυκνώνεται στην πλήρη εξαφάνιση από τον δημόσιο χώρο του ισχυρισμού ότι οι μπάτσοι δολοφόνησαν τον Κωστή. Πλέον δεν είναι μόνο ζήτημα προστασίας των 4 μπάτσων δολοφόνων και κατ’ επέκταση εξασφάλισης του απυρόβλητου συνολικά του αστυνομικού σώματος· αλλά ζήτημα αποκατάστασης της συνολικής εικόνας της αστυνομίας, με διαγραφή των όποιων «παρεκκλίσεών» της.

Οι μπάτσοι επεμβαίνουν στις γειτονιές, και εκτός από το έντυπο υλικό της συνέλευσης, σβήνουν με spray τα αντιμπατσικά συνθήματα, και ειδικά το όνομα του Κώστα Μανιουδάκη. Θεωρούν πως με αυτόν τον τρόπο η τοπική κοινωνία θα ξεχάσει την κρατική δολοφονία. Η συλλογική μνήμη, όμως, είναι μια κοινωνική διεργασία βαθύτερη από το επιφανειακό αποτύπωμά της στους τοίχους της πόλης. Οι άνθρωποι που συναντάμε στον δρόμο, άλλωστε, γνωρίζουν καλά την υπόθεση, παίρνουν ξεκάθαρη θέση υπέρ του αγώνα μας, ενώ ταυτόχρονα αναγνωρίζουν τα ρίσκα που έχουν κάποιες κινήσεις μας, και έχουν την έγνοια μας. Και αυτό δεν σβήνεται με φτηνά spray…

Ο αγώνας μας χτίζεται πάνω στη διαλεκτική των εξής πολύτιμων στοιχείων:

• την ανάδειξη όλων των εμπλεκόμενων στην κρατική δολοφονία και την επιχείρηση συγκάλυψής της, μέσα από την οριζόντια διαδικασία της ανοιχτής συνέλευσης,
• τη συνεισφορά στη συλλογική μνήμη, κινηματική και ευρύτερα κοινωνική,
• την αποκατάσταση και επούλωση του τραύματος, από την αδικία της απώλειας, μέσα από τη συλλογικοποίηση και πολιτικοποίηση του πένθους,
• την εξερεύνηση της δικαιοσύνης των καταπιεσμένων.

Κάθε κίνηση που έχουμε κάνει, αποτελεί συνισταμένη όλων των παραπάνω στοιχείων. Δικαιοσύνη μέσα από τη μνήμη, επούλωση μέσα από τον αγώνα… Σκοπεύουμε να διαφυλάξουμε όλα τα κεκτημένα της συνέλευσης, με επιμονή από το μικρότερο στο μεγαλύτερο, γι’ αυτό και φροντίσαμε να αποκαταστήσουμε τα σβησμένα συνθήματα στο κέντρο και τις γειτονιές της πόλης. Και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε.

Καλούμε το τοπικό κίνημα να επαγρυπνεί. Οι νέες κατασταλτικές μεθοδεύσεις θα επιδιώξουν να παρουσιάσουν την εικόνα μιας σοβαρής και υπεύθυνης αστυνομίας, που δεν παρεκκλίνει από τον νόμο, και διεκδικεί το δικαίωμα να τον επιβάλλει με περίσσεια πυγμή. Να υπερασπιστούμε τους αγώνες, τον λόγο και τη δράση μας απέναντι σε όσους επιδιώκουν να τα διαγράψουν από το κοινωνικό πεδίο.

ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Ανοιχτή συνέλευση για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη

anoixti4kmanioudakis.noblogs.org

anoixti_kmanioudakis_xania@espiv.net

Μάιος 2025

1Περισσότερα στο κείμενο με τίτλο «τώρα ζούμε σε ειρήνη (;) μα ήρθαμε από την καρδιά του πολέμου», Δεκέμβρης 2024

Με αφορμή τις μηνύσεις για συκοφαντική δυσφήμιση στον Αναστάση Μανιουδάκη και τα μέλη της ανοιχτής συνέλευσης

Στις 29 Οκτώβρη 2024, ο γιος του Κώστα Μανιουδάκη, Αναστάσης, καθώς και ένα μέλος από τη συνέλευσή μας, κλήθηκαν να δώσουν εξηγήσεις μετά από μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση που έκαναν οι τέσσερις μπάτσοι δολοφόνοι του Κωστή. Ο Αναστάσης εγκαλείται ως ηθικός αυτουργός γιατί φώναξε τα ονόματα των φονιάδων του πατέρα του κατά τη διάρκεια της πορείας στις 23 Απριλίου στα Χανιά, γεγονός που η ανοιχτή συνέλευση κατέγραψε και σήκωσε την ευθύνη να δημοσιοποιήσει σε κείμενο ανταπόκρισης της πορείας αυτής¹. Το κείμενο καταδεικνύει για πρώτη φορά τους Εμμανουήλ Γεωργιάδη, Στυλιανό Λιανιδάκη, Κωνσταντίνα Μόσχου και Ιωσήφ Τσιχλάκη ως δολοφόνους του Κώστα Μανιουδάκη. Το μέλος της συνέλευσής μας εγκαλείται για αναδημοσίευση του κειμένου αυτού στο Facebook.

Η μήνυση έχει κατατεθεί από τις 17 Ιουλίου, λίγες μόνο μέρες μετά την πανελλαδική διακίνηση και τοιχοκόλληση της αφίσας με τα ονόματα των μπάτσων δολοφόνων στις 05 Ιουλίου. Επιμένοντας στο ίδιο μοτίβο της προσπάθειας εκφοβισμού, στις 19 Αυγούστου μπάτσοι συνέλαβαν για παράνομη αφισοκόλληση (!) δύο ακόμα μέλη της ανοιχτής συνέλευσης και τα κράτησαν μέχρι το πρωί στο κρατητήριο, ώστε να έρθουν οι τέσσερις μπάτσοι δολοφόνοι και να καταθέσουν μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση².

Σε σχέση με τον νομικό αγώνα, έχει προηγηθεί το αναλυτικό πόρισμα του δημόσιου ιατροδικαστή Σταμάτη Μπελιβάνη τον Γενάρη του 2024, από το οποίο προκύπτει ο ξυλοδαρμός του Κωστή από «θλων όργανο», και, τον Μάρτιο του ίδιου έτους, η κλήση των μπάτσων δολοφόνων ως υπόπτων για «ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο από κοινού σε ήρεμη ψυχική κατάσταση». Τον Αύγουστο, τους ασκήθηκε ποινική δίωξη με την κατηγορία της «ανθρωποκτονίας με ενδεχόμενο δόλο κατά συναυτουργία σε ήρεμη ψυχική κατάσταση».

Όλο το διάστημα που, τόσο η ανοιχτή συνέλευση όσο και η οικογένεια, αγωνιζόμαστε ενάντια στη συγκάλυψη της κρατικής δολοφονίας του Κώστα Μανιουδάκη, αναδεικνύοντας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, η αστυνομία απειλεί τον αγωνιζόμενο κόσμο μέσα από δελτία τύπου των συνδικαλιστικών της οργάνων. Όταν η ανοιχτή συνέλευση πέρασε από το γενικό πρόταγμα «οι μπάτσοι δολοφόνησαν τον Κώστα Μανιουδάκη» στο ειδικό «οι δολοφόνοι έχουν ονόματα», οι ίδιοι οι μπάτσοι δολοφόνοι ξεκίνησαν με τη σειρά τους να στοχοποιούν μέσω της νομικής οδού, άτομα της οικογένειας αλλά και μέλη της ανοιχτής συνέλευσης.

Αν και οι μηνύσεις είναι προσωποποιημένες, στην πραγματικότητα στοχεύουν την ίδια την ανοιχτή συνέλευση και τη δυναμική που έχει αναπτύξει. Είναι η απάντηση των τεσσάρων μπάτσων δολοφόνων στο σώμα της συνέλευσης που, μέσα από τη δημοσιοποίηση των ονομάτων τους, σηκώνει συλλογικά την ευθύνη του συνθήματος «οι δολοφόνοι έχουν ονόματα», προσπερνώντας το όριο της ανωνυμίας τους και εκθέτοντας συνολικά τον κρατικό μηχανισμό. Είναι η απάντηση των μπάτσων που έχει στόχο να επαναφέρει τα πράγματα στην «πρότερη» κατάστασή τους: «το κράτος δολοφονεί», απρόσωπο, απρόσβλητο και παντοδύναμο.

Τόσο οι απειλές των συνδικαλιστικών οργάνων της αστυνομίας, όσο και οι μηνύσεις των μπάτσων, έρχονται να επιβεβαιώσουν με θράσος τη θέση που έχουν οι φονιάδες στο σύμπλεγμα των κρατικών μηχανισμών και εξουσιών. Μία θέση από την οποία μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς να έχουν καμία συνέπεια. Πρόκειται για μία θέση «απυρόβλητου» την οποία μονάχα ένας «ισχυρός» εγγυητής μπορεί να την παρέχει: το κράτος.

Διασχίζουμε το ανεξερεύνητο μονοπάτι προς τη δικαιοσύνη, με γνώμονα τη δημόσια διάχυση ολόκληρης της πληροφορίας γύρω από την υπόθεση. Άλλωστε, «η δημοσιότητα», δηλαδή η πρόσβαση στην πληροφορία ώστε αυτή να μην μένει στην ιδιωτική σφαίρα, «είναι η ψυχή της δικαιοσύνης». Μέσα από τη δράση μας έχουμε αναδείξει όλα τα πρόσωπα και τους μηχανισμούς που εμπλέκονται στη δολοφονία και τη απόπειρα συγκάλυψής της. Οι μηνύσεις αποτελούν άλλη μια προσπάθεια εκφοβισμού και φίμωσης της συνέλευσης. Οι απειλές, με όποιον τρόπο κι αν έρχονται, είναι απειλές στον ίδιο τον αγώνα που δίνουμε για την υπεράσπιση της αλήθειας των εκτεθειμένων στην κρατική βία. Αυτό που στην πραγματικότητα φοβούνται είναι η ίδια η δυναμική του αγώνα που κατάφερε να διαχύσει στον χώρο και τον χρόνο έναν ριζοσπαστικό αντίλογο στον δολοφονικό μονόλογο του κράτους.

Οι δράσεις της ανοιχτής συνέλευσης έρχονται μέσα από μία οριζόντια και αδιαμεσολάβητη διαδικασία από τα κάτω, με δημόσιο λόγο και παρουσία, ανοίγοντας κοινωνικά τόσο το ζήτημα της κρατικής δολοφονίας του Κώστα Μανιουδάκη, όσο και ευρύτερα το ζήτημα της εντεταλμένης αστυνομικής βαρβαρότητας. Είναι αυτός ο δημόσιος λόγος και οι κινήσεις της ανοιχτής συνέλευσης που απέδειξαν ότι μια υπόθεση κρατικής δολοφονίας που οι μπάτσοι παρουσίασαν ως «αιφνίδιος θάνατος ιδιώτη», μπορεί να ανατραπεί στην κοινωνική συνείδηση, σε βαθμό μάλιστα να την κατοχυρώσει νομικά. Είναι αυτός ο δημόσιος λόγος και οι κινήσεις της ανοιχτής συνέλευσης που δημιούργησαν μία σταθερά διευρυνόμενη κοινότητα αγώνα, ικανή να διαχύσει στον χώρο και τον χρόνο την αλήθεια των εκτεθειμένων στην κρατική βία. Και, είναι αυτές οι κινήσεις που τελικά εκθέτουν το ίδιο το κράτος ως εγγυητή για τα εγκλήματα των ένστολων φονιάδων του. Η πολιτική του φόβου, μέσα από τις απειλές και τις μηνύσεις στην προκειμένη, είναι τελικά και η απάντηση που δίνει το ίδιο το κράτος εναντίον της κάθε αγωνιζόμενης κοινότητας.

