Ετικέτα: μηνύσεις

[Αναδημοσίευση] ΣΤΙΣ ΒΡΥΣΣΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ, ΣΤΗ ΖΟΥΛΑ ΜΠΟΓΙΑΤΖΗΣ, ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΞΕΦΤΙΛΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΤΑΕΤΖΗΣ

Αναδημοσίευση από το facebook του Αναστάση Μανιουδάκη

Τη Δευτέρα 22/09 τέσσερα συντρόφια δικάζονταν, μετά από μήνυση ενός από τους δολοφόνους του πατέρα μου. Αυτός ο τύπος λοιπόν, επειδή τα παιδιά του ζήτησαν τον λόγο οταν κατάλαβαν οτι κατέβαζε αφίσες και έσβηνε με σπρέι, ήταν πανέτοιμος: Πήρε έναν φίλο του και του είπε ότι «τους βρήκε» και σε λιγότερο από ένα λεπτό κατέφθασε περιπολικό και συνέλαβε τα συντρόφια. Ας θυμηθούμε περιπτώσεις όπου όχι απλά άργησε το περιπολικό (ποτέ δεν περιμέναμε από την εγκληματική οργάνωση της ΕΛ.ΑΣ. να μας σώσει) αλλά οφείλουμε να αναφέρουμε την περίπτωση όπου η γραμμή της αστυνομίας είναι ότι δεν λειτουργεί ως «ταξί». Τι κι αν σε κυνηγάει κάποιος με μαχαίρι ή τέλος πάντων αισθάνεσαι ότι απειλείται η ζωή σου, ποσώς τους ενδιαφέρει. Όπως και όταν δολοφόνησε δεν τους ενδιέφερε. Στην περίπτωση όμως του κατηγορούμενου για «ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο σε ήρεμη ψυχική κατάσταση από κοινού» συναδέλφού τους, ήταν εκεί αστραπή.

Καλά θα μαντέψατε ήδη ορισμένοι και ορισμένες. Δεν φάνηκε ο μηνυτής που δήθεν αισθάνθηκε απειλή και εξύβριση. Δήλωσε ασθένεια. Πρώτη φορά ξανασυμβαίνει μπάτσοι, μπασκινιες, μπατσάκια, γκρίζες ζώνες, δολοφόνοι με στολή και άλλοι ωραίοι χαρακτηρισμοί που ο λαός σε όλο τον κόσμο τους έχει χαρακτηρίσει, να μην εμφανίζονται σε μηνύσεις και καταγγελίες που οι ίδιοι έχουν κάνει.

Εμείς όμως όσες αναβολές, όσες μηνύσεις, όσο και αν νομίζετε ότι μας τραβάτε, εμείς θα είμαστε πάντα ενωμένοι έξω από τα δικαστήρια (η ζωή μας όλη) με τα φιλαράκια και τα συντρόφια μας, και όσες ώρες και αν περνάνε θα είμαστε καλά, ενωμένοι και αλύγιστοι. Ένα μασίφ κράμα υλικών πιο δυνατό από αυτό που φαντάζεστε. Ήταν μια μικρή αρχή για αυτό που θα αντιμετωπίσετε δολοφόνοι του πατέρα μου, γιατί το πρωί μέχρι και αργά το μεσημέρι της Δευτέρας ήμασταν μόνο εμείς στην αίθουσα. Όσο για τα συντρόφια που δικάζονται, η οικογένεια σύσσωμη θα στηρίζει από την αρχή μέχρι το τέλος όποιον και όποια τιμά τη μνήμη του δολοφονημενου από μπάτσους πατέρα μου ΚΩΣΤΗ ΜΑΝΙΟΥΔΑΚΗ. Έχουμε πολύ μέλλον. Δικαστική εξουσία, κυβέρνηση, μπάτσοι δεν έχετε κανέναν λόγο να κοιμάστε ήσυχοι.

*η δική για τα συντρόφια πήρε αναβολη για 28/01

Καμία δίωξη στα μέλη της συνέλευσης

Την 1η Σεπτεμβρίου 2023, στις Βρύσες Αποκορώνου, οι μπάτσοι των ΤΑΕ Σούδας Μανώλης Γεωργιάδης, Στέλιος Λιανιδάκης, Κωνσταντίνα Μόσχου και Σήφης Τσιχλάκης σταματούν τον Κώστα Μανιουδάκη σε «τυχαίο» αστυνομικό έλεγχο και τον ξυλοκοπούν μέχρι θανάτου.

Η αστυνομία επιχειρεί να συγκαλύψει και αυτή τη δολοφονία, ακολουθώντας μία σειρά από πάγιες κινήσεις και εφαρμόζοντας συγκεκριμένες τακτικές, όμοιες με αυτές που έχουμε δει σε πολλές περιπτώσεις κρατικών δολοφονιών των τελευταίων ετών.

Πριν ακόμα ενημερωθεί η οικογένεια, η αστυνομία διαρρέει στον ηλεκτρονικό τύπο μια σειρά από εσκεμμένες ανακρίβειες και ψευδή στοιχεία. Συγκεκριμένα, τα δημοσιεύματα κάνουν λόγο για τυπικό έλεγχο της τροχαίας, ενώ ήταν έλεγχος των ΤΑΕ Σούδας˙ για έλεγχο που έγινε στον ΒΟΑΚ, ενώ πραγματοποιήθηκε στον επαρχιακό δρόμο Φρε-Βρυσών˙ για καρδιακή ανακοπή του 58χρονου και για «υπεράνθρωπες» προσπάθειες των αστυνομικών να τον επαναφέρουν, προφανώς χωρίς καμία αναφορά σε ξυλοδαρμό, σύλληψη και μεταφορά του στο περιπολικό χειροπεδημένο πισθάγκωνα. Ο επίσημος ισχυρισμός της ΕΛ.ΑΣ., όπως καταγράφηκε πρώτα στο βιβλίο αδικημάτων και συμβάντων του Α.Τ. Αποκορώνου, αναφέρεται σε «αιφνίδιο θάνατο ιδιώτη» που «κατά το χρόνο περαιτέρω νομότυπου αστυνομικού ελέγχου οχήματος αισθάνθηκε ξαφνική αδιαθεσία και έχασε τις αισθήσεις του». Μερίδιο ευθύνης στη συγκάλυψη της εν λόγω δολοφονίας φέρουν, επίσης, και τα συστημικά ΜΜΕ, τα οποία υιοθετούν και αναπαράγουν άκριτα το αφήγημα των μπάτσων.

Οι εμπλεκόμενοι μπάτσοι μαζί με τον διοικητή των ΤΑΕ παρουσιάζουν το παραπάνω αφήγημα και στην οικογένεια, όταν συναντήθηκαν στο Κ.Υ. Βάμου, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του Κωστή. Αυτό έρχεται να «κουμπώσει» με το πιστοποιητικό θανάτου που καταθέτει ο δημόσιος ιατροδικαστής, Σταμάτης Μπελιβάνης, στις 4 Σεπτεμβρίου 2023, στο οποίο καταγράφει ως αιτία θανάτου «παθολογικά αίτια, απουσία κακώσεων». Όμως, τα πολυάριθμα τραύματα στο κεφάλι και το σώμα του Κωστή που αντίκρισαν τόσο οι συγγενείς και το ιατρικό προσωπικό όσο και τα άτομα που βρέθηκαν στην κηδεία του, οι πληροφορίες από αυτόπτες μάρτυρες και η εικόνα του σημείου του συμβάντος με τις λίμνες αίματος και τα σπασμένα γυαλιά του Κωστή, ανατρέπουν την εκδοχή της αστυνομίας. Αυτά τα δεδομένα οδηγούν την οικογένεια να καταθέσει μήνυση κατά παντός υπευθύνου, προκειμένου να αναδείξει τι αλήθεια συνέβη στον Κωστή.

Καθώς σχηματίζεται η δικογραφία, έρχεται στο φως μια σειρά από «συμπτώσεις»:
• Ενώ η οικογένεια έσπευσε να ζητήσει το βιντεοληπτικό υλικό από την κάμερα ασφαλείας του συνεργείου αυτοκινήτων Μεγαλακάκης (το πιο κοντινό μαγαζί στο σημείο του συμβάντος), ο υπεύθυνος δήλωσε ότι θα το παραδώσει ακολουθώντας την τυπική διαδικασία, δηλαδή κατόπιν εισαγγελικής εντολής. Όταν αυτή ήρθε μία εβδομάδα μετά, το βίντεο «περιέργως» είχε σβηστεί.
• Δεν έγινε ποτέ αυτοψία στο σημείο, ούτε καν έλεγχος στο αυτοκίνητο του Κωστή, παρ’ όλο που υπήρχαν μαρτυρίες πως οι ίδιοι μπάτσοι, το ίδιο βράδυ, καθάρισαν το σημείο από τα αίματα.
• Ταυτόχρονα, η αστυνομία καλλιεργεί ένα κλίμα τρομοκρατίας στους μάρτυρες, οι οποίοι αρχικά επιβεβαίωσαν στην οικογένεια τον ξυλοδαρμό του Κωστή, ενώ πολλοί από αυτούς, λίγες μέρες μετά, δεν δέχτηκαν να καταθέσουν επίσημα γιατί «φοβούνται και δεν θέλουν να μπλέξουν».

Ο θάνατος του Κωστή επανέρχεται στη δημόσια σφαίρα στις 14 Σεπτεμβρίου, όταν ο γιος του, Αναστάσης, διαψεύδει δημόσια την εκδοχή της αστυνομίας και καταγγέλλει τους μπάτσους, που διενήργησαν τον έλεγχο, ως δολοφόνους του πατέρα του. Η δημοσιοποίηση της καταγγελίας αποτέλεσε το σημείο εκκίνησης του πολιτικού αγώνα –παράλληλα με τον νομικό– μέσα από τις
ανοιχτές συνελεύσεις για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη τόσο στα Χανιά όσο και την Αθήνα. Μέσα σε λίγες μέρες, η υπόθεση του Κωστή γίνεται γνωστή πανελλαδικά από τις συλλογικές δράσεις αλληλέγγυων ατόμων.

*

Η ανοιχτή συνέλευση για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη στα Χανιά καλέστηκε δημόσια, αμέσως μετά την καταγγελία του Αναστάση, και έκτοτε φιλοξενείται στον κατειλημμένο λόφο Καστέλι.

Από την πρώτη στιγμή μέχρι και σήμερα αποτελεί μια ανοιχτή, αντιιεραρχική διαδικασία που πλαισιώνεται από ευρύ φάσμα ανθρώπων: Από ανθρώπους που διαβάσαμε τα λόγια του Αναστάση στην αρχή του Σεπτέμβρη του ‘23, αφουγκραστήκαμε τον πόνο από το άδικο της απώλειας, μοιραστήκαμε το πένθος και το κάναμε κομμάτι μας και δική μας υπόθεση. Από φίλες και φίλους, από συντρόφισσες και συντρόφους του Αναστάση. Από άτομα που γνωριζόμασταν μέσα από τη συμμετοχή μας στους κοινωνικούς αγώνες, πολύ πριν την κρατική δολοφονία του Κωστή. Πλαισιώνεται από ανθρώπους με σταθερή συμμετοχή, και από ανθρώπους που ήρθαν μόνο σε μερικές διαδικασίες για να ενημερωθούν, να απευθύνουν έναν χαιρετισμό και να δηλώσουν τη στήριξή τους. Παραμένει ανοιχτή και προσβάσιμη σε όποιο άτομο ενδιαφέρεται να την παρακολουθήσει και να συνδιαμορφώσει τις επόμενες κινήσεις της. Αποτελεί μια ζωντανή πολιτική διεργασία, που συνεχίζει να αναδεικνύει με κινηματικούς όρους την υπόθεση, από κοινού με μέλη της οικογένειας, και παράλληλα με τον νομικό αγώνα που έχουν ξεκινήσει.

Η δράση της συνέλευσης είναι δημόσια και πολυεπίπεδη, με παρεμβάσεις στα ραδιόφωνα και τον δημόσιο χώρο της πόλης, με ενημερώσεις σε εκδηλώσεις και πολιτιστικά δρώμενα, με μικροφωνικές, συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, με πολιτικές εκδηλώσεις, διατηρώντας ως βασικά πεδία εστίασης τα εξής:
• αφενός την άσκηση πίεσης στις αρμόδιες κρατικές αρχές, και αφετέρου τη λεπτομερή ανάδειξη του ιστορικού και των χαρακτηριστικών της υπόθεσης, καθώς και του ρόλου των εμπλεκόμενων πλευρών, με στόχο να μην συγκαλυφθεί η κρατική δολοφονία,
• την καταγραφή της υπόθεσης στη δημόσια σφαίρα, και την εδραίωση της κινηματικής αφήγησης στη συλλογική μνήμη της πόλης, ώστε να μην ξεχαστεί η κρατική δολοφονία και να αποδοθούν ευθύνες στα πρόσωπα που –σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό– ενεπλάκησαν σε αυτήν και τον μηχανισμό για τη συγκάλυψή της,
• την οικονομική ενίσχυση του αγώνα, τόσο σε νομικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο,
• την υποστήριξη του νομικού αγώνα, και την παράλληλη επεξεργασία του δικού μας ορισμού για τη δικαιοσύνη, και την εξερεύνηση μονοπατιών προς τη δικαίωση, στο πλαίσιο του πολιτικού αγώνα, και πέρα από την αστική δικαιοσύνη,
• τη σύνδεση του αγώνα μας με αντίστοιχα πολιτικά εγχειρήματα που έχουν συγκροτηθεί πάνω σε υποθέσεις αστυνομικής βίας (όπως η υπόθεση Βασίλειου Μάγγου στον Βόλο), καθώς και τη σύνδεση της υπόθεσης της κρατικής δολοφονίας του Κώστα Μανιουδάκη με ευρύτερα αγωνιστικά επίδικα της εποχής (όπως αυτά που αναδεικνύονται στο κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη).

Ο πρώτος κύκλος αγώνα της συνέλευσης «έκλεισε» με την έκδοση του ιατροδικαστικού πορίσματος, σύμφωνα με το οποίο τα τραύματα του Κωστή επήλθαν από τη «χρήση “θλώντος οργάνου”», και «δεν δύνανται να δικαιολογηθούν από πτώση εξ ιδίου ύψους». Μετά από αυτήν την εξέλιξη, ήταν επόμενο να κληθούμε να δώσουμε τις δικές μας απαντήσεις για τη δικαιοσύνη.

Για το τι σημαίνει «θετική έκβαση της δικαστικής υπόθεσης», σε ποιο βαθμό μας ικανοποιεί κάτι τέτοιο, και πώς αλλιώς φανταζόμαστε τη δικαίωση και τη δικαιοσύνη.

Η δημοσιοποίηση των ονομάτων των φυσικών αυτουργών, των τεσσάρων μπάτσων-δολοφόνων, μέσα από μια πανελλαδική αφισοκόλληση στις 05 Ιουλίου 2024, αποτέλεσε την κορύφωση αυτής της διαδικασίας που επιχείρησε να ψηλαφίσει στην πράξη το ζήτημα της δικαιοσύνης.

Αν και είναι μια κίνηση που προσανατολίζεται σε τέσσερα πρόσωπα, κατά βάθος στοχεύει τον απρόσωπο κατασταλτικό μηχανισμό: Αποτελεί ένα κοινωνικό-πολιτικό ανάχωμα απέναντι σε ένα συγκεκριμένο μοτίβο προστασίας, κάλυψης και εν τέλει ατιμωρησίας, που δίνεται από το ελληνικό κράτος στους εντεταλμένους φονιάδες του (που στην προκειμένη περίπτωση παραμένουν στις θέσεις τους). Υπενθυμίζει πως όλοι όσοι στελεχώνουν αιματοβαμμένους μηχανισμούς είναι υπόλογοι, και δεν θα επιτρέψουμε να χαθούν στην ανωνυμία τους. Είναι μια κίνηση απόδοσης δικαιοσύνης από τα κάτω, με δεδομένη τη δομική ανισοτιμία μεταξύ των εκτεθειμένων στην κρατική βία από τη μία, και των ένστολων κρατικών υπαλλήλων από την άλλη.

Σε κοινωνικό επίπεδο, αυτό που πετύχαμε με την αφισοκόλληση των ονομάτων δεν είναι μόνο η πληροφόρηση για το ποιοι δολοφόνησαν τον Κώστα Μανιουδάκη. Με μια αφίσα –ένα οικείο και καθημερινό μέσο– και μια φράση –με το δίκιο του σκοπού της– δείξαμε στην κοινωνία ότι μια οριζόντια και αδιαμεσολάβητη πρωτοβουλία αγώνα, μπορεί να εκθέσει την κρατική καταστολή, υπογραμμίζοντας πως δεν είναι απρόσωπη, απρόσιτη και επομένως απρόσβλητη. Σε μια συνθήκη που η αστυνομική βία έχει κανονικοποιηθεί σε όλη την ελλαδική γεωγραφία, ανοίξαμε ένα αχαρτογράφητο πέρασμα με νέες προοπτικές όσον αφορά την απόδοση δικαιοσύνης από τα κάτω.

