Συντάκτης: anoixti4kmanioudakis

Εισήγηση της εκδήλωσης «Συγκάλυψη και Δικαιοσύνη», Παρασκεύη 11 Ιουλίου, στο πλαίσιου του διημέρου με τίτλο «Οι κοινωνικοί αγώνες στο προσκήνιο»

ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ

Εκδήλωση: Συγκάλυψη και Δικαιοσύνη

– Η συγκάλυψη ως επιθετική διαχείριση των κρατικών-καπιταλιστικών εγκλημάτων
– Οι κοινωνικοί αγώνες ως διεργασίες διερεύνησης και απόδοσης δικαιοσύνης από τα κάτω

Συμμετέχουν:

  • Ανοιχτές συνελεύσεις για την κρατική δολοφονία του Κ. Μανιουδάκη Χανίων & Αθήνας
  • Αναστάσης Μανιουδάκης
  • Θοδωρής Ελευθεριάδης, γιος της Μαρίας Εγούτ, θύματος στο δυστύχημα των Τεμπών
  • Έφη Δούση και Ελένη Σπαθανά, συνήγοροι υπεράσπισης επιζώντων στην υπόθεση της Πύλου (διαδικτυακά)

Eδώ η εισήγηση σε μορφή .pdf

Στόχος της εκδήλωσης είναι να φέρουμε στο ίδιο τραπέζι διαφορετικές υποθέσεις συγκάλυψης κρατικών εγκλημάτων. Η αφετηρία μας είναι η υπόθεση Μανιουδάκη που τρέχει στην πόλη μας, και έχει λάβει πανελλαδική διάσταση. Μαζί μας θα έχουμε τον Αναστάση Μανιουδάκη, γιο του Κωστή, τον Θοδωρή Ελευθεριάδη, ο οποίος έχασε τη μητέρα του, Μαρία Εγούτ, στο δυστύχημα των Τεμπών, και διαδικτυακά τις δικηγόρους Έφη Δούση και Ελένη Σπαθανά, οι οποίες είναι μέλη της ομάδας νομικής υπεράσπισης που εκπροσωπεί τους επιζώντες του ναυαγίου της Πύλου.

Αναγνωρίζουμε ότι σε όλες τις παραπάνω υποθέσεις οι νομικές εξελίξεις αξίζουν την προσοχή μας, καθώς αντανακλούν συσχετισμούς δύναμης: Από τη μία οι μεθοδεύσεις των από τα πάνω, από θέσεις εξουσίας και ελέγχου, και από την άλλη οι κινήσεις που αποσκοπούν στη δημοσιότητα των γεγονότων, και στην αντίσταση απέναντι στα κρατικά εγκλήματα, που προέρχονται στη συντριπτική πλειοψηφία τους από τα κάτω, από πρωτοβουλίες συγγενών, αλληλέγγυων, συλλογικότητες, συλλόγους και κινήσεις πολιτών μακριά από θέσεις εξουσίας και έξω από θεσμούς.

Από τη δική μας σκοπιά, ως άτομα που «τρέχουν» τον αγώνα ενάντια στη συγκάλυψη της κρατικής δολοφονίας του Κωστή, επιδιώκουμε να ανοίξουμε έναν διάλογο, όπου έχουμε να συνεισφέρουμε την εμπειρία και τα συμπεράσματά μας. Στο ίδιο τραπέζι με τους αγώνες του σήμερα, που μπορεί να «σίγησαν» αλλά δεν έχουν παροπλιστεί, από τα Τέμπη ως την Πύλο. Με το βλέμμα στους αγώνες του αύριο απευθυνόμαστε στον κόσμο που αγωνίζεται, για να φέρουμε και πάλι τους κοινωνικούς αγώνες στο προσκήνιο.

Επιλέγουμε να ξεκινήσουμε με το έγκλημα στα Τέμπη, καθώς συμπυκνώνει αφενός τις πολιτικές υποβάθμισης της καθημερινής ζωής της κοινωνικής βάσης, και αφετέρου την επικοινωνιακή αλαζονεία ενός γιγαντιαίου μηχανισμού συγκάλυψης σε όλα τα επίπεδα της υπόθεσης. Παράλληλα, το επιλέγουμε γιατί αποτελεί ένα έγκλημα που έχει ταρακουνήσει την ελληνική κοινωνία, αποτελώντας σημείο καμπής για την πρόσφατη ιστορία των αντιστάσεων το εσωτερικό της χώρας, με αποκορύφωμα την κάθοδο εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών στους δρόμους την 28η Φλεβάρη.

Το έγκλημα στα Τέμπη, λοιπόν, είναι αγνό προϊόν των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που ακολουθεί το ελληνικό κράτος περισσότερο από μια δεκαετία: Πρόκειται για πολιτικές που κατατέθηκαν ως επιτακτικές στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό ήδη από την αυγή της καπιταλιστικής κρίσης το 2008, και τότε βρήκαν απέναντί τους σθεναρές κοινωνικές αντιστάσεις. Πολιτικές που έκριναν προνοιακές παροχές που κατακτήθηκαν μέσα από αγώνες, ιδρώτα και αίμα, ως κοστοβόρες, με στόχο να αποσύρουν το κόστος από το κράτος, και να το μετατοπίσουν κάθετα προς τα κάτω, στην κοινωνική βάση. Πολιτικές που κήρυτταν τη «σοβαρότητα» και την «υπευθυνότητα» της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας, ανάγοντάς τη στη μόνη ικανή να σηκώσει τα βάρη της υλοποίησης και της διατήρησης απαραίτητων δομών για την καθημερινότητά μας, από το πανεπιστήμιο, ως το σιδηρόδρομο και τα νοσοκομεία.

Διόλου τυχαία, μα εντελώς εύστοχα οι πολιτικές αυτές χαρακτηρίστηκαν ως πολιτικές λιτότητας. Αν κάτι είναι προφανές από το 2008 μέχρι σήμερα, είναι πως η καπιταλιστική κρίση δεν μπορεί να ξεπεραστεί από μόνη της, ούτε πρόκειται να επιβαρύνει τις τσέπες των αρχόντων, των κρατικών στελεχών, των εργολάβων και των εφοπλιστών. Με τη σφραγίδα μάλιστα δεξιών και αλλά και μιας «αριστερής» κυβέρνησης. Αντιθέτως, λοιπόν, εδώ και χρόνια, σε παγκόσμια κλίμακα, το καπιταλιστικό σύστημα και οι κρατικοί μηχανισμοί μάς «προειδοποιούν»: Η κρίση θα περάσει από πάνω μας. Το ξεπέρασμά της θα έρθει μέσα από την υποτίμησή μας. Το κόστος θα το σηκώσουν οι αδύναμοι, οι απόκληρες, οι μετανάστες, τα άτομα που δεν έχουν χώρο και προνόμια μέσα στη σύγχρονη κοινωνία, οι καταπιεσμένες και οι εκμεταλλευόμενοι.

Η λιτότητα έρχεται να πατήσει στο ιδεολογικό έδαφος του ατομοκεντρισμού και των διαλυμένων συλλογικών αντανακλαστικών και κοινοτικών σχημάτων. Η ατομική ευθύνη, ως το απόλυτο πρόσταγμα παγκόσμιας υγείας, είναι η ανεστραμμένη όψη της σύγχρονης βαρβαρότητας: Είναι ατομική μας ευθύνη να επιβιώσουμε σε έναν κόσμο που ο πολιτισμός του κέρδους έχει επισκιάσει την ανθρώπινη ζωή, και επεκτείνεται διαρκώς σε νέα πεδία. Επιβίωση κυριολεκτικά και μεταφορικά. «Όποιος δεν προσαρμόζεται, πεθαίνει»· και όποιος δεν πεθαίνει προσαρμόζεται σε μια ζωή που περιστρέφεται γύρω από την εξασφάλιση των απαραίτητων για τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια – μια ζωή σε διαρκή επιφυλακή.

Σε αυτό το σημείο αξίζει να βάλουμε στην κουβέντα το έγκλημα της Πύλου. Μια σφοδρή δολοφονία εκατοντάδων ανθρώπων, που «έτυχε» να γεννηθούν μακριά από τα προνόμια του δυτικού κόσμου και του λευκού δέρματος.

Και ενώ η «τύχη» μπορεί να ορίζει το πού θα γεννηθεί κανείς, βλέπουμε πως η (αντι)μεταναστευτική πολιτική των κρατικών μηχανισμών, κάθε άλλο παρά τυχαία δεν είναι. Υπάρχουν, μάλιστα, πολύ συγκεκριμένοι λόγοι που οι χιλιάδες απόκληρων που επιχειρούν να περάσουν στα ευρωπαϊκά εδάφη (και όχι μόνο) αντιμετωπίζονται ως εχθρός.

Σε παγκόσμια κλίμακα, δεκαετίες αποικιοκρατίας κρύφτηκαν πίσω από έννοιες όπως «διεθνής καταμερισμός εργασίας» και δίπολα μεταξύ «ανεπτυγμένων» και «αναπτυσσόμενων» κρατών, «πρώτου» και «τρίτου κόσμου», Βορρά και Νότου. Διαφορετικοί όροι για την περιγραφή της ίδιας συνθήκης: Αυτής της σαρωτικής κυριαρχίας και ισοπεδωτικής εκμετάλλευσης των πληθυσμών και του πλούτου «αδύναμων» κρατών από τα ισχυρά (η γενοκτονία της Παλαιστίνης από το κράτος του Ισραήλ αποτελεί το κατεξοχήν παράδειγμα αυτής της συνθήκης, πολύ κοντά μας μάλιστα, εδώ στη γειτονιά της ανατολικής Μεσογείου, και σε χρόνο ενεστώτα). Συνολικά η συνθήκη αυτή, δεν μπορεί να διασφαλιστεί χωρίς μια ισχυρή πολιτική συνόρων, που λειτουργούν ως φυλακή για τους μη προνομιούχους, και ως φράχτης για τους προνομιούχους.

Οι μεταναστευτικές ροές αμφισβητούν στην πράξη τις «χαρακιές στο σώμα του πλανήτη». Η αντιμετώπισή τους από κράτη όπως το ελληνικό, αν και δεν λέγεται ποτέ ρητά, φροντίζει να υπενθυμίζει διαρκώς σε αυτόν τον κόσμο ποια θέση του επιφυλάσσει: Είτε στις αποικίες, στους πολέμους και την ανέχεια της «καπιταλιστικής περιφέρειας», είτε στις γαλέρες και την εξαθλίωση του «καπιταλιστικού κέντρου». Η παρανομοποίηση των μεταναστών, όπως και όλη η ρατσιστική ρητορική περί «αλλοίωσης» των φυλετικών και πολιτισμικών χαρακτηριστικών των δυτικών κοινωνιών διαμορφώνει μια δεξαμενή ανθρώπων, που εγκλωβισμένοι στα αόρατα σύνορα αυτών των κοινωνιών, βρίσκονται με ελάχιστα δικαιώματα, εκτεθειμένοι σε κάθε λογής εκμετάλλευση.

Αν εμείς, ως λευκοί, ως ντόπιες, θεωρούμε πως η παραπάνω συνθήκη δεν μας αφορά, τότε αγνοούμε μια βασική αρχή του κόσμου που ζούμε: Το μέτρο κάθε εκμετάλλευσης αντλείται από τις κατώτερες βαθμίδες της κοινωνίας, και εφαρμόζεται κάθετα προς τα πάνω. Όσο πιο εξαθλιωμένοι και εκτοπισμένοι είναι οι αόρατοι της κοινωνίας, οι μετανάστριες, οι φυλακισμένοι, γενικότερα τα έγκλειστα άτομα, τόσο χειρότερη θα είναι και η δική μας καθημερινότητα, σε κάθε επίπεδο.

Τα Τέμπη και η Πύλος είναι δύο κρατικά εγκλήματα που αντανακλούν την κοινωνική αναδιάρθρωση που συντελείται τα τελευταία χρόνια στην ελληνική επικράτεια. Στο επίκεντρο αυτής της αναδιάρθρωσης βρίσκεται η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, και η υποβάθμιση της καθημερινότητας ντόπιων και μεταναστών.

Σε αυτόν τον μετασχηματισμό, η αστυνομοκρατία, όπως και η αναβάθμιση του ποινικού οπλοστασίου μέσα από τον Νέο Ποινικό Κωδικά και τις τροποποιήσεις του, κατέχουν εξαιρετικά ουσιώδη ρόλο: Σπέρνουν τον φόβο, περιορίζοντας το εύρος των επιλογών των από τα κάτω, κάνοντας τη σιωπή, την παραίτηση και την αποδοχή της υποτίμησής μας να φαντάζουν μονόδρομος.

Ειδικά στην Ελλάδα, η δολοφονική βία της αστυνομίας πλέον προωθείται και επιβραβεύεται από το κράτος. Η συνέχισή της είναι απαραίτητη για την ανεμπόδιστη εφαρμογή των κρατικών πολιτικών και καπιταλιστικών προσταγμάτων, όπως επιφανειακά τα παραθέσαμε παραπάνω. Με αυτό ως δεδομένο, αντιμετωπίζουμε την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη ως ένα περιστατικό άρρηκτα συνδεδεμένο με την κοινωνικο-πολιτική συγκυρία μέσα στην οποία διαδραματίστηκε.

Τα Τέμπη, η Πύλος, η κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη, παντελώς διαφορετικά περιστατικά, αναγνωρίζουμε πως έχουν κοινή ρίζα: Είναι προϊόντα της κοινωνικής αναδιάρθρωσης που επιχειρείται τα τελευταία χρόνια, για την εξασφάλιση της κερδοφορίας των από πάνω, και τη συρρίκνωση της ζωής των από κάτω.

Και ακριβώς επειδή η δημόσια ανάδειξή τους εκθέτει σε βάθος την κρατική πολιτική, η «συγκάλυψή» τους, ως επιθετική στρατηγική διαχείρισής τους εμφανίζεται με πανομοιότυπα μοτίβο – τηρουμένων των αναλογιών.

Όπως όλες οι υποθέσεις συγκάλυψης, έτσι και αυτές που μας απασχολούν, χαρακτηρίζονται:

  • πρωτίστως από επικοινωνιακές εκστρατείες που επιχειρούν να συγκροτήσουν αφηγήματα που διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, και την παρουσιάζουν βάσει των κυρίαρχων συμφερόντων
  • ενέργειες άμεσης επέμβασης και αλλοίωσης του πεδίου όπου διαδραματίστηκαν τα επίμαχα περιστατικά
  • ενέργειες νομικής οχύρωσης και υπεράσπισης των μη αναλώσιμων προσώπων, που εκτέθηκαν στη δημόσια σφαίρα και στον «έλεγχο» της κοινωνίας. Στην κατηγορία αυτή περιλαμβάνονται και όλες οι ενέργειες καθυστέρησης και παρεμπόδισης των ελάχιστων νομικών διαδικασιών που αφορούν τα πρόσωπα αυτά. Ως μη αναλώσιμα πρόσωπα εννοούμε όλα εκείνα τα πρόσωπα των οποίων η ζωή «αξιολογείται» ως σημαντικότερη συγκριτικά με τις αναλώσιμες ζωές των από τα κάτω. Αναφερόμαστε σε αξιωματούχους και υπαλλήλους από την πλευρά του κρατικού μηχανισμού (υπουργούς, βουλευτές, δημοτικούς άρχοντες, αστυνομικούς, λιμενικούς κ.λπ.), όπως και στους συνεργάτες τους (επιχειρηματίες, εφοπλιστές κ.ο.κ.).

Με την συγκάλυψη των εγκλημάτων αυτών δεν επιχειρείται απλά η απόκρυψη των ευθυνών κάποιων φυσικών προσώπων. Σαφώς συμβαίνει και αυτό. Ακόμα, δεν πρόκειται απλά για μια απόφαση με πρακτικό αντίκρισμα, ούτε για έναν λανθασμένο επιχειρησιακό χειρισμό ανθρώπων που κατέχουν εξουσία, σε μια στιγμή έκτακτων γεγονότων. Αν ήταν έτσι, η αποκάλυψη της αλήθειας θα ήταν αρκετή για να ανατρέψει την κατάσταση. Όμως εδώ η συγκάλυψη δεν πολεμάει την αλήθεια, αλλά τη φωνή, το ανάστημα και τον αγώνα της κοινωνίας. Ίσα ίσα που χρειάζεται την αλήθεια σε λανθάνουσα κατάσταση: Καθένας να γνωρίζει ή να υποψιάζεται τι έχει συμβεί, αλλά να μην τολμά να γυρέψει δίκιο. Κάπως έτσι, αυτό που αποκαλείται συγκάλυψη, αποτελεί στην ουσία μια επιθετική αναδιατύπωση της πραγματικότητας, με πρωταρχικό σκοπό την επίδειξη της υπεροχής των κυρίαρχων, και τη διατήρηση της ολοκληρωτικής επίθεσης στην καθημερινότητα των από κάτω.

Επιστρέφοντας στην υπόθεση των Τεμπών, ο κύκλος αγώνα που άνοιξε στις 26 Γενάρη, μετά τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις, έδειξε πως ακόμα και 2 χρόνια μετά το έγκλημα, ο αγώνας δεν έχει χάσει την επαφή του με τον Δρόμο. Μάλιστα, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως η επιστροφή των Τεμπών στο κοινωνικό προσκήνιο με αυτόν τον τρόπο, πάγωσε μεμιάς το κρατικό επιτελείο, οδηγώντας το σε αναδίπλωση. Η συγκάλυψη του εγκλήματος, μια διαρκής μέχρι τότε διαδικασία, πάγωσε. Και χρειάστηκε αρκετός καιρός μετά τις ακόμα μεγαλύτερες κινητοποιήσεις της 28ης Φλεβάρη, ώστε η ελληνική κυβέρνηση να κρίνει ότι ο κύκλος αυτός έκλεισε –δυστυχώς αναίμακτα– για να προχωρήσει σε μεγαλύτερο βάθος και με πιο λεπτά εργαλεία τη συγκάλυψη του εγκλήματος.

Το κράτος απευθύνεται στην κοινωνία μέσα από τα τηλεοπτικά πάνελ και τις ειδήσεις, και επιδιώκει με διάφορα εργαλεία να πείσει την κοινωνική βάση πως τα δικά του συμφέροντα είναι και δικά της.Όταν το κράτος διαφημίζει τα κατορθώματα του μισθοφορικού στρατού του, της αστυνομίας δηλαδή, σημαίνει πως βρίσκεται ήδη στην επίθεση. Υπό αυτό το πρίσμα, η επανεμφάνιση της «αστυνομικής ρητορικής» και της καταστολής στην κεντρική πολιτική σκηνή κάπου στις αρχές του Μάη δεν ήταν τυχαία. Το επικοινωνιακά σόου καταστολής καταλήψεων, η λασπολογία γύρω από το πανεπιστημιακό άσυλο και η καταπάτησή του (με αφορμή μικροσυμπλοκή στη Νομική), όπως και η εμφατική αστυνομοκρατία στον δημόσιο χώρο (με πρόφαση τις συγκρούσεις στο περιθώριο συναυλίας αλληλεγγύης με την Παλαιστίνη στα Εξάρχεια) αποτέλεσαν δείκτες ότι η επίθεση στην κοινωνία συνεχίζεται και βαθαίνει. Αποτέλεσαν δείκτες ότι ο πρόσφατος κύκλος αγώνα για τα Τέμπη «έπιασε» ένα όριό του. Και είναι βέβαιο πως αυτό το όριο το έπιασε γιατί αποσύρθηκε από τον Δρόμο – προσωρινά, μέχρι την επόμενη κάθοδό του.

Αν κάτι έδειξε ο βραχύβιος κύκλος αντιστάσεων που ξεκίνησε στις 26 Γενάρη είναι πως μόνο οι κοινωνικοί αγώνες μπορούν να εδραιώσουν την αλήθεια, και να αποδώσουν δικαιοσύνη. Είναι πιο ξεκάθαρο από ποτέ πως ο Δρόμος είναι ο μόνος δρόμος. Για την αλήθεια, την αξιοπρέπεια, τη δικαιοσύνη. Εδώ και τώρα!

ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ

Δικαιοσύνη είναι η αντίσταση. Δικαιοσύνη είναι ο αγώνας. Οι δύο αυτές φράσεις έχουν καθιερωθεί μέσα στον λόγο της συνέλευσης, αφήνοντας ανοιχτό ένα ερώτημα: Τι καλούμαστε να κάνουμε για να φτιάξουμε έναν πιο δίκαιο κόσμο; Μια πρόχειρη απάντηση είναι να κερδίσουμε έδαφος, και πάνω σε αυτό να χτίσουμε, ή τουλάχιστον να πειραματιστούμε. Ο δικός μας αγώνας εκκινεί από μια άρνηση: Την άρνηση του κόσμου όπως τον περιγράψαμε ως εδώ. Είναι αγώνας που δίνει απαντήσεις και βάζει αναχώματα, και αυτά θα μας απασχολήσουν εδώ.

Είναι αγώνας για τη δική μας αλήθεια. Αγώνας που ασκεί πίεση στους μηχανισμούς εξουσίας, καταδεικνύοντας τη συγκάλυψη. Αγώνας για τη μνήμη, και την αποκατάσταση του τραύματος.

Η μνήμη και το πένθος, όπως και η κοινωνική και νομική πίεση στις αρχές, αποτελούν συμπληρωματικές όψεις των αντιστάσεων και των αγώνων μας, και τα συναντάμε και στα εγκλήματα με τα οποία ασχολούμαστε σήμερα. Επιλέγουμε να σταθούμε λίγο παραπάνω σε αυτά, ως διαστάσεις των κοινωνικών αγώνων στις οποίες συχνά δεν δίνουμε τόσο χώρο, άλλοτε επειδή αποτυγχάνουμε να αναγνωρίσουμε την αξία τους, και άλλοτε επειδή οι εξελίξεις είναι τόσο καταιγιστικές, και η ανάγκη να δώσουμε έγκαιρες και αξιοπρεπείς απαντήσεις επισκιάζει άλλες πτυχές των συλλογικών διεργασιών.

*

Η Μνήμη ως Πράξη Αντίστασης

Η μνήμη δεν είναι μία απλή αποθήκη γεγονότων. Είναι δράση. Έχει παρελθόν, παρόν και μέλλον. Εκτός από μια απλή αναδρομή προς τα πίσω, αποτελεί ένα ακόμα πεδίο αντιπαράθεσης ανάμεσα στην κοινωνία και την εξουσία: Από τη μία, η κοινωνική απαίτηση για δικαιοσύνη και αλήθεια· από την άλλη, η προσπάθεια να «ξεχαστούν» το γεγονότα, να απονευρωθεί το νόημά τους, και η ιστορία να γραφτεί όπως βολεύει τους από τα πάνω. Κάθε δράση, λοιπόν, που στοχεύει στη διατήρηση της αλήθειας απέναντι στην αφήγηση της εξουσίας, είναι πράξη αντίστασης, είναι πράξη ελευθερίας. Δεν είναι απλή αναπόληση, μα διεκδίκηση. Η μνήμη, όπως και η λήθη, είναι κάθε άλλο παρά ουδέτερες διεργασίες

Αντίστοιχα, είναι πολλά παραπάνω από προσωπικές υποθέσεις: Αν και να σκεφτόμαστε ότι η μνήμη αφορά τη βιωματική ή προσωπική αποτύπωση γεγονότων και τραυμάτων, δεν είναι αποκλειστικά ατομικό βίωμα, αλλά κατασκευάζεται συλλογικά. Και αυτό διότι οι προσωπικές μας αναμνήσεις (μετα)σχηματίζονται και νοηματοδοτούνται μέσα σε μικρότερα ή μεγαλύτερα συλλογικά σχήματα της κοινωνίας. Η συλλογική μνήμη συγκροτείται στο κοινωνικό πεδίο, διαμορφώνεται μέσα από τους αγώνες, τη δημόσια αφήγηση και τις συλλογικές πρακτικές. Δεν αποτελεί μηχανική συνάρτηση ατομικών μνημών, αλλά κοινωνικό προϊόν, συχνά σε ευθεία σύγκρουση με τους μηχανισμούς εξουσίας.

Ο έλεγχος της κοινωνίας είναι δομικό σημείο της εξουσίας. Η λήθη αποτελεί μηχανισμό ελέγχου της μνήμης. Η λήθη επιστρατεύεται, όχι ως φυσική φθορά του χρόνου, αλλά ως μεθοδευμένη, κατασταλτική στρατηγική. «Επιλέγει» τι θα μείνει και τι θα διαγραφεί, αποτελώντας τη δεύτερη πράξη του εγκλήματος: Προκύπτει από μεθοδευμένες ενέργειες του κράτους ώστε να μην υπάρξει «μνήμη», να μην υπάρξει “ένοχος” ή να μην είναι το κράτος ο ένοχος, να συνεχίσει η ζωή σαν να μην έγινε τίποτα, να μην ταραχτούν τα λιμνάζοντα νερά του εφησυχασμού. Η ευθύνη υποβαθμίζεται, το τραύμα απομακρύνεται από τη δημόσια σφαίρα, ώστε να «κλείσουν» γρήγορα οι πληγές, να χαθούν πίσω από αναφορές σε «ανθρώπινη τραγωδία/μεμονωμένο λάθος/ατύχημα/κακιά στιγμή»· πίσω από «ατομικές υποθέσεις που δεν αφορούν την κοινωνία». Και όταν η συλλογική μνήμη διαγράφεται, οι αγώνες χάνουν τα κοινωνικά ριζώματά τους, και οι αντιστάσεις του μέλλοντος, φτωχότερες, χάνουν σημαντικά σημεία σύνδεσης με το παρελθόν. Η σύνδεση με το παρελθόν εξυπηρετεί ως εφαλτήριο για πληρέστερες αναλύσεις, δράσεις, ρήξεις με τον πολιτισμό της εκμετάλλευσης στο παρόν.

Η λήθη, λοιπόν, αν και φαινομενικά ουδέτερη ή «θεραπευτική», αποτελεί συχνά ένα εργαλείο εξουσιαστικής επιβολής. Η εξουσία επιδιώκει να ελέγχει το παρόν και το μέλλον, μέσα από τη διαμόρφωση (της ανάμνησης) του παρελθόντος. Κάθε φορά που το κράτος μιλά για «επανεκκίνηση», «βελτίωση», «συγχώρεση», στην πραγματικότητα μας καλεί να ξεχάσουμε. Η επανεκκίνηση του τρένου, για παράδειγμα, οι δημόσιες συγγνώμες χωρίς ουσία, οι αποσπασματικές διώξεις, δεν είναι τίποτα άλλο από μια πολιτική του «να τελειώνουμε». Η λήθη, έτσι, εκτός από «θεραπεία», παρουσιάζεται και ως προϋπόθεση ειρήνης, από τους ίδιους που έχουν κηρύξει τον πόλεμο στην κοινωνία.

Η συλλογική μνήμη δεν είναι ένα εργαλείο απλής ιστορικής αναδρομής, δεν ενδιαφέρεται μόνο για την καταγραφή του παρελθόντος, αλλάπρωτίστως αποτελεί διεκδίκηση: Να κατονομάσουμε την αδικία, να αναδείξουμε τους υπεύθυνους, να καταγραφεί στη δημόσια σφαίρα η δική μας αφήγηση, να διαταράξουμε την «κανονικότητα». Η «κανονικότητα», άλλωστε, είναι αυτή που οδήγησε στον θάνατο. Το να θυμάσαι, σε μια κοινωνία που καλείται να ξεχάσει, είναι αντίσταση. Άνθρωποι, συλλογικότητες, κοινότητες γίνονται ζωντανοί φορείς της ιστορίας. Η συλλογική μνήμη είναι αυτή που κρατά το γεγονός ενεργό, πολιτικό και επίμονο. Η μνήμη ζει στους δρόμους, στις φωνές των διαδηλώσεων, στα πανό, τις αφίσες, τα κείμενα, τις μαντινάδες, που αρνούνται να επιτρέψουν να πέσει «σιγή» επάνω στους νεκρούς. Οι πορείες, τα συνθήματα, οι καταλήψεις δεν είναι απλώς εκδηλώσεις πένθους, αλλά πράξεις κοινωνικής ανάκτησης του νοήματος.

Η μνήμη και το συλλογικό πένθος είναι αλληλένδετες διαδικασίες. Το πένθος, όταν μετατρέπεται από ατομική σιωπή σε συλλογική διαδικασία, λειτουργεί ως αφετηρία της συλλογικής μνήμης. Το συλλογικό πένθος ονοματίζει την απώλεια, κατονομάζει τους ενόχους και μετασχηματίζει τη θλίψη σε κοινωνική οργή και διεκδίκηση. Η συλλογική μνήμη, σε αυτή τη βάση, συνιστά το θεμέλιο για την αξίωση δικαιοσύνης. Με άλλα λόγια, η συλλογική μνήμη είναι αυτή που δημιουργεί τη συνέχεια ανάμεσα στον θάνατο και τη ζωή. Μετατρέπει την απώλεια σε συλλογικό τραύμα που ζητά λόγο, δικαιοσύνη και πράξη. Είναι φορτισμένη με αντιστάσεις και με την υπόσχεση πως δεν θα επιτρέψουμε να επαναληφθεί το έγκλημα. Το «να μην ξεχαστεί» δεν είναι απλώς σύνθημα, είναι θέση μάχης.

Η ειρήνη χωρίς μνήμη είναι συνενοχή.

Η ζωή χωρίς μνήμη είναι μια φαιδρή επανάληψη του θανάτου.

*

Και επιτέλους, να μετατρέψουμε το τραύμα σε ουλή

«Το Kintsugi είναι μία ιαπωνική τέχνη για τη θεραπεία σπασμένων κεραμικών και αντικειμένων· αυτή τη λέξη χρησιμοποιούν: θεραπεία. Αντί να κολλήσει τα κομμάτια πίσω με έναν τρόπο που κρύβει τις ρωγμές, το Kintsugi κάνει τις ρωγμές ακόμα πιο ορατές, γεμίζοντάς τες με κόλλα αναμειγμένη με κονιορτοποιημένο χρυσό. Σύμφωνα με το Kintsugi, η ρωγμή είναι σημαντική στην ιστορία του αντικειμένου. Όσα κομμάτια μας έσπασαν, μαζί με την τζαμαρία της Γλάδστωνος, γεμίζουμε με γκλίτερ. Ίσως και να είναι αυτή η κουήρ τέχνη ενάντια στη βία της ετεροπατριαρχίας, της κανονικότητας, των συνόρων, της δολοφονίας. Δεν κρύβουμε τις ρωγμές, δεν αποποιούμαστε τις ευαλωτότητές μας, δεν σταματάμε να μιλάμε για τη Zackie.»

~Μυρτώ Τσιλιμπουνίδη
Η πολιτική του γκλίτερ: ακόμα ένα κείμενο για τον Ζακ/τη Zackie

Αντιλαμβανόμαστε την απώλεια ως βαθιά πληγή που -μέσα σε όλα τα άλλα- μας υπενθυμίζει πως είμαστε ευάλωτες, πως είμαστε αναλώσιμοι. Η ευθραυστότητα αυτή της ύπαρξής μας μπορεί να διαχυθεί ως «τραύμα» σε περισσότερα από ένα «σώματα». Στις κρατικές δολοφονίες το ζήτημα της απώλειας έχει ένα πιο ειδικό βάρος: Μιλάμε για μία απώλεια που οφείλεται σε συσχετισμούς δύναμης, μία ευαλωτότητα που μας έχει επιβληθεί από τους από τα πάνω. Ούτε την έχουμε επιλέξει, ούτε έχουμε προετοιμαστεί για αυτή. Και μας είναι καθαρό πως τη βιώνουμε τουλάχιστον ως άδικη.

Το πένθος, που διαδέχεται την απώλεια, είναι ένα κράμα καταστάσεων και συναισθημάτων στα οποία «εκτεθήκαμε», αναγνωρίσαμε και αντιμετωπίσαμε συλλογικά σαν «σώμα» με αφορμή την κρατική δολοφονία του Κωστή. Αυτή η «έκθεση» στο πένθος της οικογένειας ήρθε με φυσικό τρόπο από το άνοιγμα του Αναστάση και την παρουσία του στη διαδικασία της συνέλευσης. Έτσι, το πένθος κατάφερε να διαχυθεί στο συλλογικό σώμα και αυτό ανέλαβε να το κοινωνικοποιήσει. Δεν σημαίνει πως όλα τα άτομα νιώθουμε το ίδιο ακριβώς συναίσθημα, στον ίδιο βαθμό ή τον ίδιο χρόνο. Το πένθος άλλωστε δεν βιώνεται με τον ίδιο τρόπο από όλα μας. Αυτό που συμβαίνει είναι πως συν-βιώνουμε μία κατάσταση, «την κάνουμε δική μας».

Όσο προσπαθούμε να διατυπώσουμε ή να προσδιορίσουμε -από κοινού και με ακρίβεια- αυτή τη συν-βίωση του συλλογικού πένθους, τόσο οι συζητήσεις μας καταλήγουν σε φαινομενικά αταίριαστα, φαινομενικά «αντίπαλα» σημεία: Από τη μία νιώθουμε πως είναι ένα συναίσθημα πολύ βαρύ που ενέχει ένα ασήκωτο φορτίο, και -σαν αποτέλεσμα της απώλειας- συνοδεύεται από σιωπή και μοναξιά˙ συναισθήματα που σε «παγώνουν» και σε ακινητοποιούν. Προσθέτοντας όμως στην «απώλεια» το αίσθημα της «αδικίας», αναγνωρίσαμε πως, ταυτόχρονα με τα παραπάνω, βιώνουμε και συναισθήματα που βρίσκονται σε «κίνηση». Σαν κάτι μέσα μας να μην μπορεί να ησυχάσει, να ασφυκτιά και να ψάχνει τον δρόμο και τον τρόπο να εκφραστεί.

Αυτό που σιωπά και αυτό που δεν μπορεί να ησυχάσει πιστεύουμε ότι τα γεφυρώνει το «συλλογικό». Καθόλου τυχαία, λοιπόν, αυτές οι διεργασίες έλαβαν τον χώρο και τη βαρύτητα που τους αναλογεί μέσα σε μία διαδικασία συλλογική, οριζόντια, ανοιχτή και με διάρκεια. Μία διαδικασία, δηλαδή, που εξ ορισμού αρνείται την ιεραρχία, τη στιγμή που αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα. Και ακριβώς επειδή -ως ανοιχτή διαδικασία- αποτελεί σημείο συνάντησης διαφορετικών οπτικών, έχει τη δυναμική πρώτα απ’ όλα να φανταστεί και στη συνέχεια να δώσει έναν πολυδιάστατο πολιτικό αγώνα.

Για να καταλάβουμε το συλλογικό πένθος ως εργαλείο αγώνα και αντίστασης, χρειάζεται να αναρωτηθούμε για τον τρόπο με τον οποίο «είθισται» να πενθούμε τους ανθρώπους (που νιώθουμε δικούς) μας: είτε πίσω από κλειστές πόρτες είτε μέσα σε εκκλησίες, πάντως σίγουρα μακριά από τον δημόσιο χώρο. Να γίνουμε αόρατες, να θρηνούμε βουβά. Όχι δημόσια κλάματα, όχι ξεσπάσματα. «Τριήμερο εθνικό πένθος». Μνημόσυνα και φωτογραφίες στον τοίχο. Αυτοσυγκράτηση και γρήγορη «ανάρρωση». Μελαγχολία και αποδοχή. Αποδοχή της απώλειας σαν κάτι που συνέβη στο παρελθόν και δεν βρίσκει καμία θέση στο παρόν ή το μέλλον. Αποδοχή ότι μας ενώνει περισσότερο ο θάνατος παρά η ζωή. Σαν μήτε η ζωή μήτε και ο θάνατος να μας ανήκουν. Ματαίωση.

Αυτές είναι οι νόρμες του κυρίαρχου αφηγήματος. Ένα πλαίσιο κανόνων και συμπεριφορών που αναπαράγει ανθρώπους αόρατους, απομονωμένους, με απενεργοποιημένες τις αισθήσεις ή έστω σε «λανθάνουσα κατάσταση». Τελικά, απαθείς. Ώστε να μπορεί «να ριζώσει ο φόβος, και να μην αφεθεί άλλη επιλογή στους από τα κάτω, πέρα από τη σιωπή, την παραίτηση και την αποδοχή της υποτίμησής τους».

Ο αγώνας ενάντια στη συγκάλυψη της κρατικής δολοφονίας του Κωστή ανέδειξε πως η συλλογικοποίηση του πένθους είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ανάλυση και τη θέση ενάντια στις κρατικές δολοφονίες. Όταν βρίσκονται σε διαλεκτική παράγουν μια τέτοια δυναμική, έναν συνολικό και πλήρη αγώνα που διεκδικεί στην πράξη τη σύγκρουση ακόμα και τη ρήξη με το κυρίαρχο καθεστώς.

Μια τέτοια δυναμική μπορεί να μοιράσει το φορτίο της απώλειας και του τραύματος έξω από τα στενά όρια της οικογένειας, και τελικά να το αλαφρύνει. Να δημιουργήσει στενούς δεσμούς, συντροφικούς και διαπροσωπικούς, ικανούς να γεφυρώσουν το κενό που αφήνει η μοναχική διαχείριση της απώλειας. Κι έτσι, να εναντιωθεί έμπρακτα στις πατροπαράδοτες συνήθειες που μας υποδεικνύουν το πένθος σαν μία ατομική δοκιμασία.