*

Με αφορμή τις μηνύσεις που έχουν γίνει, θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε μια εσκεμμένη «παρεξήγηση» γύρω από το ζήτημα της δικαιοσύνης. Όταν η αστυνομία και τα συνδικαλιστικά της όργανα, αλλά και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι στο υπουργείο ΠΡΟ.ΠΟ., μιλούν για «δικαιοσύνη», αναφέρονται στη δικαστική εξουσία. Εννοούν τη θεσμοθετημένη εξουσία που απονέμει «δικαιοσύνη» με τέτοιον τρόπο ώστε συστηματικά να νομιμοποιεί και να συμπληρώνει τη δολοφονική δράση της αστυνομίας, στην κατεύθυνση εξυπηρέτησης των κρατικών πολιτικών και των καπιταλιστικών προσταγμάτων. Σε αυτό το πλαίσιο, ξέρουμε πως η δικαίωση για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη δεν θα έρθει μέσα από τις κλειστές δικαστικές αίθουσες.

Η δικαστική εξουσία ως μέρος του ίδιου συμπλέγματος κρατικών μηχανισμών και εξουσιών –μεταξύ άλλων– θωρακίζει το κράτος, εξασκώντας το νομικό οπλοστάσιό του απέναντι στις αγωνιζόμενες κοινότητες. Αν και (αυτο)παρουσιάζεται ως αμερόληπτη, αδιάβλητη και ανεξάρτητη από άλλους κρατικούς μηχανισμούς, η ιστορία αποδεικνύει συνεχώς πως μόνο τέτοια δεν είναι.

Παρακάτω παραθέτουμε τρία στιγμιότυπα, που χρονικά συνέπεσαν με την κλήση των μηνύσεων. Είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα του πώς η δικαστική εξουσία μεροληπτεί συστηματικά και με συνέπεια υπέρ της πλευράς του κράτους και πώς λειτουργεί εις βάρος των αγωνιστ.ρι.ών και ευρύτερα των καταπιεσμένων.

Εκδίκαση υπόθεσης Γιάννη Σαμπάνη, 29 Οκτωβρίου 2024 : Ο Γιάννης Σαμπάνης, πατέρας του Νίκου Σαμπάνη -που δολοφονήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2021 από τουλάχιστον 36 σφαίρες μπάτσων της ΔΙ.ΑΣ.- συνελήφθη με ψευδές κατηγορητήριο που τον αναφέρει ως αρχηγό ομάδας Ρομά που «πετούσαν πέτρες», μετά από έφοδο μπάτσων στο Σοφό Ασπρόπυργου, επεισόδιο που μόνο στη φαντασία των μπάτσων συνέβη. Μέσα από μία διαδικασία με αντιτσιγγανική ρητορική, το δικαστήριο τον καταδίκασε για το παραπάνω αδίκημα με την έδρα να καταλήγει απευθυνόμενη στον Γιάννη: «και από εδώ και πέρα, εσύ να μην μπλέκεις όπου βλέπεις φασαρία, να κλείνεσαι σπίτι σου και να κλειδώνεις την πόρτα». Η προανακριτική διαδικασία για τους επτά αστυνομικούς που κατηγορούνται για τη δολοφονία, ξεκίνησε λίγες μέρες πριν από την «τυχαία» σύλληψη του Γιάννη. Θυμίζουμε πως μια μέρα μετά την εκτέλεση του Νίκου, ο τότε υπουργός ΠΡΟ.ΠΟ., Τάκης Θεοδωρικάκος, επισκέφθηκε του μπάτσους στο νοσοκομείο, δίνοντας –και μόνο με την παρουσία του– την επίσημη στήριξή του στους δολοφόνους της ΕΛ.ΑΣ., από τη θέση του πολιτικού τους προϊστάμενου.

Εκδίκαση υπόθεσης Γιάννη Α., 30 Οκτωβρίου 2024 : Ήδη από το 2016, ο Γιάννης ενοχλείται συστηματικά από την αστυνομία με «τυχαίους τυπικούς ελέγχους». Τον Ιανουάριο του 2024, σε έναν τέτοιο «τυχαίο έλεγχο» βρέθηκαν στην τσάντα του αυτοκόλλητα με τα συνθήματα «Αφού μας θέλουν αναλώσιμους, ας πεθάνει και κανένας μπάτσος» και «Να ματώσουμε τους δολοφόνους της ΕΛ.ΑΣ Ν. Σαμπάνης, 20 χρονών Πέραμα – Κ. Φραγκούλης, 16 χρονών, Θεσσαλονίκη – Κ. Μανιουδάκης, 58 χρονών, Κρήτη – Χ. Μιχαλόπουλος, 17 χρονών, Θήβα – Αϊσέ, 19 χρονών, Ξάνθη». Την ίδια περίοδο, η αστυνομία διεξάγει έρευνα όσον αφορά τρικάκια με το ίδιο περιεχόμενο, που πετάχτηκαν σε διάφορες περιοχές της Αθήνας. Τα τρικάκια που συλλέχθηκαν από τις περιοχές αυτές στάλθηκαν για εργαστηριακό έλεγχο με στόχο την ταυτοποίηση ατόμων μέσω DNA ή δαχτυλικών αποτυπωμάτων. Για τη ρίψη αυτών των τρικακίων, ο Γιάννης Α. διώχθηκε και τελικά καταδικάστηκε τον Οκτώβριο, «για διέγερση σε διάπραξη εγκλημάτων που θέτουν σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη», με μόνο «αποδεικτικό» το ότι βρέθηκε στην κατοχή του το παραπάνω υλικό, το οποίο τόσο οι μάρτυρες μπάτσοι όσο και η έδρα του δικαστηρίου θεώρησαν πως «παρακινεί σε βία». Όπως όμως μπορεί να φανεί τόσο στο κατηγορητήριο όσο και από τις ερωτήσεις της έδρας, ο Γιάννης στην πραγματικότητα διώχθηκε για την αγωνιστική του δράση και την αναρχική του ταυτότητα. Στη συγκεκριμένη δίκη παρέστη ως μάρτυρας υπεράσπισης και ο Αναστάσης Μανιουδάκης, καταθέτοντας την προσωπική του τοποθέτηση ως γιος δολοφονημένου από την Αστυνομία, του οποίου το όνομα αναγράφεται στα επίμαχα τρικάκια³.

Υπόθεση αμπελοκήπων, 31 Οκτωβρίου 2024 : Μετά από έκρηξη σε διαμέρισμα της περιοχής των Αμπελοκήπων, ο αναρχικός σύντροφος Κυριάκος Ξυμητήρης πέφτει νεκρός, ενώ η αναρχική συντρόφισσα Μαριάννα Μ., μεταφέρεται στον Ευαγγελισμό με πολλαπλά τραύματα. Ακαριαία, ενεργοποιείται ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός, πιο ανάγλυφος από ποτέ: τα ΜΜΕ κατασκευάζουν τα «προφίλ των εγκληματιών» και αναλαμβάνουν τη διασπορά του τρόμου δήθεν για το τί θα μπορούσε να έχει συμβεί, η αντιτρομοκρατική παρουσιάζεται ως ο σωτήρας των πολιτών απέναντι στους «επικίνδυνους τρομοκράτες» που κατασκεύασαν τα ΜΜΕ, και οι υπουργοί παρουσιάζονται έτοιμοι να χειροκροτήσουν την κατασταλτική «επιτυχία», που προήλθε από ένα απροσδόκητο γεγονός, εντελώς εκτός του ελέγχου του κατασταλτικού μηχανισμού. Μοιραία, δημιουργείται το επικοινωνιακό έδαφος για να προφυλακιστούν συντρόφια στη βάση του αντιτρομοκρατικού νόμου (187Α), με φαιδρά στοιχεία και πρακτικές από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία. Η ίδια η Μαριάννα, εκδιώχνεται από το νοσοκομείο πριν καν αναρρώσει -τουλάχιστον σωματικά- με προορισμό τις φυλακές Κορυδαλλού.

Οι παραπάνω υποθέσεις συμπυκνώνουν ό,τι νιώθουμε και βιώνουμε καθημερινά ως σύμπλεγμα κρατικών μηχανισμών και εξουσιών που λειτουργούν σε αγαστή συνεργασία μεταξύ τους, προκειμένου να στοχοποιήσουν εκδικητικά ανθρώπους που αγωνίζονται. Ένα ολόκληρο σύστημα που θέλει να βαφτίσει το δίκαιο ως «παράνομο», και την αντίσταση ως «τρομοκρατία»: Από τον Γιάννη Α. που τον τραβολογούν και εν τέλει τον καταδικάζουν για την αγωνιστική του δράση, τον Γιάννη Σαμπάνη στον οποίο έγινε σαφής «υπόδειξη» του πώς «πρέπει» να φέρεται, μέχρι τα συντρόφια που προφυλακίζονται προληπτικά και προκλητικά. Οι «υποδείξεις», τα στημένα κατηγορητήρια, τα κατά φαντασία γεγονότα είναι οργανωμένες κινήσεις του κράτους απέναντι στους αγώνες: Με τη στοχοποίηση αγωνιστών και αγωνιστριών, το μήνυμα της καταστολής απευθύνεται στις κοινότητες αγώνα και τα κοινωνικά ριζώματά τους, στοχεύοντας εν τέλει στον παραδειγματισμό ολόκληρης της κοινωνίας.

*

Επιστρέφοντας στην υπόθεση δολοφονίας του Κώστα Μανιουδάκη, μας είναι αδύνατο να μην αναγνωρίσουμε τη μεροληπτική στάση του κρατικού μηχανισμού: από τα ΜΜΕ που αναδημοσίευσαν άκριτα την είδηση της αστυνομίας για «αιφνίδιο θάνατο ιδιώτη», το γεγονός ότι ποτέ δεν έγινε αυτοψία στο σημείο του «τυχαίου ελέγχου» παρά τις μαρτυρίες ότι οι μπάτσοι καθάριζαν τα αίματα το ίδιο βράδυ της δολοφονίας, την πολιτική κάλυψη που παρέχουν οι εκάστοτε (υφ)υπουργοί Προ.Πο. -γενικά και ειδικά- στους μπάτσους δολοφόνους του Κωστή, την προσπάθεια φίμωσης και εκφοβισμού των μαρτύρων, της οικογένειας και των μελών της ανοιχτής συνέλευσης μέσα από απειλές και μηνύσεις -για την άσκηση των οποίων δεν επωμίζονται καν το οικονομικό κόστος, μέχρι και την πρόσφατη άρνηση της δικαστικής αρχής να τεθούν σε διαθεσιμότητα οι δολοφόνοι Εμμανουήλ Γεωργιάδης, Στυλιανός Λιανιδάκης, Κωνσταντίνα Μόσχου και Ιωσήφ Τσιχλάκης.

Εν είδει κλεισίματος, οφείλουμε να σχολιάσουμε μια διατύπωση μέσα στη μήνυση που έχουμε στα χέρια μας, όσον αφορά τη δράση της συνέλευσης. Οι τέσσερεις μπάτσοι δολοφόνοι αναφέρουν πως «Δυστυχώς ελάχιστες μέρες μετά το τραγικό συμβάν του θανάτου του Κωνσταντίνου Μανιουδάκη, άτομα προσκείμενα στον αντιεξουσιαστικό χώρο, προφανώς φίλοι της οικογένειας Μανιουδάκη, άρχισαν μια άνευ προηγουμένου προσπάθεια παραπληροφόρησης της κοινής γνώμης». Πράγματι, πλέον, όλα τα μέλη της συνέλευσης νιώθουμε να μας συνδέει κάτι πολύ βαθύτερο από φιλία με τον Αναστάση. Αυτό, όμως, είναι αποκλειστικά δική μας υπόθεση, για την οποία έχουμε εμείς τον λόγο. Αναγνωρίζουμε πως με τη συγκεκριμένη διατύπωση, οι τέσσερεις μπάτσοι δολοφόνοι επιχειρούν να περιορίσουν το σύνολο του αγώνα μας σε μια μόνο πτυχή της κοινωνικής του διάστασής. Επιχειρούν, με αυτόν τον τρόπο, να υποβαθμίσουν την κοινωνική ανάγνωση, αναγνώριση και αντίληψη των γεγονότων που οδήγησαν στον θάνατο τον Κώστα Μανιουδάκη – την ίδια την κοινωνική δυναμική που παρακολουθεί και υποστηρίζει τη δράση της συνέλευσης.

