[[Προβολή-Συζήτηση]] Nostalgia for the light (Patricio Guzmán, 2010, 90’)
Την Τρίτη 12 Μαρτίου στις 20:00, στο Μάτι
(1ος όροφος κατειλημμένης Πρυτανείας, Λόφος Καστέλι)
Θα ακολουθήσει μπαρ οικονομικής ενίσχυσης.
Η αστυνομική βία πλησιάζει όλο και πιο κοντά μας. Η πρόσφατη δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη αποτελεί το πιο απτό παράδειγμα. Μια δολοφονία που έγινε δίπλα μας, σε μέρη που έχουμε περπατήσει, σε δρόμους που έχουμε οδηγήσει, σε καταστάσεις παρόμοιες με αυτές που έχουμε βιώσει.
Αδιαμφισβήτητα, η βαρβαρότητα πλησιάζει όλο και πιο κοντά μας, μας αγγίζει, όχι μόνο συναισθηματικά – πλέον φτάνει μέχρι τις σάρκες μας. Όσο η καθημερινότητα γίνεται αγώνας για επιβίωση άλλωστε, τα γκλομπ και οι κάννες της αστυνομίας θα καλπάζουν όλο και πιο ξέφρενα. Αυτό είναι βέβαιο.
*
Μια δολοφονία που έγινε δίπλα μας, όσο και να μας φοβίζει, μας «εκβιάζει» να πάρουμε θέση. Να συναισθανθούμε. Την αδικία, και το ιδιαίτερο αίσθημα απώλειας που γεννάει.
Να θυμηθούμε. Το παρελθόν του τόπου, και το απειλητικό παρόν του.
Να αγωνιστούμε ώστε το διάχυτο αίσθημα δικαίου να πάρει σάρκα, να δώσει απαντήσεις και να ανοίξει περάσματα. Ειδικά σε περιπτώσεις όπως της δολοφονίας του Κωστή, όπου ο θάνατος βρίσκεται στο επίκεντρο, ο «εκβιασμός» είναι αμείλικτος.
Οι αγώνες για δικαιοσύνη –όχι μόνο για τη δικαιοσύνη των δικαστικών αιθουσών– συναντιούνται με αυτά ακριβώς τα συναισθήματα και τα βιώματα, με όλες εκείνες τις μνήμες, και βέβαια με το αίσθημα δικαίου που διακατέχει το συλλογικό φαντασιακό, και που δεν ταυτίζεται απαραίτητα με την προσέγγιση του νόμου. Αυτοί οι αγώνες δίνουν νέο ορισμό στη δικαιοσύνη, και ακριβώς εκεί γίνονται πεδία όπου η κριτική στον κόσμο που μας περιβάλλει συναντά τις μικρές και μεγάλες ματαιώσεις της καθημερινότητας.
Ταινίες σαν και αυτή, παρ’ όλο που εκκινούν από ένα μακρινό ιστορικό και πολιτικό συγκείμενο, αναδεικνύουν τις μορφές που μπορεί να πάρει το αίσθημα της αδικίας, όταν συλλογικοποιείται και μετασχηματίζεται σε αγώνα που εξερευνεί το δικό του μονοπάτι προς τη δικαίωση. Μονοπάτι που καθορίζεται από την ιδιαίτερη συνάντηση της πολιτικής αντίστασης με το κοινωνικό περί δικαίου (συν)αίσθημα. Από τη δύναμη του αγώνα που οικειοποιείται την προσωπική απώλεια, και αποκαθιστά το τραύμα μέσα από τη συλλογικοποίηση του πένθους.
Ταινίες σαν και αυτή φωτίζουν και τις δικές μας νίκες, αλλά κυρίως τα δικά μας στοιχήματα, στο εδώ και στο τώρα. Πάνω σε αυτήν ακριβώς τη σύνδεση, επιθυμούμε να μοιραστούμε τις δικές μας δικαιώσεις μέσα από τον δικό μας αγώνα, και ταυτόχρονα φιλοδοξούμε να πλατύνουμε ακόμα περισσότερο τον διάλογο που έχουμε ανοίξει.
ΚΙ ΑΣ ΜΗΝ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΘΑ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΠΑΝΤΑ
ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΚΟΣΜΟ
