Ανταπόκριση από το τετραήμερο δράσεων της ανοιχτής συνέλευσης για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη
Ακόμα ένας χρόνος συμπληρώθηκε. Από εκείνο το απόγευμα της 1ης Σεπτέμβρη του 2023, από την ημέρα της κηδείας του Κωστή, από την πρώτη ανοιχτή συνέλευση…
Κανένας δεν ξεχνά και τίποτα δεν ξεχνιέται. Δυο χρόνια αγώνα, ενάντια στη συγκάλυψη της κρατικής δολοφονίας από το σύνολο του κρατικού μηχανισμού και τοπικών ριζωμάτων του· αγώνα για τη μνήμη· αγώνα συνώνυμου της δικαιοσύνης με τους δικούς μας όρους.
Με αφορμή τη συμπλήρωση δύο ετών, οργανώσαμε ένα τετραήμερο δράσεων στα Χανιά με σκοπό:
- να «τρυπώσουν» ο λόγος της συνέλευσης, και τα αιτήματα της οικογένειας μέσα στις γειτονιές του ευρύτερου κέντρου της πόλης, σε σημεία όπου η κινηματική παρουσία δεν είναι συχνή.
- την ενίσχυση της συλλογικής μνήμης, ως ζωντανής και δυναμικής διεργασίας, που δεν μπορεί να τερματιστεί, ό,τι κι αν κάνει η δημοτική αρχή και η αστυνομία.
- τη δημόσια ανάδειξη κάποιων εκ των προσώπων, των μηχανισμών και των θεσμών που εμπλέκονται ενεργά στη συγκάλυψη της κρατικής δολοφονίας του Κώστα Μανιουδάκη.
- την υπενθύμιση προς πάσα κατεύθυνση πως ο αγώνας της ανοιχτής συνέλευσης, με λόγο, συναίσθημα και πράξη, είναι ενεργός και συνεπής.
Ανταπόκριση τετραημέρου
Την Πέμπτη 28 Αυγούστου οργανώσαμε πορεία που διέσχισε τις γειτονιές του Άνω και Κάτω Κουμ Καπί.
Σημείο έναρξης της πορείας ορίστηκε η πλατεία Δικαστηρίων. Έχοντας καταπιαστεί εκτενώς με το ζήτημα της δικαιοσύνης, κρίναμε σημαντικό το να βρεθούμε και να σταθούμε συλλογικά μπροστά από τα κτίρια που αποτελούν την έδρα της δικαστικής εξουσίας του τόπου:
- Εκεί όπου ο εισαγγελέας Κωνσταντίνος Αποστολάκης, στην προσπάθειά του να αρχειοθετήσει την υπόθεση, απέρριψε στις 08 Σεπτεμβρίου 2023 το αίτημα της οικογένειας για παράδοση στις δικαστικές αρχές του οπτικοακουστικού υλικού από το συνεργείο Μεγαλακάκης, που βρίσκεται πολύ κοντά στο σημείο της δολοφονίας του Κώστα Μανιουδάκη. Μία εβδομάδα μετά, στις 15 Σεπτεμβρίου, όταν οι κάτοχοι του υλικού κλήθηκαν μετά από νέο αίτημα της οικογένειας να καταθέσουν στο πταισματοδικείο, το βίντεο είχε διαγραφεί καθώς είχε παρέλθει μεγάλο χρονικό διάστημα. Κατ’ αυτό τον τρόπο εξαφανίστηκαν πολύ σημαντικά αποδεικτικά στοιχεία για την υπόθεση.
- Εκεί όπου από τον Σεπτέμβρη του 2024 και για έναν ολόκληρο χρόνο, ο ανακριτής Δημήτρης Μπαλαγιάννης απέφυγε να πιάσει την υπόθεση, ώστε να προχωρήσει η κύρια ανάκριση των Μανώλη Γεωργιάδη, Στέλιου Λιανιδάκη, Κωνσταντίνας Μόσχου και Σήφη Τσιχλάκη. Για περισσότερο από έναν χρόνο, μια υπόθεση κρατικής δολοφονίας παραμένει στον πάγο. Και αυτή η καθυστέρηση, αυτή η αναμονή, αυτό το «πάγωμα» είναι συνηθισμένη πρακτική της αστικής δικαιοσύνης. Απλά συμβαίνει μονάχα όταν στην πλευρά των κατηγορούμενων βρίσκονται άτομα που κατέχουν θέσεις εξουσίας: πολιτικοί, μεγαλοεπιχειρηματίες, δικαστικοί, και βέβαια τα εντεταλμένα σκουπίδια της εκτελεστικής εξουσίας, οι μπάτσοι. Οι 4 μπάτσοι δολοφόνοι παραμένουν στις θέσεις τους μέχρι και σήμερα, ένοπλοι, να διενεργούν «τυχαίους ελέγχους» χωρίς να έχουν την παραμικρή επίπτωση στην καθημερινότητά τους, πέρα από το γεγονός πως όλη η πόλη –και όχι μόνο– γνωρίζει τα ονόματα των δολοφόνων του Κωστή Μανιουδάκη.
- Εκεί όπου η ανακρίτρια Μητροπούλου θα κληθεί το επόμενο διάστημα να εξετάσει την υπόθεση, και να πάρει μία θέση στην εσκεμμένη κωλυσιεργία, που αφήνει τους μπάτσους δολοφόνους να απολαμβάνουν το καθεστώς ατιμωρησίας που τους παρέχεται από το κράτος.
Η συγκέντρωση στάθηκε στην πλατεία Δικαστηρίων για περισσότερο από μία ώρα, με το κεντρικό πανό «Δυο χρόνια από την κρατική δολοφονία του Κωστή Μανιουδάκη – Κανένας δεν ξεχνά – Τίποτα δεν ξεχνιέται» στην πρόσοψη του κτιρίου της Περιφέρειας/Δικαστηρίων. Ο λόγος της συνέλευσης μοιράστηκε σε όλα τα γύρω καφέ, αλλά και σε περαστικό κόσμο, ενώ η συγκέντρωση πλαισιώθηκε και από μικροφωνική. Για πρώτη φορά παρουσιάστηκε η έκθεση φωτογραφιών, με στιγμιότυπα από τον αγώνα της συνέλευσης σε όλο το διάστημα των 2 ετών. Συλλογικές στιγμές αγώνα, στον δημόσιο χώρο, αποτυπωμένες σε φωτογραφικό χαρτί, συνοδευόμενες από ένα κείμενο «αντί επιλόγου», και την υπόσχεση να μην χαρίσουμε τίποτα στη λήθη.
Η πορεία ξεκίνησε κάνοντας τον κύκλο της πλατείας, και κατευθύνθηκε προς την Παπανδρέου, για ένα σύντομο πέρασμα από τα γραφεία της Σέβης Αμανατίδου (υφυπουργός μετανάστευσης & ασύλου). Επιλέγουμε να αναφέρουμε τη Σέβη με το επώνυμο της, και όχι αυτό του συζύγου της, Βολουδάκη, με το οποίο παρουσιάζεται στη δημόσια σφαίρα, για να «φωτίσουμε» μία σύνδεση με την υπόθεση των Τεμπών, που δεν είναι τόσο γνωστή: Ο αδελφός της, Άνθιμος Αμανατίδης, υπήρξε στέλεχος της ΕΡΓΟΣΕ, ιδιότητα με την οποία εμπλέκεται στο σκάνδαλο «κακοδιαχείρισης» της «αμαρτωλής» σύμβασης 717, η μη εκτέλεση της οποίας συνδέεται ευθέως με το έγκλημα στα Τέμπη. Στις δύο πλευρές του κτιρίου όπου στεγάζεται το γραφείο της, υπενθυμίσαμε πως «έχουμε ανοιχτούς λογαριασμός με τους συγκαλυπτές αυτού του τόπου», κάνοντας για ακόμα μία φορά μια υπόδειξη για το ποια είναι τα άτομα που φέρουν την αποκλειστική ευθύνη για τη συγκάλυψη εγκλημάτων που έχουν ταρακουνήσει την ελληνική κοινωνία.
Στη συνέχεια η πορεία διέσχισε ένα μεγάλο τμήμα της γειτονιάς του Άνω Κουμ Καπί, προτού βγει στη Βενιζέλου, για να σταθεί μπροστά από τα γραφεία της FTP Publications, που φιλοξενεί το τοπικό μέσο ενημέρωσης «Παρακρητικά». Τα «Παρακρητικά» έχουν αναπτύξει στενή συνεργασία με την τοπική αστυνομία, επισήμως και υπογείως:
- Στην εκκένωση των καταλήψεων του λόφου Καστέλι τον Απρίλιο του 2024, το μέσο εξασφάλισε πρόσβαση μέσα στα –υπό αστυνομική κατοχή– κτίρια. Και τότε υιοθέτησε τον λόγο της αστυνομίας, παρουσιάζοντας στο φωτογραφικό ρεπορτάζ του τις καταστροφές και τους βανδαλισμούς των μπάτσων σαν να υπήρχαν ανέκαθεν εκεί, σαν κομμάτι δηλαδή της καθημερινότητας των κτιρίων.
- Λίγους μήνες μετά, στις 09 Ιουλίου του ίδιου έτους, τα «Παρακρητικά» δημοσίευσαν άρθρο σύμφωνα με το οποίο «αστυνομικός, το όνομα του οποίου φέρεται να εμπλέκεται στην υπόθεση θανάτου του Κώστα Μανιουδάκη, δέχθηκε επίθεση από αγνώστους και συγκεκριμένα από τέσσερα άτομα, τα οποία εν συνεχεία προσήχθησαν στο αστυνομικό μέγαρο». Αυτό που στην πραγματικότητα συνέβη είναι πως 4 μέλη της συνέλευσής μας, τις πρώτες ώρες της 6ης Ιουλίου 2024, και ενώ είχε προηγηθεί πανελλαδική αφισοκόλληση της αφίσας με τα ονόματα των μπάτσων, ζήτησαν τον λόγο από άτομο που έσκιζε τις αφίσες. Εκ των υστέρων προέκυψε πως το άτομο αυτό ήταν ο Μανώλης Γεωργιάδης, ένας εκ των τεσσάρων μπάτσων δολοφόνων του Κωστή Μανιουδάκη, ο οποίος κάλεσε τους συναδέλφους του να συλλάβουν τα συντρόφια μας, και στη συνέχεια κατέθεσε μήνυση. Τα «Παρακρητικά» καυχιούνται δημόσια πως είναι σε θέση να γνωρίζουν για το περιστατικό, παρά το γεγονός πως δεν υπήρξε δημόσια ανακοίνωση από την τοπική αστυνομική διεύθυνση. Εμμέσως παραδέχονται ότι ενημερώνονται, και εξυπηρετούν με το δημοσίευμά τους, έναν εκ των τεσσάρων μπάτσων δολοφόνων του Κωστή.
Η στάση μας συνοδεύτηκε από αφισοκόλληση της αφίσας με τα ονόματα των μπάτσων στην πρόσοψη των γραφείων, όπου γράφτηκε με σπρέι και η εξής φράση:
Μπάτσοι, δημοσιογράφοι και εισαγγελείς – όλοι μαζί συνένοχοι στη δολοφονία του Κωστή.
Τα γραφεία τα καθάρισαν το ίδιο βράδυ, και δεν έβγαλαν απολύτως τίποτα στη δημοσιότητα, παρ’ όλο που ασχολήθηκαν με άλλες δράσεις του τετραημέρου.
Τέλος, αξίζει να σημειώσουμε εδώ πως ο δημοσιογράφος, διευθυντής και ιδιοκτήτης των «Παρακρητικών», Παντελής Γιαΐτσης, εμπλέκεται στην υπόθεση της τοπικής μαφίας, που ήρθε στη δημοσιότητα, μετά από τις συλλήψεις που έγιναν, τις ημέρες του τετραημέρου. Ο Γιαΐτσης φαίνεται να εξυπηρετούσε μέσα από τη δημοσιογραφική δουλειά του, τον Μαθιό Αστροπαλίτη, ένα από τα «κεφάλια» της οργάνωσης, με τον τελευταίο να του υπόσχεται ανταλλάγματα για την υποστήριξή του.
Στη συνέχεια της πορείας μπήκαμε στις γειτονιές του Κουμ Καπί με σκοπό να καταλήξουμε στην πλατεία της Σπλάντζιας, καθώς είχαμε ολοκληρώσει τις προγραμματισμένες παρεμβάσεις μας. Πολύ σύντομα όμως, στην οδό Μεσολογγίου, από την πολυκατοικία στον αριθμό 2, κάτοικος θεώρησε καλή ιδέα να φωνάξει από το μπαλκόνι του προς την πορεία μας «Ελλάς ή Τέφρα».
Η κίνηση αυτή οδήγησε αμέσως σε αντανακλαστική στάση της πορείας, η οποία φρόντισε να καταγγείλει στη γειτονιά με όλους τους δυνατούς τρόπους πως ο άνθρωπος αυτός είναι φασίστας, που βρήκε το θράσος να φωνάξει μια άκρως ρατσιστική φράση απέναντι στην πορεία για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη. Ενώ ζήτησε συγνώμη επιτόπου, λέγοντας απλά ότι δεν γνώριζε για ποιο λόγο γίνεται η πορεία και χωρίς να σχολιάσει στην ουσία του αυτό που είπε, την επομένη βγήκε στο zarpanews.gr (τοπικό μέσο ενημέρωσης) αναφέροντας πως «φώναξε από το μπαλκόνι του τη λέξη “Ελλάς” την ώρα που περνούσε η πορεία». Στο ίδιο δημοσίευμα διαβάζουμε τα εξής: «Λίγες ώρες αργότερα, όπως καταγγέλλει ο ίδιος, άγνωστοι προκάλεσαν φθορές, γράφοντας συνθήματα με μαύρη μπογιά σε τοίχους και πόρτες της πολυκατοικίας. Ο καταγγέλλων εξέφρασε την αγανάκτησή του, λέγοντας χαρακτηριστικά: “Δεν τολμάμε να πούμε ότι είμαστε Έλληνες”»…
Πρόκειται για μια ακόμα, ιδιαίτερα χαρακτηριστική περίπτωση θρασυδειλίας: Πρώτα μαγκιά, και έπειτα κλαψούρισμα, αποκρύπτοντας μάλιστα όλη την «άβολη» αλήθεια, εν προκειμένω τη μισή φράση, αλλά και το γεγονός ότι η απάντηση δόθηκε άμεσα και όχι από αγνώστους, αλλά από ένα σώμα πορείας που βρισκόταν στο δρόμο με το όνομα και την υπογραφή του.
Και βέβαια, απέκρυψε ολόκληρη τη φράση, γιατί γνωρίζει πως είναι μια φράση στενά συνδεδεμένη με τη ρητορική και τη δράση της Χρυσής Αυγής, και άλλων νεοναζιστικών μορφωμάτων. Μια φράση που μέσες-άκρες λέει πως όποιος δεν είναι με την Ελλάδα (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό), είναι για κάψιμο. Μια φράση που νομιμοποιεί τη δολοφονική βία των φασιστών, όπως και τη ρατσιστική, εξίσου δολοφονική, βία της αστυνομίας – ειδικά όταν η φράση αυτή απευθύνεται σε μία πορεία για μια κρατική δολοφονία. Θα επιστρέψουμε!
Μέσα από τα στενά του Κουμ Καπί, η πορεία κατέληξε στην πλατεία της Σπλάντζιας, όπου έγινε μπαρ οικονομικής ενίσχυσης για τα έξοδα του νομικού και πολιτικού αγώνα. Η βραδιά έκλεισε με το μεγάλο στένσιλ της συνέλευσης, που «χτυπήθηκε» σε περίοπτη θέση στην πλατεία, και με προβολή βίντεο που έφτιαξαν συντρόφια από Αθήνα, με στιγμιότυπα από το διήμερο που οργανώσαμε στις 11-12 Ιούλη 2025.
*
Η ημέρα της Παρασκευής 29 Αυγούστου μάς βρήκε στο Φράγκικο, ένα ζωντανό πάρκο στο κέντρο της πόλης, κατάμεστο από παιδικά παιχνίδια και φωνές. Η μικροφωνική μας υπό τους ήχους της Λιλιπούπολης, αποτέλεσε τη «γέφυρα» της παρουσίας μας με το περιβάλλον. Στήθηκε και εκεί η έκθεση φωτογραφίας, τα πανό μας, και το πάρκο βάφτηκε με τον λόγο μας.
Η προγραμματισμένη πορεία γειτονιάς ξεκίνησε περίπου μιάμιση ώρα μετά. Διασχίσαμε τις γειτονιές ανάμεσα στο Φράγκικο και τα Πευκάκια, στη Νέα Χώρα, όπου και καταλήξαμε για προβολή της ταινίας «Αστυνομική βία και ψυχικό τραύμα». Το βάρος των αφηγήσεων του ντοκυμαντέρ οδήγησε 3 γυναίκες της γειτονιάς να αφήσουν την προβολή στα μισά. Μας καληνύχτισαν ευχόμενες καλό αγώνα – μια ευχή να αποκτήσουν φωνή και άλλες τέτοιες αφηγήσεις, ενώ συνεχίζουμε να αντιπαραθετόμαστε με τους μηχανισμούς και τις αιτίες που γεννάν αυτόν τον άδικο πόνο. Δίνουμε ραντεβού στα ίδια μέρη.
*
Το Σάββατο 30 Αυγούστου, ήταν η τελευταία ημέρα των προγραμματισμένων δράσεών μας στο ευρύτερο κέντρο της πόλης, με ανακοινωμένη κεντρική πορεία. Το σημείο συγκέντρωσης που είχαμε επιλέξει ήταν το πάρκο Αρκαδίου, ένα σημείο της πόλης αρκετά κοντά στο πάρκο Μαρκοπούλου, στο οποίο όμως δεν είχαμε παρουσία προηγουμένως.
Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης, μοιράστηκαν κείμενα σε ένα μεγάλο μέρος των γύρω γειτονιών., με την έκθεση φωτογραφίας να τοποθετείται μέσα στο πάρκο. Παράλληλα, διεκδικήσαμε συλλογικά και πετύχαμε την αποχώρηση των μπάτσων που είχαν σταθμεύσει μερικά τετράγωνα παρακάτω.
Η κεντρική πορεία, με λίγο περισσότερα από 100 άτομα, κινήθηκε μέσα στη γειτονιά του Άη Γιάννη. Πέρασε μπροστά από το πάρκο Μαρκοπούλου, τον χώρο που έχουμε οικειοποιηθεί –μεταξύ άλλων– για δημόσιες εκδηλώσεις μας, «κλείνοντας το μάτι» προς τη δημοτική αρχή που τον λυμαίνεται· την ίδια δημοτική αρχή που συνδράμει την αστυνομία στην διαγραφής του ονόματος του Κωστή από τον δημόσιο χώρο της πόλης, σε μία ευρύτερη επιχείρηση διαγραφής της μνήμης της κρατικής δολοφονίας.
Η πορεία έκανε την προγραμματισμένη στάσης της μπροστά από το μπατσομέγαρο. Εκεί, τόσο ο Αναστάσης, όσο και η Μαρία, (γιος και σύζυγος του Κωστή αντίστοιχα) για ακόμα μία φορά στάθηκαν απέναντι από τον χώρο που δίνει κάλυψη στους μπάτσους-δολοφόνους του δικού τους ανθρώπου, και έχει ενεργή εμπλοκή στην επιχείρηση συγκάλυψης αυτής της κρατικής δολοφονίας.
Παραμείναμε για περίπου μισή ώρα εκεί, διατρανώνοντας πως τον Κώστα Μανιουδάκη τον σκότωσαν οι μπάτσοι. Το μπατσομέγαρο ήταν αποδυναμωμένο, καθώς εκείνη την ημέρα οι δυνάμεις της αστυνομίας είχαν δεσμευτεί (ή είχαν συλληφθεί) στην επιχείρηση εξάρθρωσης μέρους της τοπικής μαφίας (με συλλήψεις αστυνομικών, επιχειρηματιών, ιερέων κ.ο.κ.), στο πλαίσιο του εσωτερικού ξεκαθαρίσματος και της αλλαγής των συσχετισμών δυνάμεων που επιχειρείται εδώ και μήνες από τη νέα αστυνομική διεύθυνση. Το μπατσομέγαρο έδινε μια εικόνα σαν να μην περίμεναν πως η ανακοινωμένη κεντρική πορεία μας θα καταλήξει εκεί, στο άντρο των δολοφόνων.
Αξιοποιώντας την κατάσταση, το σώμα της πορείας αγκάλιασε το βάψιμο των σταθμευμένων περιπολικών, ομορφαίνοντας όσα βάφτηκαν με αντιμπατσικά συνθήματα και ασχημαίνοντας παραπάνω αυτά με τα ονόματα των μπάτσων δολοφόνων.
Κατόπιν, η πορεία κινήθηκε στο κέντρο, και κατέληξε στο σπίτι της συνέλευσης, στον λόφο Καστέλι. Στα τείχη του λόφου, όπως και πέρσι, τοποθετήσαμε γιγαντοπανό με τα ονόματα των τεσσάρων μπάτσων-δολοφόνων. Πρόκειται για το ίδιο πανό που «έπεσε» στα τείχη της –κλειδαμπαρωμένης πλέον– Νομικής σχολής τον Οκτώβριο του 2024, στο πλαίσιο του 3ημέρου δράσεων της ανοιχτής συνέλευσης στην Αθήνα, για τον ένα χρόνο από τη δολοφονία του Κωστή.
Οι δολοφόνοι έχουν ονόματα, και φροντίζουμε να το θυμίζουμε στην πόλη, συνέχεια με κάθε δυνατό τρόπο.
*
Η μέρα της Κυριακής 31 Αυγούστου ξεκίνησε στην πλατεία της Αγοράς, και συνεχίστηκε στην πλατεία των Αρμένων, όπου πλαισιώσαμε με το υλικό μας το θρησκευτικό μνημόσυνο για τα δύο χρόνια από τη δολοφονία του Κωστή. Στο περίβολο της εκκλησίας στήθηκε η έκθεση φωτογραφίας, και τα πανό μας στην πλατεία του χωριού.
Με το τέλος της τελετής, κινηθήκαμε προς τις Βρύσσες, στο σημείο της δολοφονίας του Κωστή, εκεί όπου έχουμε τοποθετήσει την ταμπέλα-μνημείο για να ενημερώνει τους διερχόμενους για την υπόθεση της κρατικής δολοφονίας.
Η συγκέντρωση μνήμης διήρκησε λίγο περισσότερο από μισή ώρα, κατά την οποία έγιναν κάποιες δουλειές συντήρησης/ανανέωσης του μνημείου. Εντύπωση μάς έκανε η παρουσία ντόπιων στο προαύλιο παρακείμενου καταστήματος, οι οποίοι εξέφρασαν, αρχικά με τσαμπουκά και κατόπιν πιο ήπια, την ανησυχία τους «μην κάνουμε φθορές στην περιουσία τους». Είτε πρόκειται για δική τους πρωτοβουλία, είτε για κάποια επαφή της αστυνομίας, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε, όπως είπαμε ευθέως και σε αυτούς, ότι οι δράσεις μας είναι πάντα στοχευμένες, και αφορούν όσους εμπλέκονται στην υπόθεση της κρατικής δολοφονίας του Κώστα Μανιουδάκη.
Η συγκέντρωσή μας μεταφέρθηκε και στο χωριό των Βρυσσών, όπου μοιράσαμε τα κείμενά μας στους κατοίκους, και παρεμβήκαμε με τα συνθήματά μας έξω από το Α.Τ. Αποκορώνου, εκεί όπου είχε γίνει η πρώτη επίσημη καταγραφή του γεγονότος ως «αιφνίδιος θάνατος ιδιώτη» στο βιβλίο αδικημάτων και συμβάντων.