Οφείλουμε να επισημάνουμε πως η ανοιχτή συνέλευση για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη, από την αρχή της μέχρι και σήμερα, πλαισιώνεται από φίλες και φίλους, από συντρόφισσες και συντρόφους του Αναστάση. Πλαισιώνεται από ανθρώπους που γνωριζόμασταν μέσα από τη συμμετοχή μας στους κοινωνικούς αγώνες, πολύ πριν την κρατική δολοφονία του Κωστή. Από ανθρώπους με σταθερή συμμετοχή, και από ανθρώπους που ήρθαν μόνο σε μερικές διαδικασίες για να ενημερωθούν, να απευθύνουν έναν χαιρετισμό και να δηλώσουν τη στήριξή τους. Από ανθρώπους που διαβάσαμε τα λόγια του Αναστάση στην αρχή του Σεπτέμβρη του ‘23, αφουγκραστήκαμε τον πόνο από το άδικο της απώλειας, μοιραστήκαμε το πένθος και το κάναμε κομμάτι μας και δική μας υπόθεση.

Η ανοιχτή συνέλευση για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη, και ο αγώνας που έχει «σηκώσει», πάνε πολύ πέρα και πολύ βαθύτερα από το αίσθημα φιλίας γύρω από ένα αγαπημένο πρόσωπο: Πρόκειται για μια πολιτική διεργασία που έχει αποτρέψει τη συγκάλυψη της κρατικής δολοφονίας του Κώστα Μανιουδάκη, αναδεικνύοντας τις γραμμές που συνδέουν τα επίδικα του δικού μας αγώνα, με το ευρύτερο πλαίσιο καταστολής και εντεινόμενης αστυνομοκρατίας που χαρακτηρίζει τη συγκυρία που διανύουμε. Είναι μια συγκινησιακή διεργασία που συνεισφέρει στην επούλωση και την αποκατάσταση του τραύματος, μέσα από την οικειοποίηση του συναισθηματικού φορτίου της απώλειας, τη συλλογικοποίηση του πένθους, και την οριζόντια οργάνωση των συλλογικών απαντήσεών μας. Μια διεργασία που πέτυχε να αναδείξει στο εσωτερικό της, και να εδραιώσει προς τα έξω, «το πένθος ως ανυποχώρητη πολιτική θέση μάχης»⁴.

Επιμένουμε στη συλλογική ευθύνη των κινήσεών μας. Στεκόμαστε αδιαπραγμάτευτα τόσο δίπλα στα συντρόφια της ανοιχτής συνέλευσης όσο και στον αδερφό μας τον Αναστάση, που κατηγορούνται για την υπεράσπιση του δικού μας ισχυρισμού, της δικής μας αλήθειας. Της αλήθειας των εκτεθειμένων στην κρατική βία, της αλήθειας των εκμεταλλευομένων και καταπιεσμένων. Μιας αλήθειας που δεν μπορεί να «λάμψει» στα έδρανα της δικαστικής εξουσίας.

Είναι αυτή η αλήθεια που μπορεί να ματώσει τους δολοφόνους της ΕΛ.ΑΣ.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΩΝ ΜΗΝΥΣΕΩΝ
ΓΙΑ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΚΗ ΔΥΣΦΗΜΙΣΗ

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

ανοιχτή συνέλευση για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη
Χανιά, Δεκέμβρης 2024
anoixti_kmanioudakis_xania@espiv.net
anoixti4kmanioudakis.noblogs.org

Η ανοιχτή συνέλευση για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη πραγματοποίησε αντικατασταλτική-αντιμπατσική παρέμβαση στην Παλιά Πόλη, με αφισοκόλληση της αφίσας με τα ονόματα των τεσσάρων μπάτσων-δολοφόνων του Κωστή, αυτοκόλλητα, τρικάκια και spray.

Με περισσότερα από 30 άτομα, η παρέμβαση έλαβε χώρα το βράδυ της Πέμπτης 05/12. Πρόκειται για την ημέρα που 21 χρόνια πριν, το 2003, τα σκουπίδια των ΤΑΕ Ρεθύμνου εκτέλεσαν σε μπλόκο στο Ηράκλειο τον Ηρακλή Μαραγκάκη. Πρόκειται για την ημέρα που δυο χρόνια πριν, τα καθάρματα της ΔΙ.ΑΣ. εκτέλεσαν εν ψυχρώ τον Ρομ Κώστα Φραγκούλη, επειδή δεν πλήρωσε 20 ευρώ βενζίνη.

Μια μέρα πριν την επέτειο της 6ης Δεκέμβρη, της ημέρας που σημάδεψε τη συλλογική μνήμη με το ξέσπασμα της εξέγερσης, όταν ο ειδικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας δολοφόνησε τον αναρχικό μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Η κίνησή μας είναι μια απάντηση, από το δικό μας «χαράκωμα»:

• απέναντι στις απειλές των τοπικών συνδικαλιστικών οργάνων της αστυνομίας, τις συλλήψεις για αφισοκόλληση, και τις μηνύσεις για συκοφαντική δυσφήμηση από τους τέσσερεις μπάτσους-δολοφόνους, όλα με την υποστήριξη της τοπικής αστυνομικής αρχής, που επιχειρεί χωρίς αποτέλεσμα να τρομοκρατήσει τη συνέλευση,
• απέναντι στις μεθοδεύσεις της αντιτρομοκρατικής που χρησιμοποιεί φαιδρές πρακτικές, όπως τα δαχτυλικά αποτυπώματα πάνω σε αντικείμενα που είναι φτιαγμένα για να αλλάζουν χέρια,
• απέναντι στην εντεινόμενη καταστολή που στοχοποιεί διαφορετικά κομμάτια της αγωνιζόμενης κοινωνίας, από αναρχικούς αγωνιστές, λόγω της πολιτικής τους ταυτότητας (υπόθεση Γιάννη Α.), συγγενείς δολοφονημένων από την αστυνομία (υπόθεση Γιάννη Σαμπάνη), μέχρι συνδικαλιστές και μέλη σωματείων που κατέβαιναν στην πορεία της 17Ν στην Αθήνα.

Εκτός των παραπάνω βγήκαμε στον δρόμο στη μνήμη του συντρόφου Κυριάκου Ξυμητήρη, και ως έκφραση αλληλεγγύης με τη συντρόφισσα Μαριάννα Μ. και όλα τα άτομα που διώκονται για την υπόθεση των Αμπελοκήπων.

Μέρες όπως η 5η και η 6η Δεκέμβρη, μέρες όπως η 1η Σεπτέμβρη, ημέρα δολοφονίας του Κώστα Μανιουδάκη, φέρουν το ιστορικό φορτίο των ονομάτων των δολοφονημένων. Μέρες σαν κι αυτές ανοίγουν νέα στοιχήματα για τον κόσμο του αγώνα: Για τη διατήρηση της μνήμης των δολοφονημένων, για την όξυνση των αντιστάσεων, για να μπουν αναχώματα στις κατασταλτικές στρατηγικές και τα σχέδια της κυριαρχίας.

Η ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΕΙ
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ
ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΚΡΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ανοιχτή συνέλευση για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη

ακολουθεί φωτογραφικό υλικό