Μέσα από μία αδιαμεσολάβητη κίνηση, που απολαμβάνει πλατιά κοινωνική νομιμοποίηση, αμφισβητήσαμε στην πράξη μια καταστατική «φιλοδοξία» του κράτους: Τη διατήρηση της αποκλειστικότητας στη ρύθμιση και διαμεσολάβηση του συνόλου των κοινωνικών σχέσεων. Προσπερνώντας τους μηχανισμούς που είναι αρμόδιοι για την απόδοση δικαιοσύνης, η δράση της συνέλευσης δεν άφησε κανένα περιθώριο στη δικαστική εξουσία παρά να «καλύψει» το χαμένο έδαφος: Να ασκήσει σε ποινικό επίπεδο μια δίωξη, με κατηγορίες οι οποίες είχαν ήδη αποδοθεί κοινωνικά.
Η δίωξη αυτή αποτελεί την πρώτη περίπτωση που μπάτσοι κατηγορούνται για ανθρωποκτονία χωρίς να έχει προηγηθεί χρήση όπλου. Στην ουσία, αυτό που οδηγείται στο εδώλιο, κοινωνικά και νομικά, είναι μία συγκεκριμένη αστυνομική πρακτική, απολύτως κανονικοποιημένη: Ο ξυλοδαρμός σε καθεστώς ελέγχου/κράτησης από την αστυνομία, στα «μπλόκα της τροχαίας», στα αστυνομικά τμήματα, σε κεντρικούς πεζόδρομους στο κέντρο της Αθήνας μέρα μεσημέρι.

Παρά τη δίωξη των 4 μπάτσων-δολοφόνων –εδώ και περισσότερο από έναν χρόνο– η κύρια ανάκριση δεν έχει προχωρήσει. Την ίδια στιγμή όμως, 4 μέλη της συνέλευσής μας διώκονται γιατί, τις πρώτες ώρες της 06ης Ιουλίου 2024 και ενώ είχε προηγηθεί πανελλαδική αφισοκόλληση της αφίσας με τα ονόματα των μπάτσων, ζήτησαν τον λόγο από άτομο που έσκιζε τις αφίσες. Εκ των υστέρων προέκυψε πως το άτομο αυτό ήταν ο Μανώλης Γεωργιάδης, ένας εκ των 4 μπάτσων δολοφόνων του Κωστή Μανιουδάκη.

Τα συντρόφια μας καλούνται σε δίκη στις 22 Σεπτεμβρίου μετά από μήνυση του Γεωργιάδη. Θυμίζουμε πως με παρόμοιο τρόπο έχουν δεχτεί μηνύσεις από τους μπάτσους δολοφόνους ακόμα 3 μέλη της συνέλευσης, όπως και ο γιος του Κωστή, Αναστάσης, με την κατηγορία της συκοφαντικής δυσφήμησης.

Οι μηχανισμοί της δικαστικής εξουσίας κινούνται άμεσα και ταχύτατα όταν στο «εδώλιο» βρίσκονται άνθρωποι που δεν χαίρουν της προστασίας του κράτους ή επιχειρηματικών συμφερόντων, άνθρωποι που επιλέγουν να αγωνίζονται, άνθρωποι που κρίνονται –εν τέλει– ως αναλώσιμοι. Στον αντίποδα, για μη αναλώσιμα πρόσωπα, όπως οι αξιωματούχοι και οι υπάλληλοι του κρατικού μηχανισμού (υπουργοί, βουλευτές, δημοτικοί άρχοντες, αστυνομικοί, λιμενικοί κ.λπ.) και οι συνεργάτες τους (επιχειρηματίες, εφοπλιστές κ.ο.κ.) οι μηχανισμοί δικαιοσύνης κινούνται αργά, παρέχοντας διευκολύνσεις και περιθώρια ελιγμών ανάμεσα στα παραθυράκια του νόμου. Η υπόθεση των Τεμπών είναι η πλέον ενδεικτική, και αντίστοιχα μοτίβα συγκάλυψης εντοπίζουμε και στην υπόθεση της κρατικής δολοφονίας του Κώστα Μανιουδάκη.

Στηρίζουμε τα συντρόφια μας και καλούμε σε συγκέντρωση αλληλεγγύης στα δικαστήρια Χανίων την Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου στις 09:00.

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ
ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΗΝΥΣΕΩΝ

ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ ΑΜΕΣΑ Η ΚΥΡΙΑ ΑΝΑΚΡΙΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΜΑΝΙΟΥΔΑΚΗ

ΝΑ ΤΕΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑ ΟΙ 4 ΜΠΑΤΣΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ
ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ, ΣΤΕΛΙΟΣ ΛΙΑΝΙΔΑΚΗΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΜΟΣΧΟΥ & ΣΗΦΗΣ ΤΣΙΧΛΑΚΗΣ

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

ανοιχτή συνέλευση για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη (Χανιά | Αθήνα)

[Χανιά] τώρα ζούμε σε ειρήνη (;) μα ήρθαμε από την καρδιά του πολέμου

Με αφορμή τις μηνύσεις για συκοφαντική δυσφήμιση στον Αναστάση Μανιουδάκη και τα μέλη της ανοιχτής συνέλευσης

Στις 29 Οκτώβρη 2024, ο γιος του Κώστα Μανιουδάκη, Αναστάσης, καθώς και ένα μέλος από τη συνέλευσή μας, κλήθηκαν να δώσουν εξηγήσεις μετά από μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση που έκαναν οι τέσσερις μπάτσοι δολοφόνοι του Κωστή. Ο Αναστάσης εγκαλείται ως ηθικός αυτουργός γιατί φώναξε τα ονόματα των φονιάδων του πατέρα του κατά τη διάρκεια της πορείας στις 23 Απριλίου στα Χανιά, γεγονός που η ανοιχτή συνέλευση κατέγραψε και σήκωσε την ευθύνη να δημοσιοποιήσει σε κείμενο ανταπόκρισης της πορείας αυτής1. Το κείμενο καταδεικνύει για πρώτη φορά τους Εμμανουήλ Γεωργιάδη, Στυλιανό Λιανιδάκη, Κωνσταντίνα Μόσχου και Ιωσήφ Τσιχλάκη ως δολοφόνους του Κώστα Μανιουδάκη. Το μέλος της συνέλευσής μας εγκαλείται για αναδημοσίευση του κειμένου αυτού στο Facebook.

