Αφίσα που κολλιέται στην πάτρα από την πρωτοβουλία ενάντια στην κρατική επιθετικότητα και ατιμωρησία (δικαιοσύνη για τον Κώστα Μανιουδάκη)
Είναι κοινός τόπος σε όποιον έχει μια ελάχιστη γνώση της υπόθεσης, ότι την 1η Σεπτέμβρη του 2023 τον Κώστα Μανιοθδάκη τον δολοφόνησαν οι μπάτσοι των ΤΑΕ Σούδας στα Χανιά.
Παρ’ όλες τις μεθοδευμένες προσπάθειες συγκάλυψης από τις αστυνομικές αρχές και τα μίντια, 4 μήνες μετά τη δολοφονία του, το ιατροδικαστικό πόρισμα ουσιαστικά επιβεβαίωσε ότι δεν έπεσε και τσακίστηκε μόνος του, όπως υποστηρίζουν οι μπάτσοι-δολοφόνοι, αλλά ότι το πλήθος των τραυμάτων στο κεφάλι του προήλθε από θλων όργανο (τουτέστιν είτε γκλομπ είτε μπουνιές είτε κλωτσιές).
Παρ’ όλο που από τον αύγουστο του 2024 ο εισαγγελέας έχει ασκήσει ποινική δίωξη στους 4 μπάτσους-δολοφόνους με τη βαρύτατη κατηγορία της «ανθρωποκτονίας από πρόθεση με ενδεχόμενο δόλο από κοινού και σε ήρεμη ψυχική κατάσταση», ο αρμόδιος ανακριτής σχεδόν έναν χρόνο μετά δεν έχει ολοκληρώσει την κύρια ανάκριση. Κάπως έτσι οι μπάτσοι-δολοφόνοι συνεχίζουν να υπηρετούν κανονικά στο πόστο τους. Όπως και οι μπάτσοι-δολοφόνοι του Ζακ Κωστόπουλου/Zackie Oh, του Βασίλη Μάγγου ή των ρομά Νίκου Σαμπάνη, Κώστα Φραγκούλη και Χρήστου Μιχαλόπουλου.
Παράλληλα οι μπάτσοι-δολοφόνοι του Κώστα Μανιουδάκη σκίζουν συστηματικά μαζί με άλλους μπάτσους στα χανιά τις αφίσες της εκεί συνέλευσης που παλεύει ενάντια στη συγκάλυψη και αυτής της κρατικής δολοφονίας, και παράλληλα ασκούν διώξεις για συκοφαντική δυσφήμηση σε μέλη της συνέλευσης (και στον γιο του Μανιουδάκη) επειδή δημοσιέυτηκαν τα ονόματά τους. Κάτι που αποτελεί και τη μόνη επίπτωση που έχουν βιώσει ως τώρα οι μπάτσοι-δολοφόνοι.
Εμείς από τη μεριά μας στηρίζουμε το αίτημα της οικογένειας Μανιουδάκη να επισπευστεί η κύρια ανάκριση, και θεωρούμε ότι αυτή η υπόθεση αφορά όλους όσους κατανοούμε ότι η γενικευμένη ατιμωρησία των μπάτσων τούς λυνει ακόμα περισσότερο τα χέρια. Και σ’ αυτήν την ατιμωρησία δεν βλέπουμε καμία δυσλειτουργία μιας κατά τ’ άλλα ανεξάρτητης δικαιοσύνης, αλλά βλέπουμε μια δομική λειτουργία του κράτους,, που όλο και πιο συχνά κάνει επίδειξη των φονικών του δυνατοτήτων σε όλο και περισσότερα κοινωνικά κομμάτια.