Μπορεί να αναζητήσει το δίκαιο έξω από την ασάφεια των φιλοσοφικών, ηθικολογικών ή θεολογικών συζητήσεων. Μπορεί να το διεκδικήσει ακόμα και έξω από τη «μόνη» σαφή επιλογή του απονευρωμένου νομοθετικού πλαισίου της αστικής δικαιοσύνης. Να μην εσωτερικεύει την οργή, αλλά να της δίνει φωνή και δρόμους για να εκφραστεί. Να κάνει το πένθος μας οργή.

Μπορεί να φανταστεί και να περιγράψει έναν κόσμο χωρίς καταπιεστές και καταπιεσμένα. Να επιμένει στις κινήσεις εκείνες που μπορούν να τον διεκδικήσουν.

Μπορεί να θέσει σε κίνηση τη μνήμη κάνοντάς τη συλλογική υπόθεση που, παραμένοντας ζωντανή, βρίσκεται σε ανοιχτό διάλογο με το παρελθόν και το μέλλον.

Μπορεί να μετουσιώνει τον θρήνο, την αγανάκτηση και τη μελαγχολία όχι σε ματαίωση, αλλά σε συνέπεια, εγρήγορση, ετοιμότητα, αποφασιστικότητα και επιμονή. Να ενεργοποιήσει την ευθύνη και τη διαθεσιμότητα.

Είναι η δυναμική εκείνη που μπορεί να βάλει ανάχωμα στη βία της σιωπής, της απομόνωσης και της παθητικής αποδοχής.

Να προτάξει την πολιτική της αντίστασης απέναντι στην πολιτική της βίας και του φόβου.

Και επιτέλους, να μετατρέψουμε το τραύμα σε ουλή.

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Ανοιχτή συνέλευση για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη
anoixti_kmanioudakis_xania@espiv.net
anoixti4kmanioudakis.noblogs.org

[Αναδημοσίευση] Δικαιοσύνη για τον Κώστα Μανιουδάκη

Αφίσα που κολλιέται στην πάτρα από την πρωτοβουλία ενάντια στην κρατική επιθετικότητα και ατιμωρησία (δικαιοσύνη για τον Κώστα Μανιουδάκη)

Είναι κοινός τόπος σε όποιον έχει μια ελάχιστη γνώση της υπόθεσης, ότι την 1η Σεπτέμβρη του 2023 τον Κώστα Μανιοθδάκη τον δολοφόνησαν οι μπάτσοι των ΤΑΕ Σούδας στα Χανιά.

Παρ’ όλες τις μεθοδευμένες προσπάθειες συγκάλυψης από τις αστυνομικές αρχές και τα μίντια, 4 μήνες μετά τη δολοφονία του, το ιατροδικαστικό πόρισμα ουσιαστικά επιβεβαίωσε ότι δεν έπεσε και τσακίστηκε μόνος του, όπως υποστηρίζουν οι μπάτσοι-δολοφόνοι, αλλά ότι το πλήθος των τραυμάτων στο κεφάλι του προήλθε από θλων όργανο (τουτέστιν είτε γκλομπ είτε μπουνιές είτε κλωτσιές).

Παρ’ όλο που από τον αύγουστο του 2024 ο εισαγγελέας έχει ασκήσει ποινική δίωξη στους 4 μπάτσους-δολοφόνους με τη βαρύτατη κατηγορία της «ανθρωποκτονίας από πρόθεση με ενδεχόμενο δόλο από κοινού και σε ήρεμη ψυχική κατάσταση», ο αρμόδιος ανακριτής σχεδόν έναν χρόνο μετά δεν έχει ολοκληρώσει την κύρια ανάκριση. Κάπως έτσι οι μπάτσοι-δολοφόνοι συνεχίζουν να υπηρετούν κανονικά στο πόστο τους. Όπως και οι μπάτσοι-δολοφόνοι του Ζακ Κωστόπουλου/Zackie Oh, του Βασίλη Μάγγου ή των ρομά Νίκου Σαμπάνη, Κώστα Φραγκούλη και Χρήστου Μιχαλόπουλου.

Παράλληλα οι μπάτσοι-δολοφόνοι του Κώστα Μανιουδάκη σκίζουν συστηματικά μαζί με άλλους μπάτσους στα χανιά τις αφίσες της εκεί συνέλευσης που παλεύει ενάντια στη συγκάλυψη και αυτής της κρατικής δολοφονίας, και παράλληλα ασκούν διώξεις για συκοφαντική δυσφήμηση σε μέλη της συνέλευσης (και στον γιο του Μανιουδάκη) επειδή δημοσιέυτηκαν τα ονόματά τους. Κάτι που αποτελεί και τη μόνη επίπτωση που έχουν βιώσει ως τώρα οι μπάτσοι-δολοφόνοι.

Εμείς από τη μεριά μας στηρίζουμε το αίτημα της οικογένειας Μανιουδάκη να επισπευστεί η κύρια ανάκριση, και θεωρούμε ότι αυτή η υπόθεση αφορά όλους όσους κατανοούμε ότι η γενικευμένη ατιμωρησία των μπάτσων τούς λυνει ακόμα περισσότερο τα χέρια. Και σ’ αυτήν την ατιμωρησία δεν βλέπουμε καμία δυσλειτουργία μιας κατά τ’ άλλα ανεξάρτητης δικαιοσύνης, αλλά βλέπουμε μια δομική λειτουργία του κράτους,, που όλο και πιο συχνά κάνει επίδειξη των φονικών του δυνατοτήτων σε όλο και περισσότερα κοινωνικά κομμάτια.

[Χανιά] Διήμερο εκδηλώσεων 11-12 Ιουλίου: ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ

Παρασκευή 11 Ιουλίου / 20:00 / στην αυλή κατειλημμένου λόφου Καστέλι

Εκδήλωση – Συζήτηση : ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

– Η συγκάλυψη ως επιθετική διαχείριση των κρατικών – καπιταλιστικών εγκλημάτων

– Οι κοινωνικοί αγώνες ως διεργασίες διερεύνησης και απόδοσης δικαιοσύνης από τα κάτω

Συμμετέχουν:

– Ανοιχτές συνελεύσεις για την κρατική δολοφονία του Κ. Μανιουδάκη Χανίων & Αθήνας

– Αναστάσης Μανιουδάκης

– Θοδωρής Ελευθεριάδης, γιος της Μαρίας Εγούτ, θύματος στο δυστύχημα των Τεμπών

– Έφη Δούση και Ελένη Σπαθανά, συνήγοροι υπεράσπισης επιζώντων στην υπόθεση της Πύλου

Σάββατο 12 Ιουλίου / 20:00 / πάρκο Μαρκοπούλου, Χανιά

Rap Live

για την οικονομική ενίσχυση του νομικού και πολιτικού αγώνα για την υπόθεση της κρατικής δολοφονίας του Κώστα Μανιουδάκη

Wam // Nume // Expe // ΤΖΑΜΑΛ

*από τις 17:00 θα υπάρχουν τραπέζια με έντυπο υλικό πολιτικών ομάδων και ανοιχτό μικρόφωνο για ζωντανή μετάδοση στο Κοινωνικό Ραδιόφωνο Χανίων

**Στηρίζουμε την αντιφασιστική συγκέντρωση στις 18:00 στην Δημοτική Αγορά. Το live θα ξεκινήσει μετά την λήξη της συγκέντρωσης

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

ανοιχτή συνέλευση για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη

Ανταπόκριση από τη συγκέντρωση στα Δικαστήρια Χανίων στις 22 Μαΐου

Τον Απρίλιο του 2025, η οικογένεια του Κώστα Μανιουδάκη υπέβαλε υπόμνημα στην Εισαγγελία Εφετών Χανίων ζητώντας να δοθεί τέλος στην 9μηνη καθυστέρηση του ανακριτή, ο οποίος δεν έχει προχωρήσει σε καμία ενέργεια όσον αφορά την ανάκριση των 4 μπάτσων-δολοφόνων του Κωστή.

Με αφορμή την υποβολή του υπομνήματος, την Πέμπτη 22 Μαΐου πραγματοποιήσαμε μικροφωνική συγκέντρωση έξω από τα δικαστήρια Χανίων, από τις 11:00 το πρωί. Σκοπός μας ήταν να επαναφέρουμε από την πλευρά μας στον δημόσιο χώρο της πόλης την υπόθεση της κρατικής δολοφονίας του Κώστα Μανιουδάκη, επισημαίνοντας για ακόμα μία φορά τον ρόλο της δικαστικής εξουσίας στην (συγ)κάλυψη των κρατικών εγκλημάτων.

Η συγκέντρωση διήρκησε σχεδόν δύο ώρες, και στηρίχτηκε από τουλάχιστον 20 άτομα, μέλη της οικογένειας και αλληλέγγυο κόσμο. Καθ’ όλη τη διάρκεια, φροντίσαμε να κάνουμε αισθητή την παρουσία μας στην πλατεία Δικαστηρίων, και πέριξ, με το έντυπο υλικό μας. Φροντίσαμε να μιλήσουμε με όσα άτομα μπήκαν ή βγήκαν από τα δικαστήρια, με όσο κόσμο έτυχε να περάσει κοντά από τη συγκέντρωση· να πληροφορήσουμε τους λίγους που δεν γνώριζαν, και να ενημερώσουμε για τις τελευταίες εξελίξεις τον κόσμο που ξέρει πολύ καλά πως το απόγευμα της 1ης Σεπτεμβρίου 2023 οι μπάτσοι των ΤΑΕ Σούδας Στέλιος Λιανιδάκης, Μανώλης Γεωργιάδης, Κωνσταντίνα Μόσχου και Ιωσήφ Τσιχλάκης ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου τον Κώστα Μανιουδάκη.

Η αστυνομική παρουσία ήταν μηδαμινή κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης. Η συνθήκη αυτή έχει εξασφαλιστεί από την ευρεία κοινωνικοποίηση του αγώνα μας, και την έχουμε συναντήσει στις περισσότερες από τις δημόσιες συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις όλους αυτούς τους μήνες. Εξάλλου, το υπουργείο καταστολής και η τοπική αστυνομική διεύθυνση γνωρίζουν πως δεν έχουν την κοινωνική νομιμοποίηση να αντιπαρατεθούν στα ίσια με τη συνέλευση. Επιλέγουν να παρεμβαίνουν στον δημόσιο χώρο τις νυχτερινές ώρες, όταν νομίζουν πως κανένα μάτι δεν τους βλέπει, σβήνοντας τον λόγο της συνέλευσης από τους τοίχους της πόλης και κυρίως το όνομα του Κώστα Μανιουδάκη, άμεσα αφού τα εντοπίσουν. Νομίζουν πως με αυτόν τον τρόπο θα καταφέρουν να αποκαταστήσουν την εικόνα της αστυνομίας στα μάτια της τοπικής κοινωνίας και να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη της. Όμως, η δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη, όπως και οι άλλες υποθέσεις που έχουν αναδειχθεί τα τελευταία χρόνια -εμπλοκή του υψηλόβαθμου αξιωματικού, και πρώην προέδρου της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Χανίων, Ξανθουδάκη, σε κύκλωμα εκβιασμών, εμπλοκή αστυνομικών στο τροχαίο που στοίχισε τη ζωή στον 22χρονο Παναγιώτη Καρατζή- δεν μπορούν να διαγραφούν από τη συλλογική μνήμη. Και εμείς, βέβαια, δεν πρόκειται να το επιτρέψουμε!

Λίγη ώρα πριν την προγραμματισμένη συγκέντρωση, βρέθηκε έξω από τα Δικαστήρια αγροτικό των ΤΑΕ, με τον Μανώλη Γεωργιάδη σε υπηρεσία.

«Μάθετε και κάτι ακόμα που πολλοί δεν γνωρίζουν: δουλεύουν ακόμα και προκαλούν έντονα.
Στις 22/05/2025 είχαμε τη διαδήλωση για τον άντρα μου. Έχοντας μαζί μου τον μικρό μας γιο, πήγα να παρκάρω πίσω από τα δικαστήρια και εκεί βλέπω δύο αγροτικά των ΤΑΕ. Τρία άτομα απ’ έξω και ένα μόνο δεν είχε κατέβει, ήταν στη θέση του οδηγού. Πριν καλά καλά φτάσω κοντά τους, ήμουν σίγουρη 100% ότι ήταν ένας από τους δολοφόνους του άντρα μου. Τον αναγνώρισα αμέσως, όπως τότε, την 1η Σεπτεμβρίου 2023 στο κέντρο υγείας Βάμου, όταν πήγα να δω τον νεκρό σύζυγό μου. Έβαλα χειρόφρενο και του όρμισα φωνάζοντας “δολοφόνε!”. Ούρλιαζα, χτυπούσα το αυτοκίνητο, ήμουν εκτός εαυτού. Του έλεγα ότι θα τιμωρηθεί για το κακό που μας έκανε. Μετά γύρισα να δω τον γιο μου. Είδα ότι ήταν πολύ φοβισμένος και σταμάτησα. Ο δολοφόνος του άντρα μου είχε το θράσος να έρθει προς εμένα!! Με ποιο δικαίωμα ακούμπησαν πάνω στον Κωστή;; Τον χτύπησαν, τον σκότωσαν!. Θέλουμε δικαιοσύνη, μας πνίγει το άδικο!! Όσο δεν υπάρχει δικαιοσύνη, τόσο μας εξοργίζει! Δεν γυρίζει ο άνθρωπός μου, θέλουμε απλά να γαληνέψει η ψυχή του και να απαλύνει η δική μας!!!»

~Μαρία

σύζυγος Κώστα Μανιουδάκη

Στη δυναμική αντίδραση της Μαρίας, ο Γεωργιάδης απάντησε με νέα υπερασπιστική γραμμή: Ο Κώστας Μανιουδάκης έχασε τις αισθήσεις του στο χωράφι, έπεσε και χτύπησε με το κεφάλι σε μια πέτρα, εξ ου και τα τραύματα που οδήγησαν στον θάνατό του. Στη συνέχεια της είπε ότι «δεν θα πάρετε λεφτά από το κράτος» και «θα τα πούμε στα δικαστήρια».

Το αφήγημα των μπάτσων δολοφόνων έχει αλλάξει αμέτρητες φορές: Από την αρχική διαρροή της είδησης ως «αιφνίδια ανακοπή 58χρονου στον ΒΟΑΚ», τις κατοπινές αναφορές στο δελτίο του Star ότι ο Κώστας Μανιουδάκης «αντιστάθηκε στον έλεγχο και ξαφνικά λιποθύμησε» (28/01/2024), μέχρι τις καταθέσεις των τεσσάρων δολοφόνων πως ο Κωστής «έχασε τις αισθήσεις του και χτύπησε στον προφυλακτήρα του αυτοκινήτου». Όπως είχαμε επισημάνει από τις πρώτες μέρες της δολοφονίας, οι καθυστερήσεις στο δικαστικό κομμάτι της υπόθεσης εξυπηρετούν αποκλειστικά το «μαγείρεμά» της, δηλαδή οι αρχές να κερδίσουν χρόνο, να επεξεργαστούν τα νέα στοιχεία, τις εξελίξεις και τις μαρτυρίες, και να διατυπώσουν ένα αφήγημα με όσο το δυνατόν λιγότερες αντιφάσεις. Η νέα εκδοχή του Γεωργιάδη έρχεται σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο. Γελιούνται οι δολοφόνοι αν ελπίζουν πως με φτηνά ευφυολογήματα και επικοινωνιακές τρίπλες θα επισκιάσουν μια αλήθεια που η τοπική κοινωνία γνωρίζει, συζητά και υποστηρίζει.

Στις 06 Ιουνίου πραγματοποιήθηκε η ακρόαση αναφορικά με το αίτημα της οικογένειας, κατά την οποία κατατέθηκε στην εισαγγελία εφετών για ακόμα μία φορά το υλικό που αποδεικνύει πως ο θάνατος του Κωστή Μανιουδάκη είναι κρατική δολοφονία. Ο μέχρι πρότινος αρμόδιος για την υπόθεση ανακριτής, Δημήτρης Μπαλαγιάννης απέφυγε να ασχοληθεί. Με τη μετάθεσή του το Ηράκλειο, αρχίζει ένας νέος κύκλος κωλυσιεργίας. Οι καθυστερήσεις και οι χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες, συνήθεις και κάποτε εσκεμμένες πρακτικές της δικαστικής εξουσίας, προσδοκούν στην εκτόνωση της έντασης και της κινητικότητας των άμεσα θιγόμενων, του αλληλέγγυου κόσμου, αλλά και του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου που αντιστέκεται στη αυθεντία και παντοδύναμία των εκτελεστικών κρατικών αρχών. Ταυτόχρονα, δίνεται η δυνατότητα μπάτσους-δολοφόνους να συνεχίσουν και να επαναλάβουν την απάνθρωπη πρακτική τους που εμπεριέχει κακοποίηση και εγκλήματα για τα οποία απολαμβάνουν την κάλυψη που τους παρέχει το κράτος και η δικαστική εξουσία. Η καθυστέρηση του ανακριτή έχει σήμερα ως αποτέλεσμα να εμπλουτίζουν την υπερασπιστική τους αφήγηση αλλάζοντας διαρκώς τα υπερασπιστικά τους επιχειρήματα. Η καθυστέρηση του ανακριτή έχει σήμερα ως αποτέλεσμα οι τέσσερεις δολοφόνοι του Κωστή να κυκλοφορούν ένστολοι, ένοπλοι και ελεύθεροι να απειλούν όσους ζητούν δικαίωση. Οι μπάτσοι δολοφόνοι του Κωστή δεν έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα παρά το γεγονός ότι κατηγορούνται για το κακούργημα της «ανθρωποκτονίας με ενδεχόμενο δόλο σε ήρεμη ψυχική κατάσταση από κοινού». Υπηρετούν κανονικά στο σώμα, έμμισθοι και ένοπλοι, συνεχίζοντας να κάνουν «τυχαίους ελέγχους» σε περαστικό κόσμο ή οχήματα: Τον τελευταίο μόνο μήνα έχουμε δει τον Γεωργιάδη και τη Μόσχου σε υπηρεσία στα Δικαστήρια, και τον Γεωργιάδη σε μπλόκα στην οδό Κωτσάκη (κάθετη της Ακρωτηρίου).

Ο χρόνος δεν αποδυναμώνει την επιθυμία και τον αγώνα μας για δίκαιη έκβαση αντιθέτως ενδυναμώνει το πάθος μας και την όρεξη μας να αντισταθούμε σε όποια συγκάλυψη και να αγωνιστούμε για την υπεράσπιση της αξιοπρέπειας, της αλληλεγγύης, της ελεύθερης βούλησης και δυναμικής παρουσίας στη διεκδίκηση των ζωών μας.

Να τεθούν άμεσα σε διαθεσιμότητα οι 4 μπάτσοι-δολοφόνοι του Κωστή.

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Ανοιχτή συνέλευση για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη

anoixti4kmanioudakis.noblogs.org

anoixti_kmanioudakis_xania@espiv.net

Ιούνιος 2025

[Αναδημοσίευση] Ψήφισμα προς συλλόγους, σωματεία, συλλογικότητες για την υπόθεση βασανισμού του Βασίλη Μάγγου

Ψήφισμα προς συλλόγους, σωματεία, συλλογικότητες

Να καταδικαστούν όλοι οι αστυνομικοί, βασανιστές του Βασίλη Μάγγου

Στο Μικτό Ορκωτό Εφετείο Καρδίτσας, στις 5 Ιουνίου 2025, ξεκινά η δίκη των έξι αστυνομικών που χτύπησαν και βασάνισαν το Βασίλη Μάγγο πέντε χρόνια πριν, στις 14/06/2020. Το βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Βόλου τους παραπέμπει για τις αξιόποινες πράξεις α) των βασανιστηρίων κατά συναυτουργία β) της επικίνδυνης σωματικής βλάβης κατά συναυτουργία γ) της έκθεσης κατά συναυτουργία δ) της παράνομης κατακράτησης κατά συναυτουργία..”. Το βούλευμα παρατείνει τους περιοριστικούς όρους δλδ. χρηματικό πρόστιμο και απαγόρευση εξόδου από τη χώρα για όλους τους κατηγορούμενους.

Τον Φεβρουάριο 2025, τρεις εξ αυτών (Ι.Σκρίμπας, Θ. Μπακογιάννης, Σ. Μπαλαμώτης) καταδικάστηκαν από το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Βόλου με δύο χρόνια φυλάκιση (ποινή εφέσιμη) για τα χτυπήματα που κατάφεραν στο Βασίλη έξω από τα Δικαστήρια Βόλου το μεσημέρι στις 14/06/2020. Η δικογραφία στην οποία στηρίχτηκε αυτή η δίκη, είχε σκοπό να περιορίσει τους κατηγορούμενους αλλά και το βαθμό των αδικημάτων που αυτοί διέπραξαν. Πέντε χρόνια μετά το θάνατο του Βασίλη, οι κατηγορίες τώρα αφορούν συνολικά το γεγονός του ξυλοδαρμού και βασανισμού του: έξω από τα δικαστήρια, μέσα στο αυτοκίνητο μεταφοράς κατά την προσαγωγή του και εντός της Αστυνομικής Διεύθυνσης Μαγνησίας.

Η πρωτόδικη απόφαση αλλά και η παραπομπή τελικά όλων των αστυνομικών στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Καρδίτσας, είναι μια πρώτη νίκη ολόκληρου του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος. Είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις που αστυνομικοί παραπέμπονται σε δικαστήριο με την κατηγορία των βασανιστηρίων, όταν η αποκαλούμενη “μπλε σιωπή” φροντίζει τη συγκάλυψη των παράνομων πράξεων τους και οι διενεργούμενες ΕΔΕ απαλλάσσουν τους εμπλεκόμενους αστυνομικούς με τη βούλα του Υπουργείου “Προστασίας” του Πολίτη.

Η δίκη στο Κακουργιοδικείο δεν γίνεται με καλύτερες προϋποθέσεις από τη δίκη που ήδη διεξήχθη στο Πρωτοδικείο του Βόλου: η πολιτική αγωγή της οικογένειας του Βασίλη για την υποστήριξη της κατηγορίας έχει αποβληθεί, δεν υπάρχει η δυνατότητα πρόσβασης στη δικογραφία και παραμένει άγνωστο αν θα κληθούν αυτόπτες μάρτυρες όπως έγινε στο Πλημμελειοδικείο και ειδικότερα εκείνοι που τον βρήκαν πεταγμένο και σε οικτρή κατάσταση έξω από την Αστυνομική Διεύθυνση Μαγνησίας το απόγευμα της 14/6/2020.

Η δίκη έχει εξαιρετική σημασία, είναι ένα πολιτικό και κοινωνικό γεγονός ενάντια στην αστυνομική αυθαιρεσία και βαρβαρότητα που συναντάμε σε κάθε διεκδικητική κινητοποίηση, είτε αφορά αγώνες ενάντια στη διαρκή υποβάθμιση της ζωής μας όπως έγινε τον Ιούνη 2020 στην πορεία κατά της καύσης σκουπιδιών από την πολυεθνική ΑΓΕΤ-LAFARGE, είτε στις εργατικές απεργίες και διεκδικήσεις της νεολαίας για αξιοπρεπή ζωή, για δουλειά, υγεία, παιδεία.

Η καταδίκη των αστυνομικών θα είναι μια καταδίκη ενός συστήματος που δολοφονεί και συγκαλύπτει. Η αστική καταστολή, η βία και τα βασανιστήρια, οι χρυσαυγίτες ναζιστές που δουλεύουν χέρι – χέρι με τις δυνάμεις καταστολής ήταν και παραμένουν το μοτίβο στην εποχή της μεγάλης αναταραχής, της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης, της ελληνικής χρεοκοπίας και του φόβου για ένα νέο επαναστατικό Δεκέμβρη.

Είναι η στιγμή που οι δρόμοι πρέπει να φωνάξουν δικαιοσύνη, με κάθε τρόπο και μέσο. Είναι η στιγμή που δεν αρκεί να γνωρίζουμε την αλήθεια. Πρέπει να τη βροντοφωνάξουμε παντού, να την ακούσουν όλοι, να εισβάλει στις αίθουσες των αστικών δικαστηρίων ως λαϊκή – κοινωνική απαίτηση και ανάγκη.

Το μαχόμενο εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα μπορεί να νικήσει τη βαρβαρότητα ενός συστήματος που αναπαράγει σε διευρυμένη κλίματα τα κέρδη και ταυτόχρονα τη φτώχεια και την καταστολή.

Να νικήσουμε!

Συντονισμός Συλλογικοτήτων Βόλου Ενάντια στη Καύση Σκουπιδιών

Τοποθέτηση ανοιχτής συνέλευσης και Αναστάση Μανιουδάκη σε ραδιοφωνική εκπομπή στην ΕΡΤ Χανίων

Την Τετάρτη 21 Μαΐου βρεθήκαμε στη ραδιοφωνική εκπομπή της Σοφίας Θεοδωράκη στην ΕΡΤ Χανίων, με αφορμή το κάλεσμα στη μικροφωνική συγκέντρωση της Πέμπτης 22/05 στα δικαστήρια Χανίων. Μέλος της ανοιχτής συνέλευσης και ο Αναστάσης, γιος του Κωστή Μανιουδάκη, τοποθετήθηκαν για την ανακριτική διαδικασία για την οποία δεν έχει γίνει καμία ενέργεια εδώ και 9 μήνες που βρίσκεται στα χέρια του ανακριτή. Οι δολοφόνοι του Μανιουδάκη βρίσκονται ακόμα στις θέσεις τους, ένστολοι, ένοπλοι και έμμισθοι. Η μόνη δικαιοσύνη που έχει αποδοθεί είναι κοινωνική, μέσα από τις δράσεις της ανοιχτής συνέλευσης και την πανελλαδική τοιχοκόλληση της αφίσας των ονομάτων των μπάτσων δολοφόνων.

Παρακάτω το απόσπασμα από τη ραδιοφωνική εκπομπή:

Να μην χαρίσουμε τίποτα στη λήθη

Πώς οι μπάτσοι και οι τοπικές αρχές εμμένουν να αφαιρούν τον πολιτικό λόγο από τους τοίχους της πόλης

Από την πρώτη στιγμή της σύστασής της, η ανοιχτή συνέλευση για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη έχει φροντίσει να κάνει ξεκάθαρο πως οι μπάτσοι των ΤΑΕ Σούδας Στέλιος Λιανιδάκης, Μανώλης Γεωργιάδης, Κωνσταντίνα Μόσχου και Σήφης Τσιχλάκης δολοφόνησαν τον Κώστα Μανιουδάκη.

Ο αγώνας μας από την πρώτη στιγμή βρέθηκε αντιμέτωπος με τον πολυεπίπεδο μηχανισμό συγκάλυψης που στήθηκε για να αποκρύψει το γεγονός ότι ο θάνατος του Κώστα Μανιουδάκη είναι στην πραγματικότητα ακόμα μία κρατική δολοφονία. Η ανοιχτή συνέλευση κατάφερε να αποδομήσει αυτόν τον μηχανισμό σημείο προς σημείο, επιτυγχάνοντας ακόμα και ο δημόσιος ιατροδικαστής -ο οποίος αρχικά έτεινε να ευθυγραμμιστεί με την αστυνομική αφήγηση- να βγάλει πόρισμα στο οποίο αναγνώριζε πως τα χτυπήματα στο σώμα του Κωστή προήλθαν από θλων όργανο, και σίγουρα δεν προέκυψαν από πτώση εξ ιδίου ύψους. Η πίεση που άσκησε η κοινωνικοποίηση του αγώνα μας έχει οδηγήσει την υπόθεση στο στάδιο της ποινικής δίωξης των 4 μπάτσων για «ανθρωποκτονία από πρόθεση με ενδεχόμενο δόλο σε ήρεμη ψυχική κατάσταση από κοινού». Είναι προφανές, δηλαδή, πως ακόμα και τοπικοί εκπρόσωποι του κρατικού μηχανισμού αναγνωρίζουν αυτό που όλη η πόλη ξέρει: τον Κώστα Μανιουδάκη τον σκότωσαν οι μπάτσοι.

Η δημοσίευση των ονομάτων των 4 μπάτσων δολοφόνων στόχευσε να αντιστρέψει το καθεστώς συγκάλυψης και να αναδείξει τους φυσικούς αυτουργούς που φέρουν την κύρια ευθύνη. Αν και είναι μια κίνηση που προσανατολίζεται σε τέσσερα πρόσωπα, κατά βάθος στοχεύει τον απρόσωπο κατασταλτικό μηχανισμό: Αποτελεί ένα κοινωνικό-πολιτικό ανάχωμα απέναντι σε ένα συγκεκριμένο μοτίβο προστασίας, κάλυψης και εν τέλει ατιμωρησίας, που δίνεται από το ελληνικό κράτος στους εντεταλμένους φονιάδες του. Υπενθυμίζει πως όλοι όσοι στελεχώνουν αιματοβαμμένους μηχανισμούς είναι υπόλογοι, και δεν θα επιτρέψουμε να χαθούν στην ανωνυμία τους. Είναι μια κίνηση απόδοσης δικαιοσύνης από τα κάτω, με δεδομένη τη δομική ανισοτιμία μεταξύ των εκτεθειμένων στην κρατική βία από τη μία, και των ένστολων κρατικών υπαλλήλων από την άλλη.

Η δημοσιοποίηση των ονομάτων ενεργοποίησε τον αντιδραστικό μηχανισμό της αστυνομίας, που έλαβε άμεσα εντολή να απομακρύνει από τον δημόσιο χώρο το σχετικό έντυπο υλικό της συνέλευσης (κείμενα, αυτοκόλλητα, αφίσες). Στην πόλη των Χανίων, η αφαίρεση και η καταστροφή αφισών και αυτοκόλλητων ξεκίνησε από τις 05 Ιουλίου 2024 -την ημέρα της πανελλαδικής αφισοκόλλησης- και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα: ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η εικόνα ενός πληρώματος από τα αγροτικά των ΤΑΕ να ξύνει με σπάτουλες, μέσα στη νύχτα, τα αυτοκόλλητα που κολλήθηκαν κατά την τεράστια απεργιακή πορεία της 28ης Φεβρουαρίου για τα Τέμπη. Ο μηχανισμός αυτός έχει κινητοποιήσει μπάτσους όλων των υπηρεσιών, και περιλαμβάνει επεμβάσεις της ΔΙ.ΑΣ. σε γειτονιές που πραγματοποιούνται αφισοκολλήσεις, συλλήψεις μελών της συνέλευσης από την τροχαία με την πρόφαση της «παράνομης αφισοκόλλησης», μέχρι και μηνύσεις για συκοφαντική δυσφήμηση από τους 4 μπάτσους δολοφόνους1.

Μέρος αυτού του μηχανισμού υπήρξε και η πίεση από την αστυνομία προς τη δημοτική αρχή, να μεριμνήσει για την απομάκρυνση των αφισών με τα ονόματα των μπάτσων δολοφόνων. Στον δήμο Χανίων, εξάλλου, υπήρχαν ήδη ευήκοα ώτα, μιας και η στάση του όσον αφορά την πολιτική αφισοκόλληση είχε ήδη αλλάξει από την περασμένη άνοιξη: Η αρχή έγινε με τις αφίσες που κατήγγελλαν τον γενοκτονικό πόλεμο του Ισραήλ στα παλαιστινιακά εδάφη, και εξέφραζαν την αλληλεγγύη τους στην παλαιστινιακή αντίσταση. Αυτές οι αφίσες φαίνεται πως «προκαλούσαν» αφενός τους σιωνιστές τουρίστες -που αποτελούν εν δυνάμει στρατηγικούς επενδυτές στο real estate του νησιού- και αφετέρου τους νατοϊκούς φονιάδες -των οποίων η παρουσία στην πόλη γίνεται όλο και πιο έντονη και συχνή τον τελευταίο 1,5 χρόνο.

Η αφίσα με τα ονόματα των 4 μπάτσων δολοφόνων κατέστησε ακόμα πιο επιτακτική για τα «αφεντικά της πόλης» τη λήψη μέτρων ώστε να εξαφανιστεί ο πολιτικός λόγος από τον δημόσιο χώρο: Γνωρίζουμε πως οι υπάλληλοι της καθαριότητας του δήμου έχουν πλέον την εντολή να αφαιρούν από τους κάδους όλες τις αφίσες, ενώ έχουν προσληφθεί εργολαβικά συνεργεία, που αφαιρούν τις αφίσες από τα «κλασικά» σημεία αφισοκόλλησης του κέντρου, λίγες μόνο ώρες αφού κολληθούν. Η πρόθεση του δήμου ξεκαθαρίστηκε επίσημα, μετά την κατακραυγή για αφαίρεση αφισών που καλούσαν στην απεργιακή πορεία για τα Τέμπη. Εκεί, λοιπόν, ο αντιδήμαρχος Καθαριότητας και Πρασίνου, Μιχάλης Τσουπάκης, ξεκαθάρισε πως «δεν κατεβαίνουν οι αφίσες των Τεμπών, κατεβαίνουν όλες οι αφίσες, όποιες και να είναι, όταν είναι σε στύλους ή άλλα σημεία όπου δεν επιτρέπεται. Υπάρχουν αδειοδοτημένοι χώροι όπου μπορεί να γίνεται αφισοκόλληση, είναι τα σταντ του δήμου». Παρέλειψε, βέβαια, να αναφέρει στις δηλώσεις του πως μέχρι πρότινος δεν εφαρμοζόταν η ίδια πολιτική, πως οι «αδειοδοτημένοι χώροι» είναι ελάχιστοι, και πως αυτή η διαχείριση ενισχύθηκε μετά από την πίεση της αστυνομίας για τις αφίσες με τα ονόματα.

Οι δηλώσεις του αντιδημάρχου, όπως και η επιλογή εξαφάνισης του πολιτικού λόγου από τους τοίχους της πόλης, είναι μέρος της ευρύτερης «αναπτυξιακής» στρατηγικής του δήμου. Με πρωτοστάτη τον δήμαρχο, Παναγιώτη Σημανδηράκη, ο δήμος Χανίων λειτουργεί για να εξυπηρετεί την πόλη-θέρετρο. Μεριμνεί για την καταστροφή και ανοικοδόμηση μεγάλου μέρους του δημοσίου χώρου: Κατά τους μήνες εκτός της τουριστικής σεζόν, η πόλη αποσυμφορείται από τουρίστες, «αναπνέει», και οι κάτοικοί της -θεωρητικά- έχουν τη δυνατότητα να την απολαύσουν. Τα τελευταία χρόνια, όμως, η δημοτική αρχή «αξιοποιεί» αυτό ακριβώς το διάστημα για την περίφραξη και ανοικοδόμηση μεγάλου μέρους του δημοσίου χώρου, με στόχο να το παραδώσει «αναβαθμισμένο» για τουριστική κατανάλωση «όταν ανοίξει ο καιρός». Προς την ίδια κατεύθυνση υλοποιείται η επέκταση του εμπορικού τμήματος της πόλης και η μετατροπή της σε τεράστιο open mall, στο πρότυπο της πλατείας 1866. Ο δημόσιος χώρος έχει αξία όταν γεμίζει σταντ και τραπεζοκαθίσματα. Σε αυτόν τον σχεδιασμό ακόμα και τα προαύλια σχολείων εξυπηρετούν ως χώροι στάθμευσης.

Για τον δήμαρχο και τους συνεργάτες του, η πόλη είναι πλαστελίνη που (ανα)πλάθεται για να ικανοποιήσει το κέφι των τουριστών και των νατοϊκών. Σε μια τέτοια πόλη, λοιπόν, οι «παραφωνίες», ο ανταγωνιστικός λόγος, ο ίδιος ο κοινωνικός ανταγωνισμός οφείλουν να απομακρύνονται διαρκώς από το δημόσιο πεδίο, και να στερούνται την ορατότητά τους. Το γεγονός ότι η δημοτική αρχή δεν έχει πάρει την παραμικρή θέση για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη, ενώ «έχει βουίξει ο τόπος», είναι απολύτως χαρακτηριστικό της παραπάνω θέσης, και καθόλου τυχαίο. Η αφαίρεση των αφισών -και γενικότερα του πολιτικού λόγου- εξασφαλίζει την αποστειρωμένη εικόνα της πόλης, που οι άρχοντες κρίνουν ως προϋπόθεση για την «αρμονική» τουριστική κατανάλωση του τόπου, ενώ ταυτόχρονα ανακουφίζει την πίεση της αστυνομίας.

Ο αντιδήμαρχος Μιχάλης Τσουπάκης είναι γνωστός για τη θέση του στο ζήτημα του ποιοι άνθρωποι «χωράνε» στη δημόσια θέα της πόλης και ποιοι όχι: Ήταν ο ίδιος που, πριν από περίπου ενάμισι χρόνο, δήλωνε δημόσια, κατά τις διαβουλεύσεις του γνωμοδοτικού συμβουλίου του δήμου αναφορικά με ζητήματα της Σπλάντζιας, ότι αφαιρέθηκαν τα παγκάκια από την πλατεία γιατί «ήταν άχρηστα, αφού τα είχαν καταλάβει άστεγοι με τις κουβέρτες τους». Εκτιμούμε πως είναι ο ίδιος που διατάζει την αφαίρεση των παγκακίων, που εξακολουθούν να τοποθετούνται στην πλατεία από κόσμο του κινήματος, και προορίζονται για την κάλυψη των αναγκών όλων των ανθρώπων που τη χρησιμοποιούν. Πλέον, γνωρίζουμε πως με την ιδιότητά του, είναι αυτός που βγαίνει μπροστά και αναλαμβάνει την ευθύνη της εντολής αφαίρεσης του πολιτικού λόγου από τον δημόσιο χώρο της πόλης. Αντιλαμβανόμαστε πως για χάριν της αστυνομίας και της τουριστικής αποστείρωσης της πόλης-θέρετρο, ο ίδιος όπως και ο δήμαρχος, τοποθετούν εαυτούς απέναντι από τα κινήματα, τα σωματεία και τους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες της πόλης.

Ο μηχανισμός που περιγράφουμε βλέπουμε ότι αναβαθμίστηκε τους τελευταίους πέντε μήνες. Η νέα διεύθυνση στο μπατσομέγαρο, ο αστυνομικός διευθυντής, Νικολάου, όπως και ο διοικητής της Ασφάλειας, Σγουρός, δεν έχουν έρθει για να μειώσουν τα τροχαία, όπως άφησε να εννοηθεί ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Το κατασταλτικό επιτελείο θέλει να αξιοποιήσει την εμπειρία τους από το μητροπολιτικό κοινωνικό περιβάλλον, καθώς έχει αντιληφθεί πως στην τοπική κοινωνία εδώ και καιρό τίθεται έντονα ζήτημα απονομιμοποίησης της αστυνομίας: Από την εμπλοκή του υψηλόβαθμου αξιωματικού, και πρώην προέδρου της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Χανίων, Ξανθουδάκη, σε κύκλωμα εκβιασμών, την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη, ως την εμπλοκή αστυνομικών στο τροχαίο που στοίχισε τη ζωή στον 22χρονο Παναγιώτη Καρατζή, η «εμπιστοσύνη» στη μπατσαρία έχει κλονιστεί σε πολλά επίπεδα.

Προκειμένου, μάλιστα, να (ανα)δείξει τη νομοταγή της εικόνα, η διεύθυνση της αστυνομίας Χανίων αυτές τις μέρες έθεσε σε διαθεσιμότητα μπάτσο της τροχαίας μετά από καταγγελία για εκβιασμό, δωροληψία και παράβαση καθήκοντος. Την ίδια στιγμή οι μπάτσοι δολοφόνοι του Κώστα Μανιουδάκη, που κατηγορούνται για το κακούργημα της «Ανθρωποκτονίας με ενδεχόμενο δόλο σε ήρεμη ψυχική κατάσταση από κοινού», υπηρετούν κανονικά στο σώμα, έμμισθοι και ένοπλοι, συνεχίζοντας να πραγματοποιούν «τυχαίους» ελέγχους, με τη δικαστική αρχή να μην έχει κάνει σε καμία κίνηση για να προχωρήσει η ανακριτική διαδικασία εδώ και 9 μήνες.

Το δίδυμο Νικολάου-Σγουρός έχει επιφορτιστεί με την αποκατάσταση αυτής της εμπιστοσύνης, εφαρμόζοντας παράλληλα το αθηναϊκό κατασταλτικό δόγμα στον δρόμο, όπως είδαμε καθ’ όλη τη διάρκεια των κινητοποιήσεων της 28ης Φλεβάρη: Πρώτη εμφάνιση δικάβαλων ΔΙ.ΑΣ., διμοιρία ΜΑΤ που επιχείρησε να ακολουθήσει το αναρχικό μπλοκ στην απεργιακή πορεία, κορδόνι διμοιριών ΜΑΤ που φυλούσε το κτίριο της Νομαρχίας στη βραδινή συγκέντρωση.

Όσον αφορά τον αγώνα ενάντια στη συγκάλυψη της κρατικής δολοφονίας του Κώστα Μανιουδάκη, η στρατηγική που έχουν καταστρώσει συμπυκνώνεται στην πλήρη εξαφάνιση από τον δημόσιο χώρο του ισχυρισμού ότι οι μπάτσοι δολοφόνησαν τον Κωστή. Πλέον δεν είναι μόνο ζήτημα προστασίας των 4 μπάτσων δολοφόνων και κατ’ επέκταση εξασφάλισης του απυρόβλητου συνολικά του αστυνομικού σώματος· αλλά ζήτημα αποκατάστασης της συνολικής εικόνας της αστυνομίας, με διαγραφή των όποιων «παρεκκλίσεών» της.

Οι μπάτσοι επεμβαίνουν στις γειτονιές, και εκτός από το έντυπο υλικό της συνέλευσης, σβήνουν με spray τα αντιμπατσικά συνθήματα, και ειδικά το όνομα του Κώστα Μανιουδάκη. Θεωρούν πως με αυτόν τον τρόπο η τοπική κοινωνία θα ξεχάσει την κρατική δολοφονία. Η συλλογική μνήμη, όμως, είναι μια κοινωνική διεργασία βαθύτερη από το επιφανειακό αποτύπωμά της στους τοίχους της πόλης. Οι άνθρωποι που συναντάμε στον δρόμο, άλλωστε, γνωρίζουν καλά την υπόθεση, παίρνουν ξεκάθαρη θέση υπέρ του αγώνα μας, ενώ ταυτόχρονα αναγνωρίζουν τα ρίσκα που έχουν κάποιες κινήσεις μας, και έχουν την έγνοια μας. Και αυτό δεν σβήνεται με φτηνά spray…

Ο αγώνας μας χτίζεται πάνω στη διαλεκτική των εξής πολύτιμων στοιχείων:

  • την ανάδειξη όλων των εμπλεκόμενων στην κρατική δολοφονία και την επιχείρηση συγκάλυψής της, μέσα από την οριζόντια διαδικασία της ανοιχτής συνέλευσης,
  • τη συνεισφορά στη συλλογική μνήμη, κινηματική και ευρύτερα κοινωνική,
  • την αποκατάσταση και επούλωση του τραύματος, από την αδικία της απώλειας, μέσα από τη συλλογικοποίηση και πολιτικοποίηση του πένθους,
  • την εξερεύνηση της δικαιοσύνης των καταπιεσμένων.

Κάθε κίνηση που έχουμε κάνει, αποτελεί συνισταμένη όλων των παραπάνω στοιχείων. Δικαιοσύνη μέσα από τη μνήμη, επούλωση μέσα από τον αγώνα… Σκοπεύουμε να διαφυλάξουμε όλα τα κεκτημένα της συνέλευσης, με επιμονή από το μικρότερο στο μεγαλύτερο, γι’ αυτό και φροντίσαμε να αποκαταστήσουμε τα σβησμένα συνθήματα στο κέντρο και τις γειτονιές της πόλης. Και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε.

Καλούμε το τοπικό κίνημα να επαγρυπνεί. Οι νέες κατασταλτικές μεθοδεύσεις θα επιδιώξουν να παρουσιάσουν την εικόνα μιας σοβαρής και υπεύθυνης αστυνομίας, που δεν παρεκκλίνει από τον νόμο, και διεκδικεί το δικαίωμα να τον επιβάλλει με περίσσεια πυγμή. Να υπερασπιστούμε τους αγώνες, τον λόγο και τη δράση μας απέναντι σε όσους επιδιώκουν να τα διαγράψουν από το κοινωνικό πεδίο.

ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Ανοιχτή συνέλευση για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη

anoixti4kmanioudakis.noblogs.org

anoixti_kmanioudakis_xania@espiv.net

Μάιος 2025

1Περισσότερα στο κείμενο με τίτλο «τώρα ζούμε σε ειρήνη (;) μα ήρθαμε από την καρδιά του πολέμου», Δεκέμβρης 2024

«Η πιο μεγάλη γιάφκα των συγκαλυπτών είναι η φωλιά των δικαστικών»

Μικροφωνική συγκέντρωση στα δικαστήρια Χανίων, την Πέμπτη 22 Μαΐου στις 11:00

Η κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη την 1η Σεπτεμβρίου του 2023 από τους μπάτσους των ΤΑΕ Σούδας Στέλιο Λιανιδάκη, Μανώλη Γεωργιάδη, Κωνσταντίνα Μόσχου και Ιωσήφ Τσιχλάκη έχει αποτυπωθεί στη συλλογική μνήμη ως ένα ακόμα κρατικό έγκλημα, που με μεθοδευμένες ενέργειες επιχειρείται να συγκαλυφθεί. Ο μηχανισμός συγκάλυψης ενεργοποιήθηκε λίγα μόλις λεπτά μετά τη δολοφονία του Κωστή, πριν ακόμα γνωστοποιηθεί ο θάνατος στην οικογένειά του, και μέχρι σήμερα έχει περάσει από πολλαπλά επίπεδα. Ο μηχανισμός αυτός στελεχώνεται –όπως σε κάθε άλλη κρατική δολοφονία– από την ίδια την αστυνομία, τον δημόσιο ιατροδικαστή (αρχικά), τα ΜΜΕ, την πολιτική ηγεσία και φυσικά τις δικαστικές αρχές, όπως γίνεται αντιληπτό από το χρονικό της υπόθεσης.

Όσον αφορά την εμπλοκή των δικαστικών λειτουργών στην υπόθεση, συνοπτικά, οι κύριες εξελίξεις που διαμορφώνουν το νομικό συγκείμενο είναι οι εξής:

  1. Ο εισαγγελέας Κ. Αποστολάκης, στις 08 Σεπτεμβρίου του 2023, απορρίπτει το αίτημα της οικογένειας για πρόσβαση σε βιντεοληπτικό υλικό από μαγαζί κοντινό στο σημείο του συμβάντος. Η απόφαση αυτή είχε ως αποτέλεσμα να χαθεί το βίντεο αυτό που θα αποτελούσε σημαντικό τεκμήριο. Είναι ο ίδιος εισαγγελέας που λίγες μέρες μετά διέταξε την εκκένωση της κατάληψης του Ευαγγελισμού στο Ηράκλειο.
  2. Για 7 μήνες καθυστερούσε αδικαιολόγητα να δοθεί στην οικογένεια η πρόσβαση στη δικογραφία που σχηματίστηκε αυτεπάγγελτα –με τον Κωστή ως κατηγορούμενο– από την πλευρά των μπάτσων, η οποία εν τέλει δόθηκε τον Απρίλιο του 2024. Τότε, καλούνται και οι μπάτσοι-δολοφόνοι να δώσουν εξηγήσεις ως ύποπτοι για «Ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο σε ήρεμη ψυχική κατάσταση από κοινού».
  3. Παρ’ όλο που, από τον Αύγουστο του 2024, ο εισαγγελέας έχει ασκήσει ποινική δίωξη στους 4 μπάτσους-δολοφόνους για «Ανθρωποκτονία από πρόθεση με ενδεχόμενο δόλο από κοινού και σε ήρεμη ψυχική κατάσταση», ο αρμόδιος ανακριτής, μέχρι σήμερα, δεν έχει ολοκληρώσει την κύρια ανάκριση.

Για άλλη μία φορά, παρατηρούμε ότι η θεσμική δικαιοσύνη κινείται σε δύο ταχύτητες: Όταν απέναντί της βρίσκονται αγωνιστές και αγωνίστριες, ντόπιες και μετανάστες φτωχοδιάβολοι, γενικότερα άνθρωποι από τα κάτω, επιστρατεύονται έτοιμες ή στήνονται fast track δικογραφίες με κατασκευασμένα κατηγορητήρια, διενεργούνται ανακρίσεις που οδηγούν σε περιοριστικούς όρους και προφυλακίσεις και οι υποθέσεις διεκπεραιώνονται με τη μέγιστη ταχύτητα και αυστηρότητα. Από την άλλη, όταν καλούνται να αντιμετωπίσουν τους μηχανισμούς της δικαιοσύνης υπουργοί, βουλευτές και οι συνεργάτες τους, μπάτσοι, (παιδο)βιαστές, φασίστες, εφοπλιστές και μπράβοι, οι νομικές διαδικασίες καθυστερούν σκόπιμα, εξαντλούν όλα τα χρονικά περιθώρια που παρέχει ο νόμος, και σκαρφίζονται φαιδρές προφάσεις για αναβολές, «εξαιρέσεις» δικαστικών με εκ νέου αναθέσεις των υποθέσεων κ.ο.κ.