Η μήνυση έχει κατατεθεί από τις 17 Ιουλίου, λίγες μόνο μέρες μετά την πανελλαδική διακίνηση και τοιχοκόλληση της αφίσας με τα ονόματα των μπάτσων δολοφόνων στις 05 Ιουλίου. Επιμένοντας στο ίδιο μοτίβο της προσπάθειας εκφοβισμού, στις 19 Αυγούστου μπάτσοι συνέλαβαν για παράνομη αφισοκόλληση (!) δύο ακόμα μέλη της ανοιχτής συνέλευσης και τα κράτησαν μέχρι το πρωί στο κρατητήριο, ώστε να έρθουν οι τέσσερις μπάτσοι δολοφόνοι και να καταθέσουν μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση2.

Σε σχέση με τον νομικό αγώνα, έχει προηγηθεί το αναλυτικό πόρισμα του δημόσιου ιατροδικαστή Σταμάτη Μπελιβάνη τον Γενάρη του 2024, από το οποίο προκύπτει ο ξυλοδαρμός του Κωστή από «θλων όργανο», και, τον Μάρτιο του ίδιου έτους, η κλήση των μπάτσων δολοφόνων ως υπόπτων για «ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο από κοινού σε ήρεμη ψυχική κατάσταση». Τον Αύγουστο, τους ασκήθηκε ποινική δίωξη με την κατηγορία της «ανθρωποκτονίας με ενδεχόμενο δόλο κατά συναυτουργία σε ήρεμη ψυχική κατάσταση».

Όλο το διάστημα που, τόσο η ανοιχτή συνέλευση όσο και η οικογένεια, αγωνιζόμαστε ενάντια στη συγκάλυψη της κρατικής δολοφονίας του Κώστα Μανιουδάκη, αναδεικνύοντας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, η αστυνομία απειλεί τον αγωνιζόμενο κόσμο μέσα από δελτία τύπου των συνδικαλιστικών της οργάνων. Όταν η ανοιχτή συνέλευση πέρασε από το γενικό πρόταγμα «οι μπάτσοι δολοφόνησαν τον Κώστα Μανιουδάκη» στο ειδικό «οι δολοφόνοι έχουν ονόματα», οι ίδιοι οι μπάτσοι δολοφόνοι ξεκίνησαν με τη σειρά τους να στοχοποιούν μέσω της νομικής οδού, άτομα της οικογένειας αλλά και μέλη της ανοιχτής συνέλευσης.

Αν και οι μηνύσεις είναι προσωποποιημένες, στην πραγματικότητα στοχεύουν την ίδια την ανοιχτή συνέλευση και τη δυναμική που έχει αναπτύξει. Είναι η απάντηση των τεσσάρων μπάτσων δολοφόνων στο σώμα της συνέλευσης που, μέσα από τη δημοσιοποίηση των ονομάτων τους, σηκώνει συλλογικά την ευθύνη του συνθήματος «οι δολοφόνοι έχουν ονόματα», προσπερνώντας το όριο της ανωνυμίας τους και εκθέτοντας συνολικά τον κρατικό μηχανισμό. Είναι η απάντηση των μπάτσων που έχει στόχο να επαναφέρει τα πράγματα στην «πρότερη» κατάστασή τους: «το κράτος δολοφονεί», απρόσωπο, απρόσβλητο και παντοδύναμο.

Τόσο οι απειλές των συνδικαλιστικών οργάνων της αστυνομίας, όσο και οι μηνύσεις των μπάτσων, έρχονται να επιβεβαιώσουν με θράσος τη θέση που έχουν οι φονιάδες στο σύμπλεγμα των κρατικών μηχανισμών και εξουσιών. Μία θέση από την οποία μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς να έχουν καμία συνέπεια. Πρόκειται για μία θέση «απυρόβλητου» την οποία μονάχα ένας «ισχυρός» εγγυητής μπορεί να την παρέχει: το κράτος.

Διασχίζουμε το ανεξερεύνητο μονοπάτι προς τη δικαιοσύνη, με γνώμονα τη δημόσια διάχυση ολόκληρης της πληροφορίας γύρω από την υπόθεση. Άλλωστε, «η δημοσιότητα», δηλαδή η πρόσβαση στην πληροφορία ώστε αυτή να μην μένει στην ιδιωτική σφαίρα, «είναι η ψυχή της δικαιοσύνης». Μέσα από τη δράση μας έχουμε αναδείξει όλα τα πρόσωπα και τους μηχανισμούς που εμπλέκονται στη δολοφονία και τη απόπειρα συγκάλυψής της. Οι μηνύσεις αποτελούν άλλη μια προσπάθεια εκφοβισμού και φίμωσης της συνέλευσης. Οι απειλές, με όποιον τρόπο κι αν έρχονται, είναι απειλές στον ίδιο τον αγώνα που δίνουμε για την υπεράσπιση της αλήθειας των εκτεθειμένων στην κρατική βία. Αυτό που στην πραγματικότητα φοβούνται είναι η ίδια η δυναμική του αγώνα που κατάφερε να διαχύσει στον χώρο και τον χρόνο έναν ριζοσπαστικό αντίλογο στον δολοφονικό μονόλογο του κράτους.

Οι δράσεις της ανοιχτής συνέλευσης έρχονται μέσα από μία οριζόντια και αδιαμεσολάβητη διαδικασία από τα κάτω, με δημόσιο λόγο και παρουσία, ανοίγοντας κοινωνικά τόσο το ζήτημα της κρατικής δολοφονίας του Κώστα Μανιουδάκη, όσο και ευρύτερα το ζήτημα της εντεταλμένης αστυνομικής βαρβαρότητας. Είναι αυτός ο δημόσιος λόγος και οι κινήσεις της ανοιχτής συνέλευσης που απέδειξαν ότι μια υπόθεση κρατικής δολοφονίας που οι μπάτσοι παρουσίασαν ως «αιφνίδιος θάνατος ιδιώτη», μπορεί να ανατραπεί στην κοινωνική συνείδηση, σε βαθμό μάλιστα να την κατοχυρώσει νομικά. Είναι αυτός ο δημόσιος λόγος και οι κινήσεις της ανοιχτής συνέλευσης που δημιούργησαν μία σταθερά διευρυνόμενη κοινότητα αγώνα, ικανή να διαχύσει στον χώρο και τον χρόνο την αλήθεια των εκτεθειμένων στην κρατική βία. Και, είναι αυτές οι κινήσεις που τελικά εκθέτουν το ίδιο το κράτος ως εγγυητή για τα εγκλήματα των ένστολων φονιάδων του. Η πολιτική του φόβου, μέσα από τις απειλές και τις μηνύσεις στην προκειμένη, είναι τελικά και η απάντηση που δίνει το ίδιο το κράτος εναντίον της κάθε αγωνιζόμενης κοινότητας.

*

Με αφορμή τις μηνύσεις που έχουν γίνει, θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε μια εσκεμμένη «παρεξήγηση» γύρω από το ζήτημα της δικαιοσύνης. Όταν η αστυνομία και τα συνδικαλιστικά της όργανα, αλλά και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι στο υπουργείο ΠΡΟ.ΠΟ., μιλούν για «δικαιοσύνη», αναφέρονται στη δικαστική εξουσία. Εννοούν τη θεσμοθετημένη εξουσία που απονέμει «δικαιοσύνη» με τέτοιον τρόπο ώστε συστηματικά να νομιμοποιεί και να συμπληρώνει τη δολοφονική δράση της αστυνομίας, στην κατεύθυνση εξυπηρέτησης των κρατικών πολιτικών και των καπιταλιστικών προσταγμάτων. Σε αυτό το πλαίσιο, ξέρουμε πως η δικαίωση για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη δεν θα έρθει μέσα από τις κλειστές δικαστικές αίθουσες.

Η δικαστική εξουσία ως μέρος του ίδιου συμπλέγματος κρατικών μηχανισμών και εξουσιών –μεταξύ άλλων– θωρακίζει το κράτος, εξασκώντας το νομικό οπλοστάσιό του απέναντι στις αγωνιζόμενες κοινότητες. Αν και (αυτο)παρουσιάζεται ως αμερόληπτη, αδιάβλητη και ανεξάρτητη από άλλους κρατικούς μηχανισμούς, η ιστορία αποδεικνύει συνεχώς πως μόνο τέτοια δεν είναι.

Παρακάτω παραθέτουμε τρία στιγμιότυπα, που χρονικά συνέπεσαν με την κλήση των μηνύσεων. Είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα του πώς η δικαστική εξουσία μεροληπτεί συστηματικά και με συνέπεια υπέρ της πλευράς του κράτους και πώς λειτουργεί εις βάρος των αγωνιστ.ρι.ών και ευρύτερα των καταπιεσμένων.

Εκδίκαση υπόθεσης Γιάννη Σαμπάνη, 29 Οκτωβρίου 2024 : Ο Γιάννης Σαμπάνης, πατέρας του Νίκου Σαμπάνη -που δολοφονήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2021 από τουλάχιστον 36 σφαίρες μπάτσων της ΔΙ.ΑΣ.- συνελήφθη με ψευδές κατηγορητήριο που τον αναφέρει ως αρχηγό ομάδας Ρομά που «πετούσαν πέτρες», μετά από έφοδο μπάτσων στο Σοφό Ασπρόπυργου, επεισόδιο που μόνο στη φαντασία των μπάτσων συνέβη. Μέσα από μία διαδικασία με αντιτσιγγανική ρητορική, το δικαστήριο τον καταδίκασε για το παραπάνω αδίκημα με την έδρα να καταλήγει απευθυνόμενη στον Γιάννη: «και από εδώ και πέρα, εσύ να μην μπλέκεις όπου βλέπεις φασαρία, να κλείνεσαι σπίτι σου και να κλειδώνεις την πόρτα». Η προανακριτική διαδικασία για τους επτά αστυνομικούς που κατηγορούνται για τη δολοφονία, ξεκίνησε λίγες μέρες πριν από την «τυχαία» σύλληψη του Γιάννη. Θυμίζουμε πως μια μέρα μετά την εκτέλεση του Νίκου, ο τότε υπουργός ΠΡΟ.ΠΟ., Τάκης Θεοδωρικάκος, επισκέφθηκε του μπάτσους στο νοσοκομείο, δίνοντας –και μόνο με την παρουσία του– την επίσημη στήριξή του στους δολοφόνους της ΕΛ.ΑΣ., από τη θέση του πολιτικού τους προϊστάμενου.

Εκδίκαση υπόθεσης Γιάννη Α., 30 Οκτωβρίου 2024 : Ήδη από το 2016, ο Γιάννης ενοχλείται συστηματικά από την αστυνομία με «τυχαίους τυπικούς ελέγχους». Τον Ιανουάριο του 2024, σε έναν τέτοιο «τυχαίο έλεγχο» βρέθηκαν στην τσάντα του αυτοκόλλητα με τα συνθήματα «Αφού μας θέλουν αναλώσιμους, ας πεθάνει και κανένας μπάτσος» και «Να ματώσουμε τους δολοφόνους της ΕΛ.ΑΣ Ν. Σαμπάνης, 20 χρονών Πέραμα – Κ. Φραγκούλης, 16 χρονών, Θεσσαλονίκη – Κ. Μανιουδάκης, 58 χρονών, Κρήτη – Χ. Μιχαλόπουλος, 17 χρονών, Θήβα – Αϊσέ, 19 χρονών, Ξάνθη». Την ίδια περίοδο, η αστυνομία διεξάγει έρευνα όσον αφορά τρικάκια με το ίδιο περιεχόμενο, που πετάχτηκαν σε διάφορες περιοχές της Αθήνας. Τα τρικάκια που συλλέχθηκαν από τις περιοχές αυτές στάλθηκαν για εργαστηριακό έλεγχο με στόχο την ταυτοποίηση ατόμων μέσω DNA ή δαχτυλικών αποτυπωμάτων. Για τη ρίψη αυτών των τρικακίων, ο Γιάννης Α. διώχθηκε και τελικά καταδικάστηκε τον Οκτώβριο, «για διέγερση σε διάπραξη εγκλημάτων που θέτουν σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη», με μόνο «αποδεικτικό» το ότι βρέθηκε στην κατοχή του το παραπάνω υλικό, το οποίο τόσο οι μάρτυρες μπάτσοι όσο και η έδρα του δικαστηρίου θεώρησαν πως «παρακινεί σε βία». Όπως όμως μπορεί να φανεί τόσο στο κατηγορητήριο όσο και από τις ερωτήσεις της έδρας, ο Γιάννης στην πραγματικότητα διώχθηκε για την αγωνιστική του δράση και την αναρχική του ταυτότητα. Στη συγκεκριμένη δίκη παρέστη ως μάρτυρας υπεράσπισης και ο Αναστάσης Μανιουδάκης, καταθέτοντας την προσωπική του τοποθέτηση ως γιος δολοφονημένου από την Αστυνομία, του οποίου το όνομα αναγράφεται στα επίμαχα τρικάκια3.