Συμπεράσματα από το τετραήμερο
Το φετινό τετραήμερο δράσεων, με αφορμή τη συμπλήρωση δύο χρόνων από τη δολοφονία του Κωστή, διέφερε ριζικά από τις αντίστοιχες δράσεις της περσινής χρονιάς. Σε μια λογική αποκέντρωσης, επιλέξαμε τις γειτονιές ως βασικό πεδίο παρέμβασης. Το κέντρο, άλλωστε περιλαμβάνει μόνο ένα μικρό τμήμα της πόλης. Με την παρουσία μας στις γειτονιές, θέλουμε να επισημάνουμε πως η επιχειρούμενη διαγραφή του ονόματος του Κωστή, και κατ’ επέκταση του κοινωνικού αγώνα ενάντια στη συγκάλυψη της δολοφονίας του, δεν είναι τόσο απλή υπόθεση, όπως φαντάζονται οι μπάτσοι και η δημοτική αρχή.
Στα τέλη του Αυγούστου, με κόσμο να λείπει για διακοπές, ή να βρίσκεται αποδεκατισμένος από τη φρενίτιδα της καλοκαιρινής σεζόν, για τέσσερις συνεχόμενες μέρες συγκεντρώναμε τουλάχιστον 60 άτομα, που πλαισίωναν τις δράσεις μας. Κάθε μέρα, κόσμος του κινήματος, κόσμος που ήρθε συγκεκριμένα για το τετραήμερο, κόσμος που βρέθηκε στα Χανιά για λίγες μέρες, και επέλεξε να συνδέσει την παραμονή του με τις δράσεις της συνέλευσης, κάτοικοι των γειτονιών, περαστικοί ήταν συντονισμένος με το δικό μας πρόγραμμα. Ο συνεχώς διευρυνόμενος κύκλος της ανοιχτής συνέλευσης για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη δείχνει τη δύναμη και τη διεισδυτικότητα που έχουν ο λόγος και οι δράσεις μας στην τοπική κοινωνία – και όχι μόνο.
Όσο είμαστε έξω, όσο μοιράζουμε τον λόγο μας και επικοινωνούμε με κόσμο, επιβεβαιώνουμε διαρκώς πως δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που έχουν αντίληψη του τι συμβαίνει, που έχουν πάρει θέση, για ζητήματα, μάλιστα, πολύ ευρύτερα από την υπόθεση της κρατικής δολοφονίας του Κώστα Μανιουδάκη. Άνθρωποι που έχουν μπουχτίσει και επιθυμούν μια αλλαγή. Μέσα και έξω από την υπόθεση της κρατικής δολοφονίας του Κώστα Μανιουδάκη, φαινόμαστε λίγοι, περικυκλωνόμαστε από περισσότερους, και συνομιλούμε με ακόμα περισσότερους. Η κοινωνία βράζει και αυτό το ξέρουν πολύ καλά μέσα στα υπουργεία και τα κρατικά επιτελεία. Και το φοβούνται. Η επίθεση στην κοινωνία πιάνει τόπο, όσο η τελευταία σκύβει το κεφάλι, όσο νομίζει ότι στέκει ανήμπορη, και δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Κι εμείς, το ξαναλέμε, και το προτείνουμε σε όποιον μας ακούει: Μπορούμε να κάνουμε ό,τι πούμε ότι επιθυμούμε να κάνουμε. Με τις «μικρές» μας δυνάμεις για τις «μεγάλες» μας επιλογές.
Τα τοπικά μέσα ενημέρωσης ασχολήθηκαν άμεσα με κάποιες από τις δράσεις που πραγματοποιήσαμε μέσα στο τετραήμερο. Η πραγματοποίηση στοχευμένων παρεμβάσεων αποτέλεσε στα μάτια τους αναβάθμιση της παρουσίας μας. Γι’ αυτό και έσπευσαν να καλύψουν τα αποτελέσματα των δράσεων, με ψέματα και λάσπη, αποφεύγοντας πάντα να τα συνδέσουν ευθέως με την ανοιχτή συνέλευση και το πρόγραμμα δράσεων.
Παράλληλα, η αστυνομική παρουσία ήταν διακριτική καθ’ όλη τη διάρκεια του τετραημέρου. Αν κατά την προσυγκέντρωση του Σαββάτου, δείξαμε –ξανά– πως η παρουσία τους είναι προκλητική και καθόλου αποδεκτή, η αποχώρησή τους επιβεβαίωσε –ξανά– τη γενικότερη αίσθηση ότι δεν τους «σηκώνει το κλίμα», και ότι το βάρος της υπόθεσης της κρατικής δολοφονίας τούς ασκεί διαρκή πίεση. Η συνέλευση και ο κόσμος που οργανώνεται γύρω της φροντίζει να επισημαίνει σε κάθε ευκαιρία πως οι μπάτσοι δολοφόνησαν τον Κώστα Μανιουδάκη. Το ξέρει όλος ο κόσμος, και αυτή είναι η δύναμή μας. Και γι’ αυτό, ακόμα και σήμερα, οι μπάτσοι δολοφόνοι βγαίνουν νύχτα και σβήνουν το όνομα του Κωστή από τους τοίχους.
Χαιρετίζουμε την ευρηματικότητα και τη φαντασία των συντροφιών, που γέννησαν νέα συνθήματα, ή επανατοποθέτησαν παλιότερα μέσα στο δικό μας συγκείμενο. Ενδεικτικά αναφέρουμε:
- Τον σκότωσαν στο ξύλο, είπαν ανακοπή, δεν θα ξεχαστεί τι κάναν στον Κωστή
- Το αίμα του Κωστή στην άσφαλτο κυλά, δυο χρονιά μετά κανένας δεν ξεχνά
- Στις Βρύσσες δολοφόνος, στη ζούλα μπογιατζής, αυτή είναι η ξεφτίλα του να ‘σαι ΤΑΕτζής
- Απ’ τους μπογιατζήδες ζητάμε μια συγνώμη, μπάτσοι – φασίστες – δολοφόνοι
- Καλύτερα στον άσσο, παρά με άντρα μπάτσο
- Κοινωνικοί αγώνες στην πρώτη τη γραμμή, κόντρα στη συγκάλυψη και την καταστολή
- Άκου το καλά, ξεροτηγανά, τον Κώστα Μανιουδάκη κανένας δεν ξεχνά (παραλλαγή ενός παλιότερου συνθήματος, με χιουμοριστική αναφορά στον δήμαρχο της πόλης)
Κρατάμε στις καρδιές και τα μυαλά μας αυτό το μοναδικό πλαίσιο συντροφικότητας, που βαθαίνει όσο πλαισιώνουν τον αγώνα μας συντρόφια από άλλες πόλεις – αυτά με τα οποία συναντηθήκαμε πρώτη φορά, και εκείνα με τα οποία τα ραντεβού μας πια είναι σταθερά. Ό,τι έχουμε είμαστε εμείς…
Δυο χρόνια μετά την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη, κανένας και καμία σε αυτή την πόλη, και πολύ έξω από αυτήν δεν ξεχνά. Τίποτα δεν ξεχνιέται. Όπως είχαμε πει και πέρσι, η ανοιχτή συνέλευση για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη θα συνεχίσει ακάθεκτη να αναβαθμίζει τη δράση της με συνέπεια και μεθοδικότητα.
ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
Ανοιχτή συνέλευση για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη
Χανιά, Νοέμβρης 2025
anoixti_kmanioudakis_xania@espiv.net
anoixti4kmanioudakis.noblogs.org
[Στηρίζουμε το αίτημα της οικογένειας του Κώστα Μανιουδάκη να ξεκινήσει άμεσα η κύρια ανάκριση, και να τεθούν άμεσα σε διαθεσιμότητα οι τέσσερις μπάτσοι δολοφόνοι]