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η 9μηνη καθυστέρηση του ανακριτή, ο οποίος δεν έχει προχωρήσει σε καμία ενέργεια όσον αφορά την ανάκριση των 4 μπάτσων-δολοφόνων του Κωστή Μανιουδάκη. Την ατιμωρησία των μπάτσων συμπληρώνουν, και εν προκειμένω διατηρούν, οι μυστικές ΕΔΕ με προαποφασισμένο αποτέλεσμα, η γενικότερη αδράνεια των δικαστικών αρχών, οι νόμοι που βαφτίζουν τη βαρβαρότητα «καθήκον»· όλα συγκλίνουν στην επιβράβευση του δολοφονικού τους έργου και την εξασφάλιση της παραμονής τους στο σώμα.

Στο σώμα της ΕΛ.ΑΣ. βρίσκονται και οι 6 μπάτσοι που το 2020 βασάνισαν μέχρι θανάτου τον Βασίλειο Μάγγο. Πρόσφατα, μάλιστα,το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών παρέπεμψε στο μικτό ορκωτό δικαστήριο για βασανιστήρια σε βαθμό κακουργήματος τους μπάτσους της ΟΠΚΕ Βόλου, Σκρίμπα Ιωάννη, Μπακογιάννη Θεοφάνη και Μπαλαμώτη Στυλιανό, οι οποίοι έχουν ήδη καταδικαστεί πρωτόδικα για επικίνδυνη σωματική βλάβη εις βάρος του Β. Μάγγου, καθώς και άλλους τρεις (δύο της υποδιεύθυνσης Ασφάλειας Βόλου και έναν της ΟΠΚΕ).

Στο σώμα της ΕΛ.ΑΣ. βρίσκονται και οι μπάτσοι που δολοφόνησαν εν ψυχρώ τους ρομά Νίκο Σαμπάνη, Κώστα Φραγκούλη και Χρήστο Μιχαλόπουλο.

Τον Φλεβάρη του 2025, μετά από δύο χρόνια διαθεσιμότητας, επέστρεψε στο σώμα, ένοπλος, ο βιαστής και μαστροπός Δημήτρης Μπουγιούκος, ο οποίος έχει καταδικαστεί για το κύκλωμα trafficking της Ηλιούπολης.

Το 2022, ο εισαγγελέας πρωτοδικών, Σωτήρης Μπουγιούκος, εισηγείται να απαλλαχθούν από τις κατηγορίες οι μπάτσοι που, τον Σεπτέμβρη του 2018, συνέχισαν να ξυλοκοπούν τον Ζακ Κωστόπουλο μέχρι που κατέληξε. Αδιαφόρησε, βέβαια, για το οπτικοακουστικό υλικό που καταγράφει τη στιγμή της δολοφονίας.

Το 2025, ο ίδιος εισαγγελέας εισηγείται να παραταθεί για άλλους 6 μήνες η προφυλάκιση των πολιτικών κρατουμένων της υπόθεσης των Αμπελοκήπων, Δήμητρας Ζ., Δημήτρη, Νίκου Ρωμανού και Α.Κ. -όπως και έγινε- με φαιδρά τεκμήρια. Είχε προηγηθεί ο βασανισμός της αναρχικής συντρόφισσας Μαριάννας Μανουρά, όσο βρισκόταν πολυτραυματίας στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός: από την αναγκαστική λήψη αίματος ενώ δεν είχε τις αισθήσεις της και την απόσπαση κατάθεσης από την ανακριτική αρχή πριν καν αναρρώσει, μέχρι την προφυλάκισή της μία μόλις μέρα μετά το δεύτερο χειρουργείο της και την υποχρεωτική λήψη DNA χωρίς τη συγκατάθεσή της.

Στην περίοδο που διανύουμε, με την υπόθεση του κρατικού εγκλήματος στα Τέμπη να βρίσκεται στο προσκήνιο, εντείνεται ο κοινωνικός διάλογος γύρω από το ζήτημα της απονομής της δικαιοσύνης. Ταυτόχρονα, σε ιστορικό υψηλό βρίσκεται η κοινωνική απαξίωση της δικαστικής εξουσίας, με όλο και περισσότερο κόσμο να εκφράζει τον ισχυρισμό πως η δικαιοσύνη σαφώς εκβιάζεται, δωροδοκείται και χειραγωγείται, και με πολιτικές/κυβερνητικές παρεμβάσεις.

Παρά την ενορχηστρωμένη επιχείρηση μπαζώματος και συγκάλυψης του κρατικού-καπιταλιστικού εγκλήματος στον σιδηρόδρομο, στη συνείδηση της κοινωνίας η αδιαφορία δεν είναι «τυχαία», είναι συστημική: οι θάνατοι δεν είναι «ατυχήματα», είναι δολοφονίες. Σε αυτή τη χρονική συγκυρία, η επαναφορά στον δημόσιο διάλογο άλλων υποθέσεων που επίσης φέρουν το βάρος της κρατικής ευθύνης, και υποθέσεων που συνδέονται ή συνομιλούν μεταξύ τους,θέτοντας ζητήματα δικαιοσύνης, απειλεί ακόμα περισσότερο την κρατική νομιμοποίηση. Αναδεικνύουν συνολικότερα τις εγκληματικές ενέργειες του κράτους, καθώς και την εσκεμμένη και επιλεκτική αναποτελεσματικότητα της αστικής δικαιοσύνης, ενώ παράλληλα οξύνουν η κοινωνική οργή.

Από την πλευρά μας, σε αυτό βλέπουμε ακόμα έναν λόγο για την καθυστέρηση της ανάκρισης των 4 μπάτσων-δολοφόνων.

Τον Απρίλιο του 2025, η οικογένεια του Κωστή υπέβαλε υπόμνημα στον Εισαγγελέα Εφετών Χανίων ζητώντας να τηρηθούν οι προβλεπόμενες ενέργειες. Η καθυστέρηση της κύριας ανάκρισης συμβάλλει στο να μην έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα οι δολοφόνοι των ΤΑΕ Σούδας. Αντίθετα, υπηρετούν κανονικά στο σώμα έμμισθοι, ένστολοι, ένοπλοι, συνεχίζουν να πραγματοποιούν «τυχαίους» ελέγχους και μάλιστα με την «ασπίδα» του κράτους και της δικαστικής εξουσίας. Οι μπάτσοι που ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου τον Κώστα Μανιουδάκη είναι αυτοί που εκτελούν πιστά τις εντολές της νέας αστυνομικής διεύθυνσης Χανίων, με σκοπό την ανάκτηση της εμπιστοσύνης της τοπικής κοινωνίας στον θεσμό της αστυνομίας, και τη δήθεν αποκατάσταση της νομιμότητας.

Όπως χαρακτηριστικά έχει αναφέρει ο γιος του Κωστή, Αναστάσης, οι μπάτσοι-δολοφόνοι του πατέρα του δεν έχουν αντιμετωπίσει καμία απολύτως επίπτωση από τη δικαστική εξουσία. Η μόνη τιμωρία έχει επέλθει από την κοινωνία, με τη δημοσίευση των ονομάτων των δολοφόνων μέσω της πανελλαδικής αφισοκόλλησης.

Στηρίζουμε το αίτημα της οικογένειας να επισπευστεί η κύρια ανάκριση και καλούμε τον αλληλέγγυο κόσμο σε συγκέντρωση στα δικαστήρια την Πέμπτη 22 Μαΐου στις 11:00.

Να τεθούν άμεσα σε διαθεσιμότητα οι 4 μπάτσοι-δολοφόνοι του Κωστή.

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Ανοιχτή συνέλευση για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη

anoixti4kmanioudakis.noblogs.org

anoixti_kmanioudakis_xania@espiv.net

Ένα ποίημα για τον Κωστή

Μαντινάδα που λάβαμε μέσω e-mail, κατόπιν μιας πρώτης προσωπικής επαφής κατά τη διάρκεια του 3ημέρου δράσεων μνήμης, αντίστασης και αλληλεγγύης, με τίτλο «Δικαιοσύνη είναι η Αντίσταση», που διοργανώθηκε στην Αθήνα από την «Ανοιχτή συνέλευση για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη» στις 11-13 Οκτώβρη 2024.

Μιὰ μέραν ὁ Κωστὴς ποὺ πέρνα ʼποὺ τὸ Φρέ
τέσσαρες ἀστυφύλακες ἐρίξα ντον χαμαί
καὶ μὲ τσʼ ἀλύσους τόνε σέρνουσι, μὲ βιὰ τὸνε χτυποῦνε
στὰ λιόφυτα φκαιροῦνε τον καὶ τὸ καυκί ντου σποῦνε
καὶ τὰ γυαλιὰ τοῦ ἔρημου ἐτότες τὰ θρουλίσα
μ’ ἄπʼ τὴν πολλή τωνε σπουδὴ ἀυτοῦθες τὰ ἀφήσα.
Κὶ ἀπῆς ἀπέθνησεν ὁ Κώστας καὶ βγάλαν του τὴν πίστη
λέγουνέ μας πὼς ἦτον ἄρρωστος καὶ μόνος του γκρεμνίστη.
Μὰ ἁποὺ τὰ σπέρνει, αὐτὸς καὶ τὰ θερίζει
κὶ ἁποὺ τὸν Κώστα δέρνει, αὐτὸς τὸν ξεψυχίζει.

Ποὖναι τὸ γδίκιο; καὶ τσʼ ἀθρωπιᾶς οἱ νόμοι
ὅντε φονιάδες γένουνται ἐκεῖνοι οἱ γιἀστυνόμοι.
Ποῦ ʼνʼ οἱ Ἀρχές; ἁποὺ ἀρχὲς δὲν ἔχου
κὶ ἀθρώπους ʼποὺ τὰ ζῶα αὐτὲς δὲν τζὶ κατέχου.
Οὕλη ἡ συγκάλυψη αὐτὴ καὶ ἡ σιγὴ τοῦ Κράτου
εἶναι γιβέντι τῶν ἀθρώπω καὶ ἡ δουλειὰ τεράτου.
Κὶ ἄνε θαρρεῖς – μπαρή – πὼς λέγω παραμύθια
εἶναι ὁ τρόπος εὔκολος νὰν εὕρεις τὴν ἀλήθεια.
Τοῦ Μανιουδάκη Κώστα γροίκα τὴν ἱστορία
καὶ θὲ νὰ ἰδεῖς πὼς ἔφαέ τονε αὐτὴ ἡ ἀστυνομία.
Θὲ νὰ τὸ μάθεις μπλιό! ποιοί ʼναι πʼ ἀστυφυλοῦνε
καὶ τὰ ΤΑΕ τσῆ Σούδας πὼς κόσμο καταλιοῦνε.

Γλωσσάρι

ἀπῆς: ἀφότου
ἀπού: ἀπὸ
ἁπού: ὅπου (13), ὅποιος (9, 10)
αὐτοῦθες: ἐκεῖ
γδίκιο: δίκαιο
γιβέντι: ἐξευτελισμός
γροίκα: ἄκου
θρουλίσα: διαλύσαν
καταλιοῦνε: σκοτώνουνε
κατέχου: γνωρίζουν
καυκί: κρανίο
λιόφυτα: ἐλαιῶνες
μπαρή: φίλε
μπλιό: πιά
σπουδή: βιασύνη
φκαιροῦνε: ρίχνουνε

[Βόλος] Παραπομπή αστυνομικών στο μικτό ορκωτό δικαστήριο για βασανιστήρια σε βαθμό κακουργήματος εις βάρος του Βασίλειου Μάγγου

Στις 03/04/2025, με δημόσια ανακοίνωσή του ο Γιάννης Μάγγος, πατέρας του δολοφονημένου από την αστυνομία, Βασίλειου Μάγγου, κοινοποίησε πως:

«Οι αστυνομικοί της ΟΠΚΕ Βόλου, Σκρίμπας Ιωάννης, Μπακογιάννης Θεοφάνης, Μπαλαμώτης Στυλιανός, αυτοί που καταδικάστηκαν ήδη για επικίνδυνη σωματική βλάβη εις βάρος του Βασίλειου Μάγγου, καθώς και άλλοι τρεις (δύο της υποδιεύθυνσης Ασφάλειας Βόλου και ένας της ΟΠΚΕ) παραπέμπονται για βασανιστήρια εις βάρος του Βασίλειου Μάγγου, σύμφωνα με το βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών. Λεπτομέρειες δεν είναι ακόμα γνωστές».

ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΕΧΟΥΝ ΟΝΟΜΑΤΑ
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ
ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