Υπόθεση αμπελοκήπων, 31 Οκτωβρίου 2024 : Μετά από έκρηξη σε διαμέρισμα της περιοχής των Αμπελοκήπων, ο αναρχικός σύντροφος Κυριάκος Ξυμητήρης πέφτει νεκρός, ενώ η αναρχική συντρόφισσα Μαριάννα Μ., μεταφέρεται στον Ευαγγελισμό με πολλαπλά τραύματα. Ακαριαία, ενεργοποιείται ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός, πιο ανάγλυφος από ποτέ: τα ΜΜΕ κατασκευάζουν τα «προφίλ των εγκληματιών» και αναλαμβάνουν τη διασπορά του τρόμου δήθεν για το τί θα μπορούσε να έχει συμβεί, η αντιτρομοκρατική παρουσιάζεται ως ο σωτήρας των πολιτών απέναντι στους «επικίνδυνους τρομοκράτες» που κατασκεύασαν τα ΜΜΕ, και οι υπουργοί παρουσιάζονται έτοιμοι να χειροκροτήσουν την κατασταλτική «επιτυχία», που προήλθε από ένα απροσδόκητο γεγονός, εντελώς εκτός του ελέγχου του κατασταλτικού μηχανισμού. Μοιραία, δημιουργείται το επικοινωνιακό έδαφος για να προφυλακιστούν συντρόφια στη βάση του αντιτρομοκρατικού νόμου (187Α), με φαιδρά στοιχεία και πρακτικές από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία. Η ίδια η Μαριάννα, εκδιώχνεται από το νοσοκομείο πριν καν αναρρώσει -τουλάχιστον σωματικά- με προορισμό τις φυλακές Κορυδαλλού.

Οι παραπάνω υποθέσεις συμπυκνώνουν ό,τι νιώθουμε και βιώνουμε καθημερινά ως σύμπλεγμα κρατικών μηχανισμών και εξουσιών που λειτουργούν σε αγαστή συνεργασία μεταξύ τους, προκειμένου να στοχοποιήσουν εκδικητικά ανθρώπους που αγωνίζονται. Ένα ολόκληρο σύστημα που θέλει να βαφτίσει το δίκαιο ως «παράνομο», και την αντίσταση ως «τρομοκρατία»: Από τον Γιάννη Α. που τον τραβολογούν και εν τέλει τον καταδικάζουν για την αγωνιστική του δράση, τον Γιάννη Σαμπάνη στον οποίο έγινε σαφής «υπόδειξη» του πώς «πρέπει» να φέρεται, μέχρι τα συντρόφια που προφυλακίζονται προληπτικά και προκλητικά. Οι «υποδείξεις», τα στημένα κατηγορητήρια, τα κατά φαντασία γεγονότα είναι οργανωμένες κινήσεις του κράτους απέναντι στους αγώνες: Με τη στοχοποίηση αγωνιστών και αγωνιστριών, το μήνυμα της καταστολής απευθύνεται στις κοινότητες αγώνα και τα κοινωνικά ριζώματά τους, στοχεύοντας εν τέλει στον παραδειγματισμό ολόκληρης της κοινωνίας.

*

Επιστρέφοντας στην υπόθεση δολοφονίας του Κώστα Μανιουδάκη, μας είναι αδύνατο να μην αναγνωρίσουμε τη μεροληπτική στάση του κρατικού μηχανισμού: από τα ΜΜΕ που αναδημοσίευσαν άκριτα την είδηση της αστυνομίας για «αιφνίδιο θάνατο ιδιώτη», το γεγονός ότι ποτέ δεν έγινε αυτοψία στο σημείο του «τυχαίου ελέγχου» παρά τις μαρτυρίες ότι οι μπάτσοι καθάριζαν τα αίματα το ίδιο βράδυ της δολοφονίας, την πολιτική κάλυψη που παρέχουν οι εκάστοτε (υφ)υπουργοί Προ.Πο. -γενικά και ειδικά- στους μπάτσους δολοφόνους του Κωστή, την προσπάθεια φίμωσης και εκφοβισμού των μαρτύρων, της οικογένειας και των μελών της ανοιχτής συνέλευσης μέσα από απειλές και μηνύσεις -για την άσκηση των οποίων δεν επωμίζονται καν το οικονομικό κόστος, μέχρι και την πρόσφατη άρνηση της δικαστικής αρχής να τεθούν σε διαθεσιμότητα οι δολοφόνοι Εμμανουήλ Γεωργιάδης, Στυλιανός Λιανιδάκης, Κωνσταντίνα Μόσχου και Ιωσήφ Τσιχλάκης.

Εν είδει κλεισίματος, οφείλουμε να σχολιάσουμε μια διατύπωση μέσα στη μήνυση που έχουμε στα χέρια μας, όσον αφορά τη δράση της συνέλευσης. Οι τέσσερεις μπάτσοι δολοφόνοι αναφέρουν πως «Δυστυχώς ελάχιστες μέρες μετά το τραγικό συμβάν του θανάτου του Κωνσταντίνου Μανιουδάκη, άτομα προσκείμενα στον αντιεξουσιαστικό χώρο, προφανώς φίλοι της οικογένειας Μανιουδάκη, άρχισαν μια άνευ προηγουμένου προσπάθεια παραπληροφόρησης της κοινής γνώμης». Πράγματι, πλέον, όλα τα μέλη της συνέλευσης νιώθουμε να μας συνδέει κάτι πολύ βαθύτερο από φιλία με τον Αναστάση. Αυτό, όμως, είναι αποκλειστικά δική μας υπόθεση, για την οποία έχουμε εμείς τον λόγο. Αναγνωρίζουμε πως με τη συγκεκριμένη διατύπωση, οι τέσσερεις μπάτσοι δολοφόνοι επιχειρούν να περιορίσουν το σύνολο του αγώνα μας σε μια μόνο πτυχή της κοινωνικής του διάστασής. Επιχειρούν, με αυτόν τον τρόπο, να υποβαθμίσουν την κοινωνική ανάγνωση, αναγνώριση και αντίληψη των γεγονότων που οδήγησαν στον θάνατο τον Κώστα Μανιουδάκη – την ίδια την κοινωνική δυναμική που παρακολουθεί και υποστηρίζει τη δράση της συνέλευσης.

Οφείλουμε να επισημάνουμε πως η ανοιχτή συνέλευση για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη, από την αρχή της μέχρι και σήμερα, πλαισιώνεται από φίλες και φίλους, από συντρόφισσες και συντρόφους του Αναστάση. Πλαισιώνεται από ανθρώπους που γνωριζόμασταν μέσα από τη συμμετοχή μας στους κοινωνικούς αγώνες, πολύ πριν την κρατική δολοφονία του Κωστή. Από ανθρώπους με σταθερή συμμετοχή, και από ανθρώπους που ήρθαν μόνο σε μερικές διαδικασίες για να ενημερωθούν, να απευθύνουν έναν χαιρετισμό και να δηλώσουν τη στήριξή τους. Από ανθρώπους που διαβάσαμε τα λόγια του Αναστάση στην αρχή του Σεπτέμβρη του ‘23, αφουγκραστήκαμε τον πόνο από το άδικο της απώλειας, μοιραστήκαμε το πένθος και το κάναμε κομμάτι μας και δική μας υπόθεση.

Η ανοιχτή συνέλευση για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη, και ο αγώνας που έχει «σηκώσει», πάνε πολύ πέρα και πολύ βαθύτερα από το αίσθημα φιλίας γύρω από ένα αγαπημένο πρόσωπο: Πρόκειται για μια πολιτική διεργασία που έχει αποτρέψει τη συγκάλυψη της κρατικής δολοφονίας του Κώστα Μανιουδάκη, αναδεικνύοντας τις γραμμές που συνδέουν τα επίδικα του δικού μας αγώνα, με το ευρύτερο πλαίσιο καταστολής και εντεινόμενης αστυνομοκρατίας που χαρακτηρίζει τη συγκυρία που διανύουμε. Είναι μια συγκινησιακή διεργασία που συνεισφέρει στην επούλωση και την αποκατάσταση του τραύματος, μέσα από την οικειοποίηση του συναισθηματικού φορτίου της απώλειας, τη συλλογικοποίηση του πένθους, και την οριζόντια οργάνωση των συλλογικών απαντήσεών μας. Μια διεργασία που πέτυχε να αναδείξει στο εσωτερικό της, και να εδραιώσει προς τα έξω, «το πένθος ως ανυποχώρητη πολιτική θέση μάχης»4.

Επιμένουμε στη συλλογική ευθύνη των κινήσεών μας. Στεκόμαστε αδιαπραγμάτευτα τόσο δίπλα στα συντρόφια της ανοιχτής συνέλευσης όσο και στον αδερφό μας τον Αναστάση, που κατηγορούνται για την υπεράσπιση του δικού μας ισχυρισμού, της δικής μας αλήθειας. Της αλήθειας των εκτεθειμένων στην κρατική βία, της αλήθειας των εκμεταλλευομένων και καταπιεσμένων. Μιας αλήθειας που δεν μπορεί να «λάμψει» στα έδρανα της δικαστικής εξουσίας.

Είναι αυτή η αλήθεια που μπορεί να ματώσει τους δολοφόνους της ΕΛ.ΑΣ.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΩΝ ΜΗΝΥΣΕΩΝ
ΓΙΑ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΚΗ ΔΥΣΦΗΜΙΣΗ

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

ανοιχτή συνέλευση για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη
Χανιά, Δεκέμβρης 2024
anoixti_kmanioudakis_xania@espiv.net
anoixti4kmanioudakis.noblogs.org

1Αναλυτικά το κείμενο της ανταπόκρισης με τίτλο «Ενημέρωση από το διήμερο δράσεων 23-24 Απριλίου 2024», Μάιος 2024: https://anoixti4kmanioudakis.noblogs.org/post/2024/05/04/ενημέρωση-από-το-διήμερο-δράσεων-23-24-απρ/

2Περισσότερα στην ενότητα «Δυο λόγια για την επιχείρηση τρομοκράτησης με αφορμή τη σύλληψη δύο μελών της συνέλευσης» του κειμένου με τίτλο «Έναν χρόνο μετά την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη ο αγώνας συνεχίζεται – Δικαιοσύνη είναι η αντίσταση», Οκτώβρης 2024: https://anoixti4kmanioudakis.noblogs.org/post/2024/10/09/έναν-χρόνο-μετά-την-κρατική-δολοφονία/

3Αναλυτική ανταπόκριση από την εκδίκαση της υπόθεσης υπάρχει στο κείμενο με τίτλο «Εσείς της μιλάτε για την κρατική δολοφονία του Μανιουδάκη, αυτή γνωρίζει μόνο τον Μανιαδάκη…», 04/12/2024 : https://athens.indymedia.org/post/1633178/

4Φράση που κρατήσαμε μέσα στην καρδιά μας από την τοποθέτηση του Γιάννη Μάγγου, στην εκδήλωση-συζήτηση που διοργάνωσε η ανοιχτή συνέλευση για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη (Αθήνα), στις 11 Οκτωβρίου 2024.

Το κείμενο σε μορφή .pdf εδώ keimeno_miniseis_Α5_